welcome back, I guess...

''Weet je zeker dat je wilt gaan?'' vroeg Liam. Zijn stem klonk nogal hees, alsof hij liever niet had dat Alex 'Ja' zou zeggen. Alex slikte. Had ze een keuze dan? Het was ten slotte zijn idee geweest om haar daar weer heen te sturen. Een bijna triest glimlachje gleed over haar gezicht heen. Ze kon zich nog zo goed herinneren dat ze vorrig jaar bijna gesmeekt had of ze weer terug mocht. Maar dat mocht niet. Natuurlijk niet. Daar had haar stiefmoeder wel een stokje voor gestoken. Kort keek Alex Liam aan. Ze had best wel medelijde met hem. Hij had een bitch van een moeder. Maar ja. Hij had ten minste nog een moeder. Al was hij zijn stiefzusje wel kwijt. Gracie.... ''Alex?'' klonk het weer. Alex keek op. Ze was zo diep in gedachte verzonken dat ze gewoon was vergeten dat ze hier nog in de auto zat met Liam. Ze knikte kort. ''Nee. Ja, ik bedoel. Ja ik weet het zeker,'' antwoorde ze en ze wist een gerustellende glimlach op haar gezicht te produceren. ''Maak je maar geen zorgen.'' De glimlach was weliswaar nep en ergens had Alex zo'n flauw vermoede dat Liam dat dondersgoed in de gaten had. Ze wende haar blik vlug af en keek opzij, uit het raam. Alex merkte op dat het raam begon te condenceren. Het weer veranderde. Het werd kouder. En dat was ook aan het landschap te zien. Ze zag de grote wit besneeuwde bergen in de verte al. Een klein zuchtje was te horen. Aan de ene kant wilde ze niet terug. Wat was het nut ervan? Zo had geen behoefte aan vrolijkheid om zich heen. Alhoewel ze ook niet constant aan de dood van haar zus wilde denken. Shit. Gracie.... Alex beet hard op haar lip. Nee. Daar wilde ze niet aan denken. Alles behalve dat. Het raakte haar te diep. En het was nog zo vers. Alex liet haar ogen weer over de weg heen glijden. Ze zouden er zo zijn, wist ze. Het huis was in de verte al te zien. Precies hetzelfde als hoe ze het had achter gelaten. Ze kon er niets aan doen, maar bij het zien van het huis, ging er een gloed van blijheid door haar heen. Een warm gevoel. Een fijn gevoel. Iets wat ze in lange tijd niet meer gevoeld had. Voorzichtig drukte ze haar neus tegen de koude ruit aan. James. Zou hij er nog zijn? Zou het werkelijk? Of zou hij haar vergeten zijn? Had hij een ander? Alex moest bijna lachen om zichzelf. Maar het was een trieste glimlach. Natuurlijk was hij haar vergeten. Na twee jaar. Kom op. Zo'n jongen als James kan veel beter krijgen. Veel beter dan.... dan haar. Alex voelde zich alsof ze de strijd al had verloren. Alof ze niets meer had óm te verliezen. De auto minderde vaart en schichtig keek Alex op. Verwachtingsvol keek ze Liam aan. Maar het bleef stil. Voorzichtig schraapte Liam zijn keel. ''We... we zijn er.'' sprak hij rustig. Hij bleef maar voor zich uitkijken. Verdomme. Waarom bleef hij voor zich uit kijken. Alex bleef met diezelfde blik naar hem kijken. Ze wilde dat hij zich omdraaide, naar haar keek. Kon ze maar iets van zijn blik zien. Vond hij het überhaubt wel erg dat ze nu weg ging? Liam tilde zijn hand op en deed een snelle haal naar zijn gezicht. Alex fronste haar wenkbrauw even. ''Huil je nou?'' vroeg ze zachtjes. Liam draaide zich dan eindelijk om. Hij keek naar Alex met een glimlach. Een échte glimlach. Alsof hij bijna blij was voor haar. Hij schudde zijn hoofd. ''Nee,'' loog hij. ''Bel je me zodra er iets is?'' zei hij vlug. Alex glimlachte zwakjes en knikte. Ze vond het grappig om te zien hoe de relatie tussen hun verbeterd was. Twee jaar geleden was het namelijk wel anders. Alex stapte uit en wierp haar twee zware tassen over haar schouders. Ze gooide de autodeur dicht en stak haar hand op naar Liam. Liam stak ook zijn hand op. Hij greens even naar haar en reed toen weg. Toen Liam uit het zicht was, liet Alex een diepe zucht ontsnappen. Ze kon niet tegen afscheid. Haar blik dwaalde al gauw naar boven, naar het huis. Ze begon even onwillekeurig te grijnzen. Misschien was het dan toch niet zo erg om terug te zijn.

"Oh leuk. En dan stop je me maar in zo'n verfuckte grafinternaat. JA TUURLIJK.. LAAT DEXTER MAAR WEGROTTEN, DAT IS DE BESTE OPLOSSING!" Gromde de jongen met zwarte, sluike haren. Er werd niets gezegd, In de auto bleef het dan ook dodelijk stil. "Mag ik roken?" Mompelde Dexter nu weer. Zijn blauwe ogen bleven hangen op de sneeuwachtige bergen in de verte. "Je weet dat je niet mag roken in de.." Dexter snoof. "ALSOF MIJ DAT EEN FUCK KAN SCHELEN!" Schreeuwde Dexter, Hij had duidelijk zijn pilletje niet ingenomen. "Dexter, Rustig nu." Dexter lachtte sarcastisch en haalde zijn schouders op. "De auto kan hooguit in de fik vliegen dus wat zeik je nou." Zei Dexter met een zeurderige ondertoon en rolde met zijn ogen. Met een bijna duistere uitstraling stak hij een sigaret aan en blies veel rook uit, Alsof hij uit een film was gestapt, Met die serieuze blik van hem. Hij werd gelijk een stuk rustiger. "Dank u voor uw medewerking." Werd er vanuit de voorste stoel gezegd, Dexter snoof. "Bemoei je er niet mee stomme trut." Schold Dexter alleen maar en legde zijn benen nonchalant over de stoelleuning voor zich. "Zijn we er bijna?" Vroeg Dexter, toen de wegstructuur veranderde van glad naar hobbelig, en de auto vaart minderde. "Ja." Werd er geantwoord toen de auto stopte. Dexter zuchtte diep. "FIJN." Mopperde hij, met een verbitterde blik. "Je spullen staan achterin, En bel me als er iets is.. Oke lieverd?" De vrouw die voorin zat, draaide zich om. Het was de moeder van Dexter, En ook al was het zo'n schat, Dexter had een pesthekel aan haar. Want hoe durfde ze hem in deze vervloekte kliniek te stoppen?! Hij vloekte binnensmonds en stapte ruw uit de auto. Zijn schoenen, die meer op laarzen leken, (Je weet wel wat Andy's kledingstijl is dus je snapt wat ik bedoel xD Alleen is Het nu niet zo ;ernstig en overdreven' )) Zakte weg in de sneeuw. Hij opende de kofferbak, en pakte hier zijn twee grote, grijze koffers uit. Niet ver van waar hij stond, Stond een andere auto. Maar zijn interesse ging ergens anders heen. De auto reed langzaam weg toen Dexter de kofferbak had gesloten, Dit was een stuk minder sentimenteel als het meisje wat hij zo tegen zou komen.. Mysterieus nam hij een haal van zijn sigaret.

Alex voelde haar maag wat omdraaien. Waarom had ze het er toch zo moeilijk mee? Elke stap die ze zette, elke stap die ze dichter bij het huis kwam. Ze werd zenuwachtig. Of bang. Nee, niet bang. Misschien vond ze het gewoon spannend om iedereen weer terug te zien. Maar wat nou als niemand er was. Dan zat ze daar alleen. Nee, Jhun zou er zijn. Toch? Ja. En Steffany. En Doka. En iedereen. Alex wreef vermoeid over haar voorhoofd. Gosh, soms werd ze gewoon gek. Ze was zo vaak in tweestrijd met zichzelf. Met moeite beklom ze het bad naar boven. Naar het huis. En dat was niet bepaald makkelijk met twee loodzware tassen aan je schouders. Wat had ze er eigenlijk ingestopt? Stenen? Zo voelde het wel iniedergeval. Toen Alex het geluid van een auto hoorde, keek ze direct om. Ze zag beneden een jongen staan. Was het Andy? Nee. Maar de jongen leek er wel op. Alex kneep haar ogen even tot spleetjes en probeerde de jongen te bekijken, wat moeilijk ging van die afstand. Hij zag er 'gevaarlijk' uit. Maar ze was niet bang van hem. Nee. Alex wachtte even en keek hoe de jongen zijn spullen uit de auto haalde. De auto reed vrij direct weg. Zo was het ook gegaan met een aantal andere mensen in de kliniek twee jaar terug, wist ze nog. Ja, ze wist het nog dondersgoed. Langzaam draaide Alex zich weer om. Moest ze wachten op de jongen? Waarom zou ze eigenlijk. Ze kende hem niet eens. En waarschijnlijk had de jongen ook geen behoefte aan iemand zoals haar.

Dexter liep zacht nuriend de steile helling op. Met de koffers had hij eigenlijk alleen maar moeite omdat hij tussendoor ook liep te paffen. Af en toe stopte hij om dan ook een haal van zijn sigaret te kunnen nemen en niet in de rook zou stikken, aangezien hij niet zijn sigaret kon vasthouden en zijn tassen dragen tegelijkertijd. Uiteindelijk was de sigaret op en gooide hij hem ergens in de sneeuw, waarna hij zijn 'reis' voortzette. Zijn stem was zwaar, En ergens ook best.. aantrekkelijk. Uiteindelijk was hij boven en zag hij het meisje staan. Hij zei niets Hij keek haar niet eens aan. Hij had nu even geen behoefte aan leuke verhaaltjes over ponies, glitters en dat soort gedoe. En al helemaal niet over wel hoe depressief zij zou zijn. Hij snoof, en keek even op de display van zijn telefoon. 2 gemiste oproepen. Nu al? Het kon niet gekker worden. Zeker van zijn zus.. De onwijs afschuwelijke stalker, die altijd moest overdrijven als Dexter zich niet zo lekker voelde. Wat vrijwel.. altijd was.

Alex liep verder. Haar blik naar de grond en haar gedachte nog steeds bij het huis. Ze kon bijna niet wachten. Alex wierp even een korte blik over haar schouder toen ze voetstappen hoorde. Ze zag dat de jongen naderde. Maar iets zeggen deed hij niet. Alex volgde zijn 'voorbeeld'. Waarschijnlijk hadden ze allebij even min behoefte aan contact. Alex hees haar tas weer over haar schouder en stopte even met lopen. Ze keek vooruit. Het huis. Nog maar enkele meters verwijderd van haar. Snel liep ze verder. Haar hart bonkte zowat in haar keel. Ze moest uitkijken dat ze niet uitgleed want ze rende zowat. Snel gooide ze haar tassen op de grond, naast de deur. Voor een moment bleef ze staan. Alsof ze op iets zat te wachten. Of iemand. Maar die deur ging natuurlijk niet vanzelf open. Met ietwat trillende vingers van spanning en kou drukte ze op de bel. Kort beet Alex op haar lip. Er was dan toch een klein glimlachje op haar gezicht te zien. Ze verlangde naar een vertrouwd gezicht. Een vriend. Het leek wel een eeuwigheid te duren voor de deur dan uiteindelijk openging. Maar haar glimlach leek wel als sneeuw voor de zon te zijn verdwenen. Degene die opendeed was geen Jhun. En al zeker geen James. Alex' blik keek de jongen wat somber aan. ''Hallo,'' zei de jongen. Hij keel blij. Te blij. ''Ik ben Colin.'' Hij stak zijn hand uit naar Alex. Alex keek naar de hand alsof hij zojuist iets heel raars had gezegd. ''Waar is Jhun?'' was alles wat ze vroeg. De jongen die zichzelf Colin noemde, fronste zijn wenkbrauwen even en keek haar vol onbegrip aan. ''Eh, wie?'' Alex zuchte en nam de hand aan. ''Laat maar.'' mompelde ze zachtjes, meer tegen zichzelf. Ze pakte haar tassen op en wurmde zich langs Colin en baande zich een weg naar de woonkamer waar ze haar tassen opnieuw op de grond gooide. Ze keek rond. Het huis. Het was nog precies hetzelfde. Zowel van binnen als van buiten. Maar het was zo leeg. Alex keek nog eens rond om te kijken of ze niet toevallig iemand over het hoofd had gezien. Nee. Er was echt nog niemand. Maar. Jhun. Waar was hij? Had hij ontslag genomen? Of misschien wás hij wel ontslagen. Hoe kon hij. Hij liet haar gewoon zomaar in de steek. En met haar nog vele andere. En James. Hij was er ook al niet. En Dakota of Steffany.. Andy, Haruki, Kira, Oliver.... Abigail?? IEMAND?! Telleurgesteld liet Alex zich op de bank zakken. Alsof ze anders ter plekke ter aarde zou storten. Ze had haar jas nog aan en haar tassen lagen nog ingepakt en al op de grond, naast haar. Waar was ze in belandt...

Dexter keek de jongen, die zich had voorgesteld als Colin, letterlijk dodelijk aan. Volgensmij was Dexter zelfs ouder dan hem. Hij snoof, en duwde zich langs Colin naar binnen. Hij nam niet eens de tijd om zichzelf voor te stellen. Maar dat had tijd nodig, want er stond nu nog een enorme muur om Dexter zijn emoties heen. En die muur moest worden afgebouwd, wat een grote opgave zou worden. Dexter zette zijn koffers neer, en liet zich zakken op een van de banken. Voor Dexter was dit alles heel erg nieuw, Het was saai hier. Heel erg saai. Hij snoof, en keek naar de televisie, die uit stond. Als er nu snel niet iets ging gebeuren, ZOu hij er zelf voor zorgen dat er iets ging gebeuren. En geloof me, Dat vond niemand leuk. Behalve Dexter zelf.

Alex wreef even in haar ogen. Was dit het dus? Iedereen was weg. Of kwamen er nog mensen? Damn, ze werd er zo zenuwachtig van. Onbewust ging Alex even met haar vinger langs haar ogen. Ze voelde wat dik aan. Vooral onder haar ogen. Ze sliep de laatste maande ook niet of nauwelijks. Dus dat was niet gek. Ze wilde ook niet slapen. Dan kreeg ze weer van die nachtmerries. Over haar zus of over haar vader. Of over.. James. Alex merkte de jongen op. Ze bekeek hem weer. Dit keer van dichtbij. Ja hij leek echt op Andy. Zou ze vragen of hij hem kende? Nee, dat was wel heel erg stom. Alex stond op en liep toen naar de jongen. Tja, ze zou de jongen nog wel vaker tegen komen aangezien ze nu samen woonde. Dus kon ze zich maar beter gaan voorstellen. Ze schraapte haar keel even en probeerde oogcontact te maken. ''Hey,'' begon ze. ''Ik ben Alex.'' Ze pijlde de jongen zijn reactie even. Hij zag eruit alsof het hem allemaal niet zo veel kon schelen. Dat soort typjes kende ze nu wel. Maar toch waagde ze de sprong. Wie weet kon het juist wel heel anders uitpakken en was de jongen ook gewoon vriendelijk terug. Misschien ook niet.

Dexter kreeg een ontzettende, overdreven sarcastische glimlach op zijn gezicht toen Alex tegen hem begon te spreken. "Hoi, 'Alex'. Leuk je te zien" Zei hij wat spottend, En rolde met zijn ogen. Je kon duidelijk emrken dat hij helemaal niet geinteresseerd was in contact. "Goed, Ik ben Dexter.. Zoals je al merkt ben ik een klootzak, Dus blijf maar bij me uit de buurt. Oke?" Mompelde Dexter, Maar eigenlijk was he tniet bepaald zijn bedoeling om zo lomp en onbeschoft over te komen. Hij keek dodelijk voor zich uit en deed een poging om op te staan, Maar hij viel terug in de bank waardoor hij zichzelf best schaamde. Hij vloekte wat binnensmonds, Over 'Kutbanken' En liep richting de binnenplaats waar hij ongeinteresseerd een sigaret opstak. Hij had totaal geen zin in deze zooi..

Alex keek wat vriendelijker terug toen ze zag dat Dexter begon te lachen. Maar toen ze zag dat het overdreve sarcastisch was bedoeld, verging ook haar glimlach. Ze trok even met haar wenkbrauwen en zuchte toen even. Die was dus duidelijk niet van haar gedient. Maar er boos om worden of geïrriteerd raken deed ze niet. Waarom zou ze? Het klonk raar en erg cliché, maar ze begreep hem wel. Wie weet waarom hij hier zat. En wat hij wel niet heeft moeten meemaken. Ze zou er maar niet naar vragen. ''Nice to meet you too...'' mompelde Alex nog toen Dexter verdween. Haar stemming begon behoorlijk in te zakken. Ze had de nijging om te gaan huilen. Te schreeuwen. Om het allemaal er voor eens en voorgoed uit te laten. Alle stress. Alle naarigheid en ellende. ALLES. Maar dan zou ze waarschijnlijk als een of andere pshychoot overkomen. Alex zuchte vermoeiend en stond uiteindelijk ook op. Ze wilde slapen. Maar ook weer niet. Dan zou ze weer dromen. Over nare dingen. Zoals haar zus. En dat wou ze niet. Ze wilde die herinnering voor eens en voor altijd uit haar hoofd zetten. Maar dat ging niet. En ze kon niet voor eeuwig wakker blijven. Wat afwezig en in gedachte verzonken bleef Alex naar haar twee tassen staren. Ze waren zwaar dus ze ging ze maar één voor één naar boven slepen en een kamer uitzoeken. Ze moest ten slotte nog uitpakken. Ze gritste willekeurig een tas van de vloer, wierp die over haar schouder en liep toen wat sloom de trap op. Misschien was Liam's vorrige kamer nog vrij.
Colin voelde in zijn zak. Er trilde iets (ZOMG! FOUT! xD). Het was zijn mobiel. Hij gritste het mobieltje uit zijn zak en keek op de display. Een smsje van James. Hij greens kort. Eindelijk, hij kwam er aan. Het was zo saai zonder hem. En er waren nog maar 2 mensen. Hij had de hele dag in zn eentje wat rond gehangen in het huis. Dit was ten slotte zijn eerste echte jaar. Vorrig jaar had hij stage gelopen en het een en ander opgepikt van James. Maar dit jaar, mocht hij officieel beginnen als begeleider.

Dexter stond nog steeds buiten te roken toen na 5 minuten de voordeurbel ging. Dexter zijn ogen schoten richting de duer, maar voor de rest bleef hij stil staan. ((DAT... IS... ZO creepy he xD)) Hij blies zijn rook bijna duister uit en schopte tegen een steentje aan, Waarna hij zijn peuk uitdrukte op een ijzeren paal en hem op de grond gooide. Hij liep naar binnen, Om te kijken wie er binnen zou komen. Wie er voor de deur stond, Daar zou Alex heel blij mee zijn.. Want diegene die daar stond, Was James. James bleef ongeduldig wachten totdat Hij er achter kwam dat hij de sleutels had. Hij greens schaapachtig, James was nog net zo verstrooid als twee jaar geleden. Haastig propte hij de sleutel in het sleutelgat en draaide de deur open, Hij Deed een stap binnen en glimlachtte. "HONEEYY.. I'M HOOMMMEEE!" Riep James uitgelaten, En hing zijn jas aan de kapstok. Het voelde geweldig om weer terug te zijn, Nu als echte officiele begeleider. Voor zijn tweede jaar, Voorlopig zou hij niet stoppen ook. "Colin schatje, staat het eten op~?" Riep James, En hij snelde zichzelf naar de keuken. "Yo bro." Zei James en gaf een schouderklop aan Colin. Dexter en Alex had hij nog niet eens opgemerkt.

Alex was al de trap opgelopen om haar tweede tas naar boven te slepen. En tering, wat was die zwaar. Ze begon zich echt af te vragen of Liam niet ''perongeluk'' stenen in haar tas had gedaan in plaats van haar gebruikelijke bagage. Maar goed. Alex liep verder. Ze was bijna bovenaan de trap. Met een iet wat chagerijnig gezicht stopte ze even boven aan te trap. Ze moest gewoon bijkomen. Jeez, wat was er met haar conditie? Ach. Met hardlopen was ze ook al gekapt. Sinds de dood van haar zus was er veel veranderd. Misschien wel te veel. Alex pakte het handvat van haar tas en deed een poging om 'm naar haar kamer te slepen in plaats van werkelijk te tillen. De bel was intussen al gegaan. Maar Alex boeide het niet echt. Ze wilde niet echt kennismaken met nog zo'n typje als Dexter. Of nog zo'n overblije sukkel als Colin. Daar zat ze nu echt niet op te wachten. Nee. Ze zou zich dalijk wel terug trekken op haar kamer en wat muziek luisteren ofzo. Gewoon even alleen. De persoon die binnen was gekomen begon nu te spreken. Iet wat luidruchtig en met een of andere misvormde stem. Alex trok een gezicht zonder om te kijken. Fijn. Ze zat hier ook met een persoon die letterlijk niet helemaal spoorde. Maar toen de jongen verder sprak, verstijfde Alex. De verbazing droop van haar gezicht af terwijl ze naar de muur voor zich bleef staren. Ze stond nog steeds boven aan te trap, het handvat van haar tas nog steeds in haar hand. Haar mond hing een stukje open. Die stem! Was het echt-...?! Met een ruk draaide Alex zich om. Haar tas had ze van 'schrik' los gelaten en kletterde nu met veel kabaal van de trap af naar beneden.
Colin grinnikte even. ''Hey, gorgeous,'' zei Colin terug en hij keek op van zijn mobiel, naar James. ''Welkom terug, man.'' zei hij uiteindelijk en hij stond op en gaf James een schouderklop terug. Colin greens breed. Eerlijk was eerlijk, hij had James gemist. Colin opende zijn mond om wat te zeggen tegen James maar stopte toen hij een luid kabaal hoorde vanuit de woonkamer. Het klonk alsof er iets viel. Vragend keek hij James even aan.

"Waarom reageer je niet op mijn smsjes?" Zei James, Alsof hij de vriendin was van Colin. Maar zijn volgende zin werd onderbroken door een luid kabaal vanuit de woonkamer. "Fijn. Ik ben hier net 2 minuten en de hele boel ontploft zowat. Ik dacht dat je het 'onder controle' had?" Grapte James, Hij grinnikte en liep langzaam naar de woonkamer. Het geluid bleek vanuit de hal te komen, Die leidde naar de kamers. Hij zuchtte toen hij een opengesprongen koffer op de grond zag liggen. HIj rolde zijn ogen, en stapte rustig af op de rotzooi, Waarna hij naar boven keek. "Jongedame, Hulp nodig?" Hij merktte niet op dat het Alex was, Maar daar zou hij snel genoeg achter komen. Want Alex was nog wel degelijk in zijn hoofd blijven hangen..

Colin greens weer. ''Schatjuh, je weet toch dat ik gewoon niet zonder jou kan!'' antwoorde hij overdreven terug. Hij zag dat James al aanstalte maakte om op het kabaal af te gaan. Colin trok een gezicht. ''En ga je me nu zomaar verlaten?'' riep hij hem nog na. Daarna schudde hij grinnekent zijn hoofd en ging weer aan de keukentafel zitten.
Alex kon James alleen maar aangapen. Haar mond nog wijdopen. Het was James. Ze wist het zeker. Heel erg zeker. Maar dat kon niet. Iedereen was weg. Ze hoorde maar half wat hij allemaal tegen haar zei. Herkende hij haar dan niet? Was hij haar al zo snel vergeten. Alex sloeg haar trillende hand voor haar mond en er rolde een traan over haar wang. Ze knipperde kort haar ogen en keek James weer aan, die onder aan de trap haar koffer bij een aan het rapen was. Daar stond ze dan. Aan de grond genageld. Woorden schoten haar te kort om te zeggen. Maar, gold dat ook voor hem? Was hij haar dan echt vergeten.

Terwijl James de koffer in stond te pakken, Zong hij zachtjes. Maar daarna staakte hij zijn bewegingen. Nee. Dat kon niet. hij durfde niet op te kijken. "A-alex." Was het enige wat hij zei. "Alex?" Nu keek hij wel op. "Alexandra.." Een gelukkige glimlach verscheen langzaam op zijn gezicht. "Oh fuck, Wat heb ik jou gemist!" Riep hij uit en liet de spullen uit zijn handen vallen, Hij wist niet hoe snel hij over de spullen heen moest springen en de trap op moest rennen om bovenaan bij Alex te komen. Hij sloeg zijn armen haast direct om haar heen en verborg zijn gezicht in haar nek. Hij werd er bijna emotioneel van. Hij had haar zo lang niet gezien! En nu, Nu stond ze voor hem. Tegenover hem. In zijn armen. Het voelde vertrouwd. Net zoals eerst. Alsof alles weer hetzelfde was<3

Alex stond op het punt om emotioneel en ter plekke in te storten. Hij herkenden haar niet eens. Vol ongeloof schudde ze haar hoofd terwijl ze nog steeds James bleef aankijken. Tot hij stopte met zingen en haar tas in te pakken. Hij mompelde iets. Iets wat ze niet goed verstond. Ze keek hem wat onzeker aan. Maar toen verstond ze het toch goed. Hij zei... Hij zei haar naam. Alex knikte bijna onopvallend. Ze kon zich gewoon niet bewegen. Toen hij haar naam bijna uit riep en naar boven kwam rennen begon ze dan toch voorzichtig te glimlachen. Ze voelde zijn armen om hem heen. Zo... vertrouwd. En warm. Wanhopig greep ze hem bij zijn schouders en snikte even. Uiteindelijk sloeg ze haar amren stevig om zijn nek en begon te huilen. Het was alles. Ze was emotioneel een wrak geworden. En nu dit. Na twee verdomd lange jaren. ''J-Ja-Jahaames..'' probeerde ze uit te brengen. Meer kón ze niet uitbrengen. Ze had haar ogen gesloten en genoot stiekem van het feit dat ze hem vast had.

James kon zelf ook niets uitbrengen. Hijw as te verbaast. "Ssh. Het is al goed. Kijk, Ik ben er weer." Hij streek liefdevol door haar haren, Het gemis was wederzijds geweest.. En daar was hij dolgelukkig om. "En ik hou nog steeds van je." FLuisterde hij rustgevend in haar oor, En hield haar opnieuw in zijn armen vast. "Ik wil dat je me aankijkt.." Zei James nu haast serieus, Hij probeerde haar aan te kijken, En lachtte met tranen in zijn ogen. Hij veegde Alex' haar tranen onder haar ogen weg en bleef met twinkelende ogen in de haren kijken. Hij drukte een lieve kus op haar voorhoofd en verborg opnieuw zijn hoofd in haar nek. "Kom, Ik help je wel met je spullen. " Hij streek nog even over haar rug en liet haar toen los. "Je bent veranderd, Mooier geworden.. maar dat kan niet, want je was altijd al mooi geweest" Zei hij met een lieve glimlach, en streek kort over haar wang waarna hij rustig de trap af liep. James was een schat van een jongen, En daar had Alex ontzettende geluk mee..

Colin stond op van zijn stoel. ''Dude, ben je iemand aan het killen?'' mompelde hij toen hij het gesnik van Alex hoorde. Hij liep de keuken uit en stak zijn hoofd om de hoek. Hij zag James en Alex in een innige omhelzing staan en greens kort. Vrijwel direct trok hij zijn hoofd terug en liep weer naar de keukentafel. Dus dat was die chick waar hij het telkens over had.
Alex luisterde naar de rustgevende woorden van James. Hoe hij haar rustig probeerde te maken. Of hoe hij lieve dingetjes in haar oor fluisterde. Dat.. dat hij nog van haar hield. En ze kon niet anders dan knikken waarmee ze probeerde duidelijk te maken dat zij ook nog van hem hield. Met veel moeite liet ze haar armen van zijn nek glijden en keek hem aan zoals gevraagd. Ze snikte nog zachtjes. Zijn tedere aanraking die zo vertrouwd was. Hoe hij haar tranen weg veegde. Alex slikte en probeerde wat rustiger te worden. ''Ik... ik heb je zo ge-ge mist..'' zei ze zacht. Ze ontving een tedere kus op haar voorhoofd en sloot voor een kort moment haar ogen. Ze hoorde nog iets over dat hij haar zou helpen met haar spullen en voelde toen James' warme armen van haar afglijden. Ze liet een trillerige zucht ontsnappen. Ze had zichzelf nu wel compleet voor gek gezet. Dat was wel duidelijk. Ze flipte 'm helemaal. Ze veegde wat mascara onder haar ogen weg en keek toen weer op toen James begon te praten. Ze luisterde bijna aandachtig naar zijn woorden en begon toen voor het eerst sinds tijden weer te glimlachen.

James hielp Alex met haar spullen, Ze moesten allemaal weer naar boven. "Welke kamer heb je?" Vroeg James zacht, en keek Alex kort aan. "Damn, your'e hot" Grapte hij en met een grijns wroette hij even door haar haren. Hij kon die opmerking gewoon niet voor zichzelf houden. Het was waar, Ze was een stuk volwassener geworden. Ze was nu een echte vrouw, vond James. Hij begon de spullen al de trap op te sjouwen, En had Colin ook niet in de gaten gehad. Maar wat wilde je ook, Als je je grote liefde na twee jaar weer voor het eerst zag.. Het was een hele lange tijd geweest.. Maar best gek. Hoe ging je hier mee om? Zelf wist James het niet echt. Maar dat kwam nog wel.

Alex leek wel even te staren naar James. James James en nog eens James. Al die tijd kon ze alleen nog maar aan hem denken. Maar na een tijdje begon ze de hoop te verliezen. Hoe kon ze denken dat hij haar vergeten was. Natuurlijk was hij dat niet. Het was ook heel stom geweest van haar dat ze daar aan dacht. Zo was James niet. En nu wist ze het zeker. Ze werd even wakker geschud uit haar gedachtes toen James haar wat vroeg. Alex keek wat verward op en wee uiteindelijk naar de aller achterste kamer. ''Daar. Die laatste.'' antwoordde ze. Ze voelde zijn hand kort door haar haar. Ze had even gebloost toen James die opmerking had gemaakt. Zelfs na twee jaar wist hij haar nog te vleien. Maar was het waar? Was ze dan echt zo veranderd dat ze ineens van 'schattig' naar 'sexy' was gegaan. Het was een rare gedachte, en naar haar idee was ze gewoon hetzelfde gebleven. Maar Liam beweerde wel wat anders. Ze was veranderd, vooral van binnen. Anders zat ze hier natuurlijk niet. Maar zelf weigerde Alex dat te geloven. Oke, ze sliep slecht. Maar was dat nou echt een rede om iemand in een afkickkliniek te plaatsen? Al moet ze toegeven dat ze geen spijt had dat ze hier was. Anders had ze James niet gezien. Iet wat twijfelend liep ze dan toch maar naar haar kamer. James zou wel volgen.

James volgde Alex haar kamer in, Hij had een tas van haar vast, Alex had de andere vast. "Goed.. Dan gaan we deze kamer even onveilig maken." Zei hij opmerkelijk vrolijk en legde haar tas op het bed neer. "Jeez, Wat zit er in? Stenen?" Hij grinnikte kort en trok de gordijnen open. Wat licht konden ze namelijk wel gebruiken. "Komt eh.. Gracie niet?" Vroeg hij, Onder te weten dat hij hier een gevoelige snaar mee zou raken. Maar dan zou hij er ook wel weer zijn om haar te troosten, Want zo was James wel. HIj had namelijk nog haar Dossier niet gelezen.. Best gek, Het dossier van je vriendin doornemen.. Hij moest er zelf om grijnzen. Maarja, Het was onderdeel van zijn werk en dat mocht hij niet overslaan.

Alex knikte. Ze was zelfs een beetje vrolijk. Ze zette haar tas neer op haar bed, naast haar andere. ''Nou. Ik twijfel ook of Liam mijn ondergoed niet heeft vervangen door stenen.'' zei Alex wat droogjes terug. Ze ging zitten op het bed en bekeek James even. Voorzichtig begon ze te grijnzen. Ze trok haar benen omhoog en rustte haar kin op haar knieën terwijl ze James nog steeds bekeek. Ze was zo blij dat het niet over was tussen hen. Alles was nog goed. En ze voelde nog steeds zo veel voor hem als twee jaar geleden. Misschien zelfs nog wel meer. Toen James over Gracie begon verdween haar grijns. Ze liet haar knieën weer zakken en keek weg van James. Met een bijna kille blik staarde ze naar de deur. Alsof alles ineens grauw en grijs was. Zo voelde het. Koud. Alleen. Zo zonder Gracie. Alex stond op van het bed, haar rug naar James. Ze voelde haar lip trillen. Nee. Ze wilde er niet aan denken. Maar ze kon er niet onderuit. Het was alsof James haar dwong om het te zeggen. ''Gracie... Gracie is...'' Het kwam er gewoon niet uit. ''Ze-'' Kort beet Alex op haar lip en schudde haar hoofd. Ze wilde hier niet ter plekke in storten. Letterlijk. Alex draaide zich in een ruk om, naar James. ''Ze is dood!'' riep ze hem toe alsof het zijn schuld was. Maar ze wist zelf dondersgoed dat dat niet zo was. En ze wou ook helemaal niet dat het er zo uitkwam. Ze voelde weer tranen opkomen die uiteindelijk over haar wangen gleden. Wreed veegde ze ze weg. Waarom moest ze élke keer huilen als ze het over Gracie had. Ze wilde niet huilen. Ze werd er gek van. Het sloopte haar.

James was verward door de vreemde reactie van Alex. Maar toen ze zich met een ruk omdraaide, Schoot hij omhoog, uit een soort van 'reflex'. Hij zag haar tranen en stapte bijna direct op haar af. "Sshh.. Alex.. Hee, Het spijt me.. " Hij sloot haar in haar armen, HIj streek over haar rug. "Ze is altijd bij je. Ik weet hoe het is om iemand te verliezen." Want die lieve man, Met die drie tanden, Die 'Opa' wilde worden genoemd, Was ook niet meer onder de mensen. Het was een best triest verhaal, Maar Zijn opa had nou eenmaal de leeftijd bereikt dat hij het niet meer trok. Maar dat van Gracie.. Er brak iets van binnen bij hem. Het deed hem wat. "Ze is altijd bij je, Hier, In je hart." Hij legde zijn hand op haar borstbeen, Daar waar haar hart zat. (DUS NIET PERVY DENKEN NU..) Hij streek haar tranen weg. "En het is helemaal niet erg om te huilen." Hij bleef even in haar ogen kijken, Iets trok hem aan. Waren het haar ogen zelf? Nee, het was Alex die ervoor zorgde dat hijs til was gevallen. Maar haar ogen, Vooral haar ogen..

Alex hief haar handen in haar haar en bleef haar hoofd schudden. ''Nee nee nee nee nee....'' prevelde ze maar. Alsof het allemaal niet werkelijk was. Vele veeele slaapeloze nachten (letterlijk) en alle stress eisten nu zijn tol. Ze ging dalijk nog echt flippen. Ze had de dood van haar zus nooit echt kunnen verwerken. Een plekje kunnen geven. Ondanks alle liefde James aan Alex gaf, en hoe zeer ze het ook waardeerde en lief had, het hielp op dit moment gewoon niet. ''Ik wil niet meer.'' zei ze moeizaan en ze pijnzde even. Haar fel blauwe ogen keken nu James richting in. Voor een moment kruisde hun blikken. Bijna moeizaam keek ze weg. Ze voelde nog hoe James hand op haar hart lag daarnet. Ze zuchte even en keek naar haar handen. Ze trilde een beetje. Waarom ging dit verdomd naare gevoel toch niet weg. Hoeveel dagen nog. Hoeveel nachten zonder slaap. Hoeveel huilbuien nog tot ze er eindelijk mee kon omgaan, mee kon leven. Ze keek James bijna smekend aan. Ookal was dat niet helemaal de bedoeling. Het was alsof ze hem om hulp wou vragen. Maar ze wist net zo zeer als hem dat hij haar niet kon helpen.

"Alex.. Alex.. Alex! Kom op.. Chill.." Hij probeerde haar met alle macht te kalmeren, Maar het hielp niet echt iets. "PLease, Alex.." Smeekte hij, Toen Alex hem zo smekend aan keek, Kon hij niet wegkijken. "Kom op.. Dit breekt m'n hart.. Ik wil jou helemaal niet zo zien.." Zei hij, Hij keek haar vol medeleven aan. Hij wilde haar zo graag troosten. Maar met de riemen die hij nu had, Kon dat niet. Ze stonden allebei te zwak op hun benen. En dat was de waarheid. Plot dacht James niet meer na, Hij had te lang moeten wachten. Lieflijk drukte hij Zijn lippen op Die van Alex, Na zoveel jaar. Tranen van 'emotionele waarde'.. Gleden over zijn wangen, Haar gezicht hield hij tussen zijn handen. Zijn ogen gesloten, En zijn maag omgekeerd. Het was best verwarrend, En waarschijnlijk 2 x zo verwarrend voor Alex..

Alex' lip trilde nog. Ze snikte zachtjes en keek naar haar handen. Ze kon er niets aan doen al zou ze niets liever willen dan het stoppen. Het deed haar ook pijn dat ze hem hiermee pijn deed. Tuurlijk wist ze dat hij haar 'gelukkig' wilde zien. Zij wilde niets liever dan hetzelfde. Ze wilde hem ook gelukkig zien. En vooral zichzelf weer gelukkig zien. Maar ze kon het niet. Nog niet. Ze kon het nog niet los laten. Niet zonder... zonder hulp. Ze keek James verdrietig aan en had de neiging om bijna weer in een huilbui uit te barsten. Maar voor ze het wist had James zich naar haar toe gebogen en kuste haar vol op de mond. Alex' gesnik stopte meteen. Ze staarde James aan. Zonder een woord te zeggen. Zonder ook maar iets te veroeren. Waarom deed hij dat? Ze snapte het niet. Hoe dan ook, ze moest toegeven.. het voelde verdomd goed. Zijn zachte lippen die op de haare rustte. Teder. Vertrouwd. Ze kon dan ook niets anders doen dan hetzelfde. Ze tuite haar lippen ietsjes en drukte haar lippen terug op die van hem. Het voelde raar maar tegelijkertijd toch zo goed.