Im join the party bitches :3

Het was stil, het enige wat te horen was waren de kiezelsteentjes onder de autobanden van een zwarte bus. In deze bus zatten 3 politie agenten en 1 jong uitziend meisje. Ongeinterseerd keek ze uit het raam. De agenten spraken rustig met elkaar terwijl het meisje naar buiten keek. Haar ogen stonden toch ergens nieuwsgierig. De meeste mensen zouden niet hier heen willen maar zij juist wel. Ze zou een kans naar vrijheid krijgen. Ze hoefde niet meer in de cel te zitten wachten. Ze kon nu doen wat zij wou. Ze snoof even en keek naar de agent naast zich. ''Wat?!'' ''Ow niets. Je bent alleen zo stil, de meeste worden meestal wild als ze een enkelband om hebben.'' Jazz haalde enkel haar schouders op. Ze ratelde wat met de handboeien die ze om had. ''Wanneer zijn we er?'' ''Nog 5 minuten en dan zijn we bij je nieuwe huis, Jessica..'' ''Jazz..'' Verbeterde ze de man. De weg werd stijler na verloop van tijd en het gras werd steeds witter. Na verloop van tijd waren ze op de plek van bestemming aangekomen. Jazz keek naar de witte sneeuw en moppelde iets over gezelligheid. De deur werd openen gedaan en Jazz stapte rustig uit in de sneeuw. Ze keek even naar haar enkel en vervolgens weer naar de agenten. Ze had aardig wat kleren uit de kluis kunnen halen en ze had alle spullen terug die ze bij zich had toen ze werd opgepakt. Ze slofte achter de agenten aan en keek om zich heen. Ze snoof. ''Mogen die krengen nu af, of wat?'' De agenten grinnikte en belde aan. Jazz snoof lichtjes en keek afwachtend naar de deur. Haar nieuwe leven te gemoet.

((ik denk dat posten niet meer zoveel nut heeft aangezien jenni foetsie is en er niet meer wordt gepost xd
en de rpg verveeld te snel, vind ik))

((ik blijf haar gwn stalken totdat ze weer eens post :p))

rpg jenni

Dexter zat nog rustig op de binnenplaats zijn ritueel uit te voeren, toen hij plots de bel hoorde gaan. zachtjes vloekte hij, aangezien er niemand open deed. die james zat natuurlijk weer te flikflooien met dat meisje. Toen de bel opnieuw ging, gooide hij zijn sigaret nors weg en streeknzijn blouse glad, waarna hij naar binnen liep richting de deur. Met een nors gezicht opende hij de deur en bekeek het meisje dat voor hem stond, van top tot teen. "En jij bent..?" vroeg Dexter respectloos, hij leunde ongeinteresseerd tegen de deurpost en wreef door zijn haren. hij had nog steeds geen zin in gerotzooi, gezeik over alles dat kleurrijk was. en Regenboogverhaaltjes daar moesten ze helemaal niet komen. "lekker spraakzaam." Mompelde Dexter,  en draaide zich om, om weer naar binnen te lopen. zijn interesse was al lang gezakt, en dat kon je ook wel zien aan zijn onbehoorlijke houding. Hij liet zich in de bank ploffen, en wachtte af, op iets dat zou moeten gebeuren.

rpg nicole

jazz stond rustig om zich heen te kijken. Ze ging zich hier wel vermaken. Een grijns verscheen op haar gezicht. Toen de deur opemen ging schoten haar ogen naar de jongen. Ze snoof, "'ook hallo" zei ze nogal nuchter. De agenten maken haar handboeien los en Jazz wreef over haar polsen. ze keek weer naar dexter. "Jazz" zei ze nuchter. de agenten zetten haar koffers neer. "veel geluk" jazz snoof en liep naar binnen zonder iets te zeggen. ze keek om zich heen. "het is hier muf" zei ze nog steeds nuchter. ze keek doordringend naar Dexter die op de bank lag. "fijn alleen maar depressieve wemo's hier" mompelde ze. Ze liep naar de woonkamer en leunde op de bank. "hey, sufkut waar zijn hier de kamers of moet je je zelf eerst nog snijden voordat je antwoord kunt geven, want dan wacht ik wel even" zei jazz lichtelijk brutaal.

rpg jenni
dexter snoof. "Ik snijd jou nog liever dan mezelf. kamers zijn boven, de rest zoek je zelf maar uit. zijn blik kruiste voor het eerst met die van Jazz, maar al snel stond hij op. "Ik ben trouwens dexter, je hebt met me te leren leven, zo niet dan kan ik er wel voor zorgen dat je helemaal niet leeft. is zo gebeurd." hij pakte zijn sigaretten ut zijn zak, en stak hem binnen op, om vervolgens buiten te gaan staan. "Dexter, je mag niet roken binnen, dat weet je." Het was James; die buiten ook stond. "Sta ik binnen dan?!" riep hij, en hij maakte een gebaar, dat erg aggresief over kwam. "Nee, maar daarnet wel." Zei james kalm. "ach flikker toch op, en dat noemt zich een begelijder." vloekte Dexter, hij blies zijn rook langzaam uit. "Dexter, ik wil dat je kalmee-" Dexter schoot in de lach. "Ach, James, ik ben al kalm, ik ben de kalmte zichzelve." Dit zou nog een lange discussie kunnen worden.. James zuchtte diep. "En als je nu niet heel snel opflikkert, dan zie je hoe ik ben als ik níet kalm ben." James bleef staan, hij liet zich niet zomaar gekmaken. "Dexter, als ik wil kan ik je naar je kamer sturen." "Wie zegt dat ik luister?" zei dexter bot. "Ik, en je gaat nu afkoelen, voordat er ergere sancties zijn!" James had zijn rol als Begeleider eindelijk eens serieus genomen.. "Ach ga een schaap neuken." Vloekte Dexter, hij gooide zijn peuk op de grond en stapte boos naar binnen. 

rpg nicole
jazz trok haar wenkbrauw op. "kom dan, ik vermoord jou eerder dan jij mij. Je darmen zal ik gebruiken als spagetthi en je bloed als saus.." zei Jazz dreigend. ze likte haar lippen af. "en je lever... uhmm met wijn zal dat wel smakenals het is gekookt." zei Jazz grijnzend. "weet dat je nu een uitdaging aan gaat." zei ze grijnzend. Ja ze ging zich wel vermaken hier. Ze grinnikte kort maar toen hij weer zo chagerijnig een peuk ging roken trok ze haar wenkbrauw op."wat is het hier uhm,gezellig." niet dat haar het iets boeide maar ze hoefde niet op een begraaf plaats te wonen. Ze greens breed, ja. ze ging hier het hoog nodige veranderen. Ze keek naar James en nam hem in haar op. Hij was zo te zien gelukkig, aan zijn hals te zien was iemand haar voor geweest want ze moest toe geven dat de jongens hier er goed uit zagen. Ze trok haar wenkbrauw op. "zeg schatjes roep maar als we gaan eten of als we iemand moeten begraven die zelfmoord heeft gepleegt.." ze keek even naar Dexter met een spottend lachje. "want ik ga me tas uitpakken." Ze keek naar haar koffers op de grond. Ze snoof eerst pakte ze de twee koffers en vervolgens haar tas met haar tanden en liep naar boven. Gelukkig had haar nichtje wat spullen voor haar ingepakt voordat ze hier heen ging. Ze snoof en liep naar boven met haar badage. Voor een tenger meisje was ze aardig sterk. Ze deed de eerste de beste deur openen en legde haar koffers daar. Ze keek om zich heen. Er zat niemand in deze kamer. Alleen de kast was meerdere malen verschoven en er lag een foto op de grond. Ze bukte om hem op te pakken. Het was een foto van een jongen. Ze hield haar hoofd schuin. "en wat hebben we hier..." Ze keek weer om zich heen. "blijkbaar is deze kamer van iemand geweest met een vriendje.." Ze grinnikte en legde de foto weg. Ze ging eerst op onderzoek uit. Ze rook aan de gordijnen en haar gezicht vertrok. "lekker, we hadden iemand hier die aan de drugs zat." ze grinnikte. "alsof ze al weten dat ik er kom' zei ze met een lachje en ging haar kamer uit voor verder onderzoek.

Rpg Jenni 

zoals James aan Dexter had gevraagd, was hij naar zijn kamer gelopen. Maar kalmeren, ho maar. daar in plaats was hij een plan aan het bedenken om gewoon te kunnen roken in zijn kamer, als hij dat wilde. Hij nam de kamer in zich op; de ramen konden maar op een afstand van ongeveer 7 cm open worden geschoven, en daaracter zat een muggenhor. er was dus haast geen mogelijkheid om het raam open te kunnen krijgen. of.. Dexter bestudeerde het frame van het raam, de oorzaak waardoor het raam maar een stukje open kon, kwam door het feit dat er een extra latje met een schroefjes in was getimmerd aan de onderkant van het kozijn, wat verhinderde om het raam verder open te krijgen. Dexter zuchtte even, dat betekende dus dat hij zowat het halve frame van het raam moest slopen. Dexter trok een mes onder zijn riem vandaan, dat hij heel simpel had meegesmokkeld, en begon het muggenhor open te snijden, uiteindelijk trok hij het er uit. nu moest die blokkade nog weg. Dexter snoof. Hij had zin om iets te slopen. mopperend legde hij het mes op de wasbak, en liet zich neerploffen op zijn bed.

(ik weet dat raamgebeuren omdat ik dat op het rmpi ook een keer heb gesloopt xD)

rpg nicole
Jazz stond plots stil toen ze wat hoorde in de kamer naast die van haar, met een ruk draaide ze zich om en snoof. Ze deed haar handen in haar zak en deed de deur openen waarna ze tegen de deurpost leunde. "kijk eens aan de wemo wilt ontsnappen. Trek je het niet meer wemotje? moet ik je mamsie bellen om je op te komen halen?" Zei ze spottend. Ze grinnikte lichtjes toen ze hem zo op bed zag liggen. ergens moest ze toegeven dat het een zeer aantrekkelijke jongen was. Ze keek zijn kamer rond. "waar zit jij eigelijk hier? wou je mamsie je niet meer??" Zei ze nuchter. Ze kon nu heel veel op haar hals halen maar ze was hier niet om vriendjes te maken. Ze keek even naar dexter en trok haar wenkbrauw op. "je gaat nu toch niet janken?" zei ze want als ze ergens niet tegen kon was het tegen janken mensen.

RPg Jenni
Dexter schoot direct omhoog toen Jazz plots zijn kamer binnen kwam lopen. "Ik weet niet wáár je vandaan komt, maar waar je ook vandaan komt, ze hebben je niet geleerd om te kloppen." Dexter snoof. "De reden waarom ik hier zit kan ik ook zo demonstreren. maar ik kan niet beloven dat er dan geen bloed vlekken ontstaan." Zei Dexter met een klein grijnsje, en maakte aanstalten om op te staan. "En ik kan ook niet beloven dat we beide in leven Blijven.." Dexter stond op, hij pakte zijn mes van de wasbak en gleed met zijn vingers langs het lemmet. Hij stapte op Jazz af, en duwde haar op haar schouder tegen de muur, waarna hij emotieloos het mes schuin tegen haar keel hield. Zijn andere hand had hij op de muur geleund, hij gedroeg zich alsof hij de was ging doen, alsof er niets aan de hand was. zijn ogen leken bijna door haar heen te kijken, het kwam best intimiderend over, maar voor meisjes als Jazz zou dat niet eens effect hebben. "Oftewel; mijn gedachtengang is fucked up. en ik hou er niet van, als meisjes zoals jij mij irriteren. daar word ik agressief van." Zei hij kalmpjes, met een nonchalante blik. "Dus je kan nu kiezen, of je houdt op met die flauwe grappen van je, of het zal je verzuren. ik ben de verkeerde persoon om spelletjes mee te spelen. want ik speel vals." Die laatste zin zei hij met een grijns, zijn houding mocht dan wel zo zijn, maar zijn hart was klein, en had gewoon wat aandacht nodig.

Rpg nicole
Jazz keek hem rustig aan. Ze rolde met haar ogen. "denk je dat ik bang word wemootje?" zei ze lacherig. Het was bijna eng om haar zo te zien. "in de gevangenis zijn er genoeg dingen gebeurd waar jij 7 kleuren in je broek zou schijten. Jij bent vergeleken met hun maar een klein jongetje die me bedreigd met een lolly stokje." zei ze met een brede grijns. Ze drukte haar mes tegen zijn buik aan en pakte met haar andere hand zijn shirt beet en trok hem op ooghoogte. Haar grijze ogen keken hem doordringend aan. "Schat weet dat jij mij niets kan maken want ookal zou je dat doen... Ik neem altijd wraak." Zei ze grijnzend. Ze gaf 2 kleine klap Jes op zijn wang en liet hem los "wij gaan elkaar nog wel vaker zien, leer er mee leven, honey..." zei ze spottend. Ze greens liefjes en pakte het mes vast tussen twee vingers. ze gleed langs het lemet van het mes er ontstond 2 kleine sneetjes haar vingers. Ze stopte haar vingers in haar mond. "ik ben niet bang om bloed te vloeien, wemootje dus kom maar op" Zei ze uitdagend en wenkte hem met beide handen. Ze was misschien klein maar ze was en bleef een brutaal opdondertje. Ze hield haar hoofd schuin en keek hem aan en vervolgens haar bebloede vingers. Ze veegde haar vingers tegen zijn wang af in een symbool, haar symbool, het wicca teken en keek hem vervolgens weer aan. "kom maar op schat, ik ben geen lief meisje en al helemaal geen deprief mensje als de rest hier. ik zit hier enkel omdat ik hier voor heb gekozen. En ik laat me hier niet weg jagen door een wemo. Beter hier zitten met wemo's dan in een cel. Dus schat... Fuck your mother!" Zei ze nog steeds met die enge brede grijns het mes nog steeds op haar keel ze was niet bang voor deze wemo.

Rpg Jenni

Dexter greens, toen Hij de punt van haar mes in zijn maag voelde, en naar haar toegetrokken werd. hij had zijn hoofd schuin, iets bij haar oor. "Ik ben al bezig." Zei Dexter, toen Als antwoord op Jazz haar uitdaging. hij liet het mes langzaam over haar hals glijden naar haar sleutelbeen, en verder naar beneden tot het bovenste knoopje van haar blousse, hij drukte het mes naar beneden waardoor het knoopje losschoot. "Wat ben je schattig, als je jezelf probeert Sterk te houden. " Fluisterde hij met een stem, waarvan je zou kunnen smelten.die grijns bleef altijd nog op zijn gezicht staan.

Nicole
Jazz keek hem droogjes aan. Ze trok haar wenkbrauw op toen hij zei dat hij al bezig was. Het mes gleed langs haar hals. "schat ik weet dat ik aantrekkelijk ben maar ik doe niet aan sm." Zei Jazz rustig. Ze keek naar het knopje wat er af viel. Haar blouse ging een stukje openen. Ze keek hem aan, ergens verbaasd dat hij dat deed. Ze rilde toen hij sprak maar zetten al snel een pokerface op. "wil je het zo spelen?" vroeg Jazz. "goed, ik speelje spelletje wel mee." Zei ze nuchter. Haar mes gleed langs zijn buik naar zijn riem. Deze sneed ze in een vloeiende beweging openen. "wees blij dat ik je balhaar er niet afscheer." zei ze nuchter waarna een brede grijns ontstond. "ik hou van spelletjes maar ik hou niet van jochies die denken dat ze beter zijn in spelletjes dan ik,honey" Zei ze uitdagend. Haar vingertoppen gleden langs zijn hals en cirkelde daar uiteindelijk rond. "trek je terug, schat" Zei ze zwoel. "want je wint nooit van mij.." Zei ze nog steeds zwoel. Haar mes nog steeds bij zijn onderbuik gedrukt. "im not your fuckbuddie.." Zei ze nuchter en snoof. "en dat zal ik nooit worden van een wemo..." zei ze met een bede grijns. Haar mes gleed naar zijn borst. "ik wil je hartje niet breken, want dat zal geheid gaan gebeuren want ik hou wel van vers vlees." Zei ze liefjes terwijl haar mes zijn hart omcirkelde. Ze keek hem aan. "het is aan jou? wil je spelen? kom maar op maar onthou dat ik altijd win, honey..." zei ze zwoel terwijl ze hem aan keek.

Niets anders dan een uitdagende grijns verscheen op Dexter zijn gezicht. Hij zette de punt van zijn mes tegen haar borstkas aan, op de plek van haar hart. "Ik trek me nu terug, maar denk maar niet dat ik het opgeef. Ik zal je leven zuur maken, of je het nou leuk vind op niet." Zijn grijns verdween plots en hij liet zijn handen zakken, Waarna hij nog even naar Jazz bleef kijken. Opnieuw kwam die grijns tevoorschijn. Hij liet zijn mes met de scherpe kant langs haar wang glijden, Waardoor er een beetje bloed vormde op haar gezicht. "Er ziet wat op je gezicht, liefje." Zei hij pesterig, en veegde het weg, waarna hij zijn vinger langs zijn tong haalde. "En nu m'n kamer uit voordat ik je iets ergs aan doe.." Hij bleef nog even staan. "en ik zou wat aan dat blousje doen, Staat een beetje zwerrie zo." Zei hij met een spottend lachje, En trok zijn riem los. Zijn broek was toch strak genoeg, Die riem had hij niet meer nodig.

Jazz lachtte. Het was net alsof ze hem uitlachte dat deed ze namelijk ook. Ze vond het lachverwekkend dat hij dacht dat hij haar aan kon. HIJ! Haar vingers gleden langs zijn gezicht. ''Is goed schat, maar weet wie je uitdaagd. Je komt niet meer van me af. Ik zou vannacht met je ogen open slapen.'' Zei ze met een gemeen lachje. Hij liet zijn mes zakken en Jazz grinnikte. Maar toen zijn mes langs haar wang kwam en er een kras ontstond vlamde haar ogen even. Niemand kwam ongestraft aan haar en al helemaal niet om haar gezicht te misvormen. Met haar hand gleed naar haar broek waar ze een tikje op gaf, net hard genoeg om de intense pijn van het mannelijke geslacht te voelen. ''Ik kan jou meer kan doen dan jij mij schat..'' Siste ze bijna kwaadaardig. Nee, hij had een gevoelige snaar bij haar geraakt want niemand misvormde haar gezicht zonder de gevolgen daarvan te zien. Ze keek naar haar blousje en deed deze gewoon uit. Ze had toch nog een hempje aan, wat meer op een navelshirtje leek en deed deze om zijn nek en trok hem naar haar toe. ''Ik mag jou niet, wemootje. Denk maar niet dat je hier goed van af komt..'' Zei ze fel en liet hem los waarna ze naar haar eigen kamer liep dat schuin tegen over was. Ze deed haar deur openen en met een klap dicht waarna ze haar hoorde vloeken.

Dexter kromp ineen, op de grond. Tsja, Dat was zijn 'gevoelige snaar'. En niet zo'n klein beetje ook. Hij keek omhoog, hoe Jazz de kamer uitliep en de deur dichtklapte. Zij was inderdaad de verkeerde persoon om mee te kloten, Dat had hij nu wel door.. Hij klom omhoog en streek even zijn haren plat, kraakte zijn nek en Greens kort. Maar daar kon nog aan worden gewerkt.. Hij wierp weer een blik op het raamkozijn, dat half was gesloopt. Goed, dan maar het harde geschut. Uit de voering van zijn tas, die hij onder zijn bed vandaan haalde, voelde hij even, om er vervolgens een geladen revolver uit te halen. Hij liep nonchalant naar het raamkozijn toe, en zette het pistool op het extra latje dat verhinderde dat het raam verder open kon. Al snel hoorde je een harde pistoolschot, Het latje schoot in scherven uit het kozijn, en Dexter greens kort, en trok het raam open, Missie voltooid.

Jazz hoorde een schot en trok haar wenkbrauw even op maar schudde vervolgens haar hoofd en begon uit te pakken. Ze vond wel dat het hier meurde. Misschien was het kots. Ze trok de kast openen en haar gezicht vertrok toen ze de afslankpillen nog zag liggen. ''Anorexia patient dus. Maken ze dan ook nooit schoon..'' Mopperde ze luid. Beneden in de hal ging de bel en Jazz was de eerste die boven aan de trap stond maar een vrouw van een jaar of 38 deed openen. Het was Elisabeth. Jazz's ogen werden groter toen ze het meisje in de deur openen zag staan. ''Jeez, krijg je geen eten van je ouders ofzo,'' was de eerste opmerking op het meisje. Elisabeth was duidelijk ook geschrokken van het meisje. Het meisje stapte naar binnen, achter haar liep een jongen die de koffer voor haar neer zet. ''Bedankt dat ze terug mag komen, Elisabeth..'' ''Geen probleem, Loran. Je zusje is van harte welkom...'' Jazz stond boven nog steeds verstijfd toe te kijken naar het meisje wat net een skelet was. Het meisje keek omhoog naar Jazz, iets wat Jazz deed rillen. ''Welkom terug, Abigail...'' Zei Elisabeth tegen het meisje. Abigail trok enkel haar mondhoeken op maar zei niets, ze keek enkel rond. Alles was nog precies het zelfde. Abigail keek naar Elisabeth. ''Ik neem aan dat ik nu naar mijn kamer mag gaan?'' Elisabeth keek nog een beetje geschrokken naar Abigail want ze was dan ook wel heel erg aan toe. Veel erger dan twee jaar geleden. ''Ja natuurlijk..'' Abigail knikte en pakte haar koffer op. Het was verbazingwekkend hoe ze de trap op ging. Jazz bleef haar verbaasd aan staren. Het duurde misschien wel lang maar ze kwam wel de trap op. Ze sleurde lekker de koffer achter zich aan naar de kamer en toen ze de deur van haar oude kamer openen deed en nu de kamer van Jazz beet ze op haar onderlip. ''Uhm wie slaapt hier?'' ''Ik slaap daar,'' Zei Jazz rustig. Abigail knikte en keek even haar oude kamer in. Ze beet op haar onderlip en leek wel over iets na te denken. Zonder iets te zeggen sleurde ze haar koffer weer achter zich aan, aan het einde van de gang en deed daar de kamerdeur openen.

Het was de oude kamer van Ryan en Dakota. Abigail keek met triesten ogen rond omdat ze niet zag wat ze wilde zien. Ryan liggend op zijn bed met zij PSP en Dakota op haar bed. De hoogslaper stond er nog. Abigail keek even naar het trappetje die was wel aardig stijl en dikke mensen doen daar veelste lang over. Ze zuchtte en liet haar koffer op de grond vallen en ging zitten op het bed. Hoe vaak had ze hier wel niet gezetten met die twee. Ze snikte zachtjes en verborg haar gezicht. Ze kon niet meer tegen al die herringeringen. Mensen die ze lief had en nog steeds lief heeft. Mensen die ze nooit meer zou zien. Ze veegde haar tranen weg en begon haar koffer uit te pakken toen ze klaar was, schoof ze de koffer onder het bed maar er lag iets daar. Ze trok haar wenkbrauwen op en knielde neer op de grond om te kijken wat het was. Ze zag iets zwarts. Het leek op een shirt. Ze graaide het kledingstuk er onder vandaan en haar ogen vulde zich met tranen toen ze zag wat het was. ''Ryan...'' Zei ze zachtjes toen ze het shirt voor zich hield. Ze drukte het shirt tegen haar gezicht aan en rook er aan. Je kon duidelijk ruiken dat hij van Ryan was. Ze sloot haar ogen en liet zich na tientallen pogingen eindelijk vallen op bed met het shirt tegen zich aan geklemd waarna ze zachtjes begon te snikken.

Een jongen, met een bleke huid, en een dun postuur liep half strompelend door de hal van de kliniek. Hij was dood, maar dan ook doodmoe. Zijn koffers sleepte hij achter zich aan, Hij had deze weg GELOPEN. Want halverwege werd hij afgezet, omdat hij in de auto onhandelbaar was. Hij zuchtte, en liep vermoeid door de lounge, hij stond stil. Hier was het dan. De oude kliniek. Het was geen steek veranderd. Diezelfde muren.. Alles was hetzelfde. Zelfs de aangename geur. Hij wilde glimlachen, Maar zijn gezicht deed pijn. Pijn van de klappen die hij van zijn zogenoemde vrienden had gekregen, Wat je vrienden kon noemen. En een glimlach kon er al zowiso niet af. Het leek wel alsof hij opnieuw moest leren om te glimlachen. Met vochtige ogen strompelde hij de trap op, Deze trap, alles, deed hem denken aan Doka. Dakota, Zijn zusje, Zijn alles. ZIjn leven.. En ze was dood. Morsdood, ze was er niet meer.. Hij wilde in huilen uitbarsten, Hij wilde uit het leven stappen, Bij Dakota zijn. maar dat kon niet, Hij moest zichzelf bewijzen. Bewijzen dat hij niet zwak was, bewijzen dat hij sterker was dan de drugs die zijn jeugd, maar ook zijn leven had verziekt. Hij kwam bovenaan de trap, En zag dat de deur van zijn oude kamer open stond. En er zat iemand in. Hij slikte, En waagde de sprong, Hij stapte op de deur af, maar opende hem niet. Met hoofd gebogen stond hij voor de deur, en zachtjes klopte hij. Maar hij hield zijn lippen op elkaar. Langzaam, en krakend ging de deur open, En wie hij toen zag staan.. Zijn hart, sloeg een slag over. Het kon niet. Nee, Het kon niet. Dit was een droom. Het werd hem gewoon te veel. Hij kreeg het gevoel dat hij door zijn dunne benen zou zakken, En niet meer op zou kunnen staan. Hij liet de koffer uit zijn grip glijden, En zakte op zijn knieen, op de grond. Zijn gezicht stond alsof hij elk moment kon uitbarsten in tranen, maar ook emotieloos. Maar zijn ogen, Zijn ogen zeiden alles. Tranen begonnen over zijn wangen te stromen, hij hield het niet meer. Hij wist zelf nieteens of het van blijdschap was, of van verdriet. Maar het was geen van beide, Het waren tranen van uitputting. Hij probeerde omhoog te komen, En keek Abigail, met grote, ongelovige ogen aan. Hij wilde iets tegen haar zeggen, maar wat..? Wat moest hij zeggen, na zoveel jaren haar te hebben gemist..?

Abigail beet op haar onderlip en veegde de tranen weg. Ze keek naar haar lichaam en vervolgens zijn shirt. Ze beet op haar onderlip. Dit ging ze toch nooit passen. Ze stond op en deed haar vest uit. Over haar eigen t-shirt deed ze het shirt van Ryan aan. Het t-shirt was veelste groot voor haar. Ze keek in de spiegel en keek naar zichzelf. Ze trok een vies gezicht en drukte op haar wangen die nauwlijks nog wangen waren. ''Ik lijk net een hamster, vanavond geen avondeten voor jou..'' Sprak ze zichzelf aan in de spiegel met een bestraft vingertje. Ze beet even op haar onderlip en keek naar het tafeltje waar ze haar vertrouwde foto een plekje had gegeven. Levi... Hij spookte nog steeds door haar hoofd heen. Het was nog steeds als de dag van gisteren dat het was gebeurd. ''Wij zijn voor altijd bij elkaar..'' Zei ze met een waterige glimlach en streelde over het goude ringetje heen die om haar wijsvinger zat. Ze drukte er een kleine kus op en stak de kaarsjes aan met de aansteker die ze in haar broekzak had zitten. Ze zuchtte en sloeg haar armen om zichzelf heen. ''Ik mis je...'' Zei ze zachtjes. Op dat moment klonk er gebonk op de deur. Ze beet op haar onderlip. ''Binnen..'' Zei ze schor en veegde haar tranen weg zodat ze er beter uit zag. De deur ging krakend openen en Abigail sloot haar ogen even. Ze prevelde wat in haar gedachten en draaide zich om toen ze het gekletter van een koffer hoorde. Haar ogen werden groter. Ze droomde dat kon niet anders. Ryan zakte neer op zijn knieeën en Abigail wreef in haar ogen om te kijken of ze niet droomde. ''R..Rr-ryan..'' Stotterde ze zachtjes. Ze keek in de spiegel en slikte. Hun wederzien en juist op dit moment moest ze dik zijn en niet goed gekleed. Haar haren zatten ook niet. Ze keek ongelovig naar Ryan. Een waterige glimlach ontstond op haar gezicht. Toen Ze zich reliseerde dat ze hem stond aan te gapen en hij op zijn knieeën zat met tranen over zijn wangen hield ze het niet meer. Als dit een droom was, was hij wel erg mooi. Ze zakte voor hem neer op haar knieeën en keek hem met grote ogen aan. Haar dunne vingers streelde zijn gezicht waarna ze hem omhelsde. Ze had geen woorden voor dit moment. Ze voelde eindelijk iemand die ze echt vertrouwde tegen zich aan. Haar armen bleven om zijn nek heen. ''Laat me alsjeblieft niet dromen... alsjeblieft..'' Zei ze zachtjes terwijl ze haar gezicht in zijn nek verborg. Ze rook zijn geur zo overduidelijk, ze rook ook de geur van wiet aan hem kleffen maar dat maakte niet uit. Nee, zolang hij maar echt was.

Ryan voelde plots Abigail's vingers op zijn wang toen hij op probeerde te staan, waardoor hij opnieuw van trillende benen in elkaar zakte. Het was een droom, dat was zeker. Maar na het voelen van haar hoofd in zijn nek, wist hij het zeker. Het was absoluut geen droom. het was de realiteit. De keiharde realiteit die toch nog mooi kon zijn, blijkbaar. In dit rotte leven was er nog maar een ding dat hij lief had; Abigail. En zijn drugs. 'zijn medicatie', Dat was hoe hij het noemde. En ergens was dat ook zo. "Je.. je bent beeldschoon." FLuisterde hij haar toe, Aarzelend legde hij zijn handen op haar rug en streelde haar voorzichtig, alsof ze breekbaar was, wat ze ook was. Hij verbrog zijn hoofd nu in haar nek, en maakte uiteindelijk geluid. Het geluid van zacht gesnik. Het bekende geluid van een jongen, Die zijn liefde pijnlijk had gemist. Het was ook pijnlijk, Om haar nu zo te zien. maar in zijn ogen was ze beeldschoon. Hij hield zachtjes haar gezicht vast, en keek met zijn doffe blik in haar ogen. Hij wilde zoveel zeggen, Zoveel. Hoe erg hij haar had gemist, wat er was gebeurd met Dakota.. Hoe kut hij zich voelde, Alles. Alles wilde hij vertellen. "Ik hou van je." Was het enige wat hij er uit kreeg, van de dingen die hij wilde vertellen. "Nog steeds.." Zijn stem was zwak, Maar daar kon aan worden gewerkt. Al werd dat een lastige opgave. Maar hij was allang blij dat zijn liefde, nu in zijn armen lag.

Abigail beet zachtjes op haar onderlip en wreef haar hoofd dieper in zijn nek alsof ze er door heen kon. Ze hield hem eindelijk vast. Toen hij zijn handen over haar rug voelde glijden werd ze warm van binnen. Hij ging zo teder met haar om, zij was veelste dik voor hem. Abigail had een paar mensen lief en dat waren Levi,Loran & Ryan. Maar Levi miste ze het meeste maar wat is een tweeling zonder een tweeling om tweeling mee te zijn. Nu hij dood was, was het net alsof hij helemaal niet bestaan had. Toen ze thuis was gekomen en naar zijn kamer was gegaan was alles precies het zelfde gebleven, zoals het voor hun vakantie was geweest. Alleen nu lag er wat stof die ze zorgvuldig had weg gehaald zonder dingen te verplaatsen wat heel moeilijk ging. Ze zuchtte even rillig toen ze aan Levi terug dacht. Toen ze hem hoorde beet ze op haar onderlip. ''Ik ben nooit mooi genoeg voor jou,'' Zei Abigail zachtjes in zijn oor. Het was net alsof ze een verbod hadden gekregen om te praten, zo stil waren ze. Ze streelde zijn haren en gezicht. Toen hij zei dat hij van haar hield ging ze van hem af en keek hem aan. Een waterige glimlach verscheen. ''Mag ik je kussen?'' vroeg ze voorzichtig aan hem alsof hij werkelijk een droom was die weg kon vagen na enkele seconde. Ze geloofde het nog steeds niet dat hij echt was. ''Waar heb je al die tijd gezetten?'' vroeg ze zachtjes. Ergens wou ze vragen waar Dakota was maar aan zijn ogen te zien wou hij het daar niet over hebben. Hij zou er zelf wel mee komen, toch?

Ryan keek Abigail haast ongelovig aan. "Waarom vraag je dat?" Hij kwam iets dichterbij. "Ik wil dat je me nu kust." Fluisterde hij, zijn trillerige hand legde hij op haar tedere gezicht, Hij wilde haar voor altijd vasthouden. Bij zich houden, Zoals hij bij Dakota deed. Want die was hij kwijt. Zijn ogen werden weer waterig als hij er aan dacht. Hij zuchtte trillerig, En kon niet wachten, Hij kon het gewoon niet. Zachtjes drukte hij zijn lippen op die van Abigail, En wilde glimlachen. En dat deed hij ook. Weliswaar een houterige, milde glimlach, Maar hij was er wel.. Hij streek teder langs haar hals en kon een lachje niet onderdrukken na de kus. "Ik word gewoon gek volgensmij, ik begin te glimlachen, te lachen.." Zei hij, hij kon het niet normaal uitbrengen. Hij ging achterover zitten, met zijn rug tegen de muur. "Abigail, Het is onzin dat je niet mooi bent. It's the beauty what's inside." Zei hij zachtjes en keek haar haast serieus aan. Het was zo. "Ik hou van je, Hoe je bent, en hoe je er uit ziet. het kan me niets schelen of je nou dun of dik, lang of kort, depressief of vrolijk bent, je bent, en zal altijd de mijne blijven. Heb je dat begrepen?" Zei hij, bij die woorden boog hij voorover en streek liefkozend over haar wangen, Hij drukte met een zwakke glimlach een zacht kusje in haar bleke nek.

Abigail keek hem aan. ''Ik wil je niet nog meer afschrikken...'' Zei ze zachtjes terwijl ze zijn huid streelde. Toen hij zei dat hij wilde dat ze hem nu kuste, glimlachtte ze haast liefdevol. Ze voelde hoe hij trilde maar ze zei er niets tegen. Hij mocht trillen zolang hij maar bij haar was en bij haar bleef. Dit keer voor altijd. Hopelijk. Ze sloot haar ogen toen ze zijn lippen voelde en dacht even dat er weer tranen over haar wangen begonnen te stromen. ''Het spijt me zo dat ik niets van me heb laten horen, maar ik dacht dat jij wel iemand anders had gevonden want je bent echt hartstikke knap en lief en.... je verdient gewoon zoveel beter dan een fatsig iemand als ik..'' Zei ze zachtjes en drukte kort haar lippen weer op die van haar enkel om ze gewoon te voelen. Het maakte haar gelukkig. Toen hij begon te lachen, grinnikte ze. ''Blijkbaar is deze kliniek wel goed voor je...'' Zei ze met een glimlachje. Ze ging tegen hem aan zitten, tussen zijn benen en pakte zijn handen vast waarna ze zijn armen om haar middel heen legde en zijn handen nog steeds vast hield. Ze knikte lichtjes. ''Begrepen..'' Zei ze zachtjes. Ze sloot haar ogen en leunde tegen hem aan.

Ryan glimlachtte gelukkig. Hij sloeg zijn armen om Abigail heen en drukte zich lichtjes tegen zich aan. "Never leave my side." FLuisterde hij lief in haar oor, en glimlachtte kort. Zijn handen trilde nog steeds, maar dat was de bijwerking van de drugs, het was uitgewerkt. Maar dat kon nu niets schelen, op dit moment was Abigail zijn drugs. Zijn medicijn, zijn kalmeringsmiddel. Hij drukte opnieuw een kus in haar nek, die hij deze keer aanhield. Met zijn andere hand hield hij haar kin lichtjes omhoog, Hij begon een zuigzoen in haar nek te drukken. En hij deed het goed. Zijn hand gleed over haar hals, en uiteindelijk makte hij het af met een zacht kusje, Hij glimlachtte. "Aandenken. Die blijft zeker een week of drie zitten." Zei hij zachtjes en drukte een kus op haar wang.

Abigail had haar ogen gesloten terwijl ze tegen hem aan leunde, zijn armen om haar heen. Voor het eerst sinds twee jaar voelde ze zich veilig. Meer dan veilig zelf. Ze voelde zich fantatisch bij Ryan. Ze had geen knagend gevoel meer dat bleef zeuren om eten. Het afvallen zou nu veel makkelijker gaan en Ryan zou haar er toch wel in steunen toch? Vast wel. Ze glimlachtte vertederd en liet haar hoofd op zijn schouder zakken waarna ze een kus op zijn nek drukte. Zijn handen trilde lichtjes maar dat maakte niet uit. Abigail rilde toen hij een kus op haar nek drukte en deze aan hield. Ze kon een gilletje onderdrukken maar maakte toch ergens een piepend geluid omdat ze dat nog net niet kon onderdrukken. Toen hij eindelijk zijn lippen van haar nek afhaalde keek ze hem aan met een glimlachje en drukte haar lippen tegen die van hem aan en hield deze vast.

Ryan glimlachtte kort. "We komen hier samen doorheen." Hij maakte aanstalten om te staan, En trok ook Abigail omhoog wat erg makkelijk ging. Hij draaide haar naar zich toe, en legde zijn handen onder haar shirt op haar buik. Even grinnikte hij. Er hoefde geen woorden te worden gezegd, Het was goed zo. "Het is best laat, Ik sla het avondeten over. Ik heb toch geen honger. Laten we er een gezellige avond van maken.." Zei hij dan toch uiteindelijk, hij drukte een kusje op haar hoofd en liet zijn handen toen van haar buik afglijden. Hij knipte een nachtlampje aan, en trok de gordijnen dicht. Hij grinnikte bij het zien van Abigail, Die nog zijn shirt aanhad. "Je mag 'm houden, Hij is voor mij ook te groot.." Zei hij haast spijtig, maar erg veel kon het hem niet schelen.

Abigail knikte heftig, ja ze gingen hier samen door heen komen. ''Net zoals 2 jaar geleden...'' Zei Abigail met een glimlachje waarna ze overeind werd getrokken wat gemakkelijk ging aangezien ze nog maar iets van 29 kilo woog. Ze voelde zijn handen op haar buik wat eigelijk nog nauwelijks een buik was. Eigenlijk moest ze cht aankomen want anders zo ze dakota achterna gaan. Maar zelf wist ze niet eens dat Dakota dood was gegaan. Ryan had haar namelijk nieys verteld maar ooit zou hij het tegen haar zeggen. Ze werd eigelijk best zenuwachtig van het idee om samen met hem op een kamer te slapen. Ze keek naar haar spijkerbroek en griste eerst een pyjama broek onder haar kussen aan, Ryans shirt ging ze gebruiken als slaapshirt. Ze verwisselde al snel haar spijkerbroek tot haar pyjama broek die ze dicht knoopte. Abigail was te mager om mooi te vinden. De meeste houden van mooi slank maar dit was gewoon vel over been. Ze sloeg vervolgens haar armen om hem heen. ''Ik heb je zo gemist...'' Zei ze zachtjes.