Wish it could last forever..

''DANIEL! DANIEL WACHT NOU!'' werd er geschreeuwt. Het was Brittany. Ze holde met haar koffers achter zich, achter Daniel aan. Zo de berg op. Het was nogal zwaar. Ze heeg helemaal. ''Daniel, wacht even.'' riep ze helemaal buiten adem. Daniel draaide zich breed glimlachend om, maar toen hij een lichte paniek in Brittany's ogen zag, stopte hij. Zijn glimlach stierf langzaam weg en hij wachtte tot ze hem weer had ingehaald. Ze was bang dat hij zonder haar weg zou gaan. Maar dat zou hij niet. Nooit. Ze was zijn kleine zusje. Ze had hem nodig. Ookal zou ze dat over een paar uur waarschijnlijk al weer vergeten zijn. Een onbewuste trieste glimlach gleed over zijn gezicht terwijl hij wat afwezig naar de sneeuw staarde. Maar zijn gedachtes werden verstoord door Brittany die hijgend bij hem aan kwam. Danny liet zijn blik even over zijn zusje glijden. Ongeloofelijk. Het was dik under nul hier buiten en ze liep nog steeds met een spijker short aan buiten. Weliswaar met een maillot eronder, maar toch. ''Nu al moe?'' grinnikte Danny en hij gaf zijn zusje een por. Britt keek hem pissig aan. ''Erg grappig.'' zei ze. Het sarcasme droop er zowat vanaf. Brittany streek even wat haar uit haar gezicht terwijl haar fel blauwe ogen om zich heen keken. Brittany had iets speciaals, vond Danny. En dat was niet alleen vanwege haar mooie fel blauwe ogen met dat olijfgroene randje in het midden. Of vanwegen haar golvende licht bruine egale haren. Nee. Gewoon om het feit wie ze was. Speciaal. Anders. Maar wel op een goede manier. ''Nou, wil je hier nog blijven staan of wat?'' vroeg Brittany glimlachend. Danny schudde zijn hoofd. ''Wie het eerste boven is?''

"Ja mam. Zal ik doen. Absoluut. ik ook van jou. Doei." Een telefoon werd opgehangen en een jongen met een dikke winterjas kwam als een filmster uit een auto stappen. Maar een filmster was hij van verre niet. Nee, gewoon een doodnormale jongen, of eigenlijk bijna een man, met een serieus probleem. Hij trok zuchtend zijn koffer uit de achterbak, en sloot deze, waarna hij een sein aan de shaffeur gaf dat hij weg kon rijden. Hier zou zijn 'avontuur' beginnen, een avontuur waar hij zelf nieteens de bedoeling van wist. Want waarom zat hij hier? Want Chase zelf wist niet wat er mankeerde. Maar hij probeerde het maar te accepteren, hij probeerde het maar te geloven. En die stoornis van hem, was dat wel echt waar? Met een bijna triest gezicht wandelde hij de besneeuwde heuvel op. Aan de sfeer kon hij voelen dat zijn leven compleet zou gaan veranderen..

(Sorry voor korte post, kzit op iPod)

Brittany zat haar broer wat verbaasd aan te gapen. Wie het eerste boven was? Was hij wel helemaal goed in zijn hoofd?! Het was nog een harstikke lange, stijle en gladde weg voordat ze werkelijk boven bij het huis zouden zijn. En dat wou hij gaan rennen? Nog voor Brittany er ook maar iets van kon zeggen, was haar broer al weg. Zijn koffers bij haar achterlantend. Brittany fronste even haar wenkbrauwen en begon toen te gillen; ''IK HOOP DAT JE KEIHARD VALT!'' Grijnzend schudde ze haar hoofd en even rolde ze met haar ogen. Ze tilde haar eigen koffer op. Haar blik bleef hangen op de twee koffers van haar broer. Douchebag. Hij mocht ze zelf lekker komen halen. Bijna triomfantelijk stapte ze over de koffers heen en liep langzaam verder. Maar al vrij direct stopte ze weer met lopen. Ze keek even achterom. Haar mond viel een beetje open toen ze zag wat voor een auto er zojuist gestopt was onder aan de berg. Het leek wel zo'n auto waar ze celebrities in vervoerde. Tot Brittany's verbazing stapte er geen filmster uit. In tegendeel. Het was een normale jongen. Geen Brad Pitt of Johnny Depp. Alhoewel hij toch iets weg had van een rockster. Brittany kneep haar ogen een beetje dicht in de hoop de jongen wat beter te kunnen bekijken. Als ze zich niet vergiste, kwam hij ook deze kant op. ''Hé sloome, kom je nog?'' was er in de verte te horen. Brittany draaide zich weer om en keek omhoog, naar het huis. Daar stond Danny uitgelaten te zwaaien. Grinnekend schudde Brittany haar hoofd. Ze keek nog even naar de koffers van Danny, maar liep daarna vrolijk verder.

((ik ga slapen. trusteeeh.))

(( ti's gewoon een normale auto en truste xD ))

Chase keek wat verveeld omhoog, er stond een meisje. Hij fronste en zette zijn tocht naar boven voort, hij schudde wild zijn hoofd zodat zijn winterjas niet meer in zijn nek kriebelde en zijn haren uit zijn gezicht werden gezwiept, het zag er meer autistisch uit dan charmant of rockster achtig. (ik lachtte hierom. ) hij zette even zijn koffer meer na wat binnensmonds gevloek en probeerde met zijn half bevroren handen een sigaret ut een pakje te halen, het aansteken ging nog moeilijker als het roken zelf. "Waarom is het dan ook altijd zo koud in de bergen.." Mompelde Chase nors en liep met de koffer achter zich aan, en de peuk in zijn andere hand verder naar boven.

Danny vloekte even toen hij zag dat zijn zusje zijn koffer niet meenam. En die triomfantelijke grijns op haar gezicht irriteerde hem nog meer. Brittany wees vrolijk over haar schouder. ''Ik zie je zo wel. Binnen.'' en ze liep langs Danny heen naar de deur. Danny zuchtte licht geïrriteerd. Ookal was het zijn eigen schuld geweest. Met veel tegenzin liep hij dan toch terug om zijn koffers te pakken. Een guure wind streek langs hem heen waardoor hij zijn handen nog dieper in zijn zakken stopte. Hij was nu halverwege. Toen hij wat gevloek hoorde keek hij op. Dat was duidelijk een mannelijke stem. Op een paar meter afstand stond een jongen. Ongeveer dezelfde leeftijd schatte hij. Danny tilde zijn koffers op en wachtte even tot de jongen hem zou passeren. Daarna liep hij met hem mee. ''Hey,'' begon hij. ''Moet je ook die kant op?'' Hij wees naar boven, naar het huis. Waar zijn zusje nu binnen zat, aangezien hij haar niet meer zag.

(( wil je ook posten in de topic van Caine? :3 ))

Chase keek opzij toen hij plots een andere mannenstem hoorde. "Heey, ja. helaas wel." Mompelde Chase nors op de vraag van Daniel. hij gooide zijn sigaret in de sneeuw die met een korte sis uitging, waarschijnlijk mocht hij toch nir roken in de kliniek. maar zo erg was dat toch niet, hij kon wel een paar uurtjes zonder. eenmaal boven voelde hij een warme lucht naar buiten komen vanuit de kliniek, een aangename lucht. het rook in ieder geval niet naar ziekenhuis. die geur was de aanleiding om in een vrolijke, enthausiaste en opgewonden Lucas te 'veranderen', waardoor hij zenuwachtig op zijn benen stond te wiebelen. "Ooh, dus hier is het? hmm. beetje saai, maar ik kom mn tijd wel door" Zei hij met een kort lachje en stapte binnen, wat zenuwachytig probeerde hij zijn jas uit te trekken die hij in de gang hing, nuriend liep hij met zijn koffer naar binnen. "waar zijn de kamers?" vroeg hij al vrijwel direct.

(( op iphone van Nicole, geen autocorrect dus kut xD ))

((juah is goed))

Danny knikte alleen maar. Hij was niet zo'n iemand die gelijk hele gesprekken aanging. De rest van 'de tocht' werd er niet of nauwelijks gesproken. Pas toen ze werkelijk boven waren en Chase iets vroeg, antwoordde Danny weer. Hij zette zijn koffers met een luide klap in de gang neer een keek kort rond. Daarna haalde hij zijn schouders op. Hij was hier ook nog maar net.
Brittany was al naar boven verdwenen. Ze had al helemaal een kamer uitgezocht. Voor twee personen. Die was lekker groot. Er waren nog niet veel mensen. Ze had alleen nog maar een meisje gezien. En ze gokte dat ze van dezelfde leeftijd was. Brittany hoorde een deur dicht gaan. Ze keek even op en liep toen naar de trap waar ze bovenaan even bleef staan. Was dat haar broer? ''Danny?'' vroeg ze wat twijfelend. Maar toen niet veel later haar boers gezicht verscheen, begon ze te glimlachen. Danny greens terug. Ze zag er zo gelukkig uit. Jammer dat ze dat over een paar uur weer zou vergeten...
Brittany zag ook nog een andere jongen. Ze kenden hem niet. Maar dat was logisch. De enige die ze überhaubt kende hier was haar broer. Ze twijfelde even maar liep uiteindelijk naar beneden.

((neeeeuh, je bent helemaal niet verslaafd ofzo xd))

Chase, of eigenlijk Lucas, keek de kamer rond, en merktte uiteindelijk de trap op. Als een wilde rende hij die trap op, waarna hij er achter kwam dat zijn koffers nog beneden stonden. Diep zuchtte hij, en stapte moeizaam weer naar beneden. Mompelend, maar grinnikend om zijn eigen actie lipe hij dit keer met zijn koffers naar boven, En zette ze boven aan de trap neer, waar een meisje stond. "Oh, heey." Zei hij enthausiast, met een glimlach. Maar echt een conversatie beginnen deed hij niet. Hij begon naar een kamer te lopen en trok een deur open, al gelijk raak; een kamer met twee bedden, dat betekende dus veel ruimte. Hij sloot de deur achter zich en begon zich te vestifen in d ekamer.

((Wat me leuk lijkt, si elke keer als hij zich moet voorstellen dat hij de naam gebruikt van zijn huidige identiteit :3 dat is wel verwarrend maar dat is juist he tleuke. xDD))

Danny hing zijn jas op en kwam ook de kamer binnen lopen. Hij zag hoe snel de jongen de trap op liep, maar even later toch weer terug liep voor zijn koffers. Het deed m even grijnzen.
Brittany keek op toen ze begroet werd. Ze zag een jongen voorbij komen. ''Hey. Ik ben......'' maar verder dan dat kwam ze niet. De jongen liep zo snel voorbij haar. Ze knipperde even met haar ogen en keek hoe de jongen verdween in een kamer. Haar kamer wel te verstaan xd Althans, het was een tweepersoonskamer maar haar spullen stonden op één van de bedden. Wat onzeker greens ze, meer in zichzelf. Ze liep de trap weer op, richting de kamer. Er klonk wat gerotzooi vanuit de kamer en even twijfelde ze. Maar uiteidenlijk klopte ze op de deur. Wachtend op antwoord. Maar die kreeg ze niet. Ze klopte nogmaals. Wat was die gozer aan het doen?

Chase schoot omhoog toen hij geklop hoorde op de deur. "BINNEN!?" Riep hij, haast schreeuwend. Om zijn actie lachtte hij even en hij haaste zich naar de deur. Hij trok hem op een kier, en stak zijn hoofd naar buiten, uitendelijk opende hij de deur toen hij zag dat het dat ene meisje was. Iets zeggen deed hij niet, zij zou maar het initiatief nemen. Uiteindelijk besloot hij toch wat te zeggen. "Lucas, Aangenaam." Zei hij, al wist hij niet dat hij waarschijnlijk zo een andere naam zou hebben, Maar daar dacht hij nu niet aan. En voor Brittany zou het misschien nog verwarrender worden, Wat het al was. "Oh, is dit jouw kamer? sorry, moet ik weg?" Vroeg hij toen, en wees met zijn duim de kamer in, eigenlijk wijzend op de spullen die overal op zijn bed lagen.

Brittany schrok even van de plotselinge schreeuw. Was er iets aan de hand daar binnen of zo? Ze ging wat dichter bij de deur staan en legde haar oor er even op. Maar al gauw ging de deur open. Ze viel half naar binnen maar wist zich nog overeind te houden en stapte wat stuntelig naar achter. ''Eh hoi,'' begon ze. ''Ik ben Brittany.'' Onbewust ging ze een klein stukje op haar tenen staan en gluurde naar binnen. Jezus, wat een teringzooi! ''Dit is eh.. soortvan mijn kamer. Ik bedoel, mijn spullen lagen hier eerst en zo..'' zei ze wat twijfelend terwijl ze Lucas kort in zich opnam. ''Maar, als je verder geen probleem hebt met een kamer delen dan.... kan je hier blijven.'' Ze lachte even en keek kort van Lucas naar hun kamer. Ze merkte dat ze nog op haar tenen stond en ging toen langzaam weer normaal staan terwijl ze wachtte op antwoord. Ze kruiste haar armen. ''Dus...''

Chase knikte vorlijk. "euhm, sure. Lijkt me leuk, maar ik ben wel hyperactief." Zei hij met zijn tong een stukje uit zijn mond, en draaide zich om de kamer in, waar hij zijn schoenen uittrapte. "Oh, nu zie ik het pas.. Sorry." Zei hij en ging even op zijn bed zitten. Eigenlijk wilde hij een sigaretje opsteken, maar dan moest hij weer naar buiten. En hij was een beetje moe, van zichzelf. (Daar heb ik ook vaak last van, dan ben ik zo druk dat ik moe van mezelf word xD) Chase keek even rond, het mocht hier wel opgevrolijkt worden. "Hmm, ze vinden het vast niet erg als ik.." Een grijns verscheen op zijn gezicht, en uit zijn tas die nog naast zijn bed stond, haalde hij enkele graffity stiften en ging op zijn bed staan zodat hij de muur waar zijn bed tegen stond kon voltekenen, en niet zomaar wat gekras, want in tekenen waren alle drie goed.

((Je weet toch wel de kleding van Dropdead en de bandshirts van BMTH? Zo'n soort stijl xDD ))

((jep, weet wat je bedoelt ^^))

Brittany knikte. ''Ok. Cool.'' zei ze en ze wachtte even tot Lucas naar binnen was gegaan. Brittany zuchtte even toen ze de rommel op haar bed zag. Ze moest nog gaan uitpakken. En eigenlijk had ze daar helemaal geen zin in. Haar blik dwaalde naar het raam. Die was helemaal gecondenseerd. Maar dat was ook niet gek. Buiten lag alleen maar sneeuw. Brittany draaide aan het linker ringetje in haar neus terwijl ze wat voor zich uit staarde. Toen ze opeens een vaag geluid hoorde achterzich, draaide ze zich om. Het was het geluid van krassende stiften. Maar op een muur. Brittany bekeek het geval even. Ze hield haar hoofd een beetje schuin terwijl Lucas verder ging met tekenen. Het werd best mooi.

Terwijl Chase twee stiften tussen zijn tanden had geklemd, begon hij gewoon verder te tekenen. Perongeluk haalde hij een rode stift langs zijn gezicht waardoor er een rode streep achterbleef op zijn gezicht. Hij lachtte kort. "Ik ga morgen wel verder, nu geen zin meer." Ook al was hij pas begonnen, en stonden er alleen nog maar een paar lijnen, toch begon het ergens op te lijken. "Wat voor hobbies heb jij eigenlijk?" Vroeg Chase, terwijl hij de stift moeizaam van zijn wang probeerde te wrijven. Hij liet zich neerploffen op bed, en haalde een fles water uit zijn tas, die hij haast achter elkaar leeg dronk, Na het leegdrinken keek hij geinteresseerd naar Brittany.

Brittany staarde naar de muur waar Lucas druk op bezig was. Ze was benieuwd wat het zou worden. Maar net op het moment dat ze dat wou vragen, was hij haar voor. Ze keek hem vragend aan tot hij zijn vraag stelde. ''Ik?'' vroeg ze. Tsjah, wie anders zou hij kunnen bedoelen. Ze waren maar met z'n tweeën in de kamer. Brittany begon breed te grijnzen terwijl ze in kleermakerszit op haar bed ging zitten. Ze keek Lucas aan die nu ook op zijn bed was neer gestreken. ''Zingen, zingen en nog eens zingen.'' zei ze trots. Zingen was haar passie, haar alles. Ze had al in verscheidenen bandjes gespeeld. Rockbands voornamelijk. In gedachte verzonken pulkte ze wat aan de losse draadjes van haar spijker short. Het was grappig dat ze zich de meeste optredens nog redelijk goed herinnerde. Maar dat zou niet lang meer duren. Want vanavond zou alles weer opnieuw beginnen. Ze zou niet eens meer weten wat ze hier deed. Of dat ze een geheugenstoornis heeft. ''En jij?'' begon ze na een tijdje om de stilte te doorbreken. ''Wat houdt jou zoal bezig?''

"Vanalles. Mijn stem is verneukt doordat ik een schreeuwlelijk ben in een bandje dat nu verleden tijd is, En euhm.. Tekenen, Sporten.." Yep, De bezigheden van Lucas, Maar dat bandje was de bezigheid van 'alledrie'. Hij greens bij het idee. Daarna ging het over aan Chase. Hij ging languit op het bed liggen en sloot zijn ogen nadat hij zijn armen achter zijn hoofd had gevouwen, Zijn attitude was terug. Hij zuchtte diep, Op een of andere manier moest hij er achter komen dat hij niet normaal was. Maar dat moest iemand hem vertellen. De deur ging open, En James stond in de deuropening. "Over een klein halfuurtje gaan we eten." Zei hij, hij glimlachtte vriendelijk naar Brittany, en wierp een blik naar Chase die verveeld op bed lag. Hij schudde met een grijns zijn hoofd en sloot de deur weer. Zo'n grote bek, Zo'n klein hart.

Bij het woord ''bandje'' veerde Brittany overeind. ''Cool! Zit jij ook in een band?'' begon ze opgewekt. ''Wat voor een? Rock? Pop?'' Ze kon haar enthousiasme nauwelijks in bedwang houden. Lucas en Brittany hadden duidelijk dingen gemeen. Brittany liet haar benen over de rand van het bed hangen en bungelde ze even heen en weer. Op dat moment kwam James binnen. Brittany wist niet waarom maar ze vond hem erg knap. Ookal had ze wel gezien dat hij duidelijk iets had met dat zwartharige meisje. Onbewust zat ze weer eens aan een van haar haar neuspiercings te friemelen. Ze knikte alleen maar terwijl ze James niet echt aankeek. Pas toen hij weg was keek ze even naar de deur. Maar al gauw ging haar aandacht weer naar Lucas, die nu inmiddels languit op zijn bed lag. Ze had nog steeds geen antwoord van hem gekregen.

(( lol iedereen vind James een spetter xD ))

Chase draaide zijn hoofd richtig Britt. "Huh? Bandje? Oh, jaa, laten we het maar op 'Rock' houden" Zei hij met een sarcatish lachje. "Hmm, maar ik kan wel redelijk zingen, denk ik." Zei hij nu, zijn blik nog steeds op Britt gericht. "En jij..? Wat doe jij..?" vroeg hij nu, een Lichtenstein glimlach verscheen op zijn gezicht. James had hij niet eens gehoord, hij ging alleen even met Brit praten en als hij met iemand aan het praten was, moest niemand er doorheen. Hij ging even rechtopzitten, en keek naar de muur achter hem, waarshijnlijk had James het niet gezien, want dan was hij getript..

((whaaaha. ja idd xD))

Brittany greens. ''Ik zit ook in een bandje. Of eigenlijk meerdere. Het verschilt nogal.'' begon ze. Ze ging even staan en rekte zich uit waarna ze haar nek even knakte. ''Ook rock.'' Ze keek weer even naar de muur. Het was nog onduidelijk wát het precies werd, maar het zag er wel mooi uit. Haar blik gleed weer even over Lucas. Op de een of andere manier gedroeg hij zich anders. Maar ze kon het niet helemaal plaatsen. Ookal werkte het wel verwarrend. Helemaal voor haar. Maar ach, morgen zou ze zich niet eens meer kunnen herinneren dat ze hem ontmoet had. ''Waarom zit jij hier?'' floepte ze er uit. Ze wist niet of hij er over wilde praten of niet. Maar ze was weer eens nieuwsgierig.

Chase ha alleen maar aandachtig geluisterd, hij knikte af en toe. Bij de vraag waarom hij hier zat, haalde hij zijn schouders op. "Weet ik veel." Mompelde hij droog, hij wist het wel, maar hij wildedie waarheid niet geloven. Want hij bleef maar keihard volhouden dat hij niets mankeerde. Als hij meerdere idetiteiten had, dan ha hij dat heus wel zelf door. Maar dat was juist het probleem. Dat had hij níet. Hij zuchtte kort. "Ik heb nogal een euhm.. Aparte diagnose, zegmaar. Het schijt dat ik nogal 'wispelturig' ben.. Ja, wispelturig. Laten we het daar maar op houden." Hij klonk bijna verveeld.

Brittany knikte en bekeek Lucas kort. Hij leek wel een soort moodswitch te hebben. Daar net was hij een stuk.. opgetogener. ''Dus,'' begon ze weer na een tijdje. Het was nogal stil en veel kwam er niet uit hem. Brittany hield niet van stilte. ''Heb je... broers? Zussen? Een vriendin?'' ging ze verder. Misschien was die laatste vraag een beetje raar maar ze wilde gewoon alles weten van haar kamergenoot. Dat was toch niet zou raar? Of wel? Brittany werd vaak raar gevonden. Ookal wist ze zelf niet eens waarom. Ze functioneerde toch gewoon prima?

Chase keek op. "Familie? Daar moet ik niets van hebben. Behalve m'n moeder. Die is een schat, en de enige die weet hoe ik me voel." Zijn trotse glimlach liet al gelijk alles zien. "Ik heb een zusje, ja. Maar die is gehandicapt, maar nog steeds is ze een lieverd. De rest, ach dat kan me gen fuck schelen." Mompelde Chase bot en ging weer liggen op bed, Hij wierp even een blik op de klok. "We moeten zo aan tafel." Zei hij, en ging even staan. Hij moeste ven een nieuw shirt aan trekken. Terwijl hij naar de kast liep, trok hij een rood baseball shirt uit de kast en verwisselde dat met zijn saaie witte shirt, Hij had werkelijk tatooages over zijn hele lichaam, Dat ie dat mooi vond. Hij blijkbaar wel. (Ik vind dat stiekem ook mooi, maar niet zoals Oliver Sykes dat heeft. xD)

Brittany luisterde geïnteresseerd naar Lucas. Niets moeten hebben van je familie? Jeez. Zelf zou ze zich nauwelijks een leven zonder haar familie kunnen voorstellen. En al helemaal niet zonder haar broer. Eigenlijk wilde ze nog meer vragen maar ze besloot het maar even te laten rusten, aangezien hij nogal chaggie leek. Ookal had ze nog geen antwoord gekregen op de vraag of hij een vriendin had. Ze ging weer op bed zitten en keek op toen Lucas van zijn bed af kwam. Hij trok zijn shirt uit en Brittany keek met grote ogen naar zijn lichaam. Tattoos all over! Het waren er gewoon te veel om te tellen. Dat had ze niet echt verwacht van hem. Het schrikte haar niet af of zo. Nee, ze was eerder verbaasd. Toen Lucas begon over het eten knikte ze wat afwezig. ''Eh, ja.'' mompelde ze. Ze wist niet zo goed wat ze nou van hem moest vinden. Hij was ineens zo anders..

Chase spoot wat deo onder zijn armen, en keek uiteindelijk naar Brittany. "Ready?" Een klein glimlachje verscheen nu toch op zijn gezicht. Ja, Chase als Chase zelf, kon heus wel lachen. Het ging alleen wat moeilijker. HIj gaapte, En opende de deur. "Ladies first.." Zei hij charmant, en maakte zelfs een korte buiging. Nadat Brittany de deur was uitgelopen, Liep hij achter haar aan, en draaide de deur op slot. Samen liepen ze naar beneden, En de arrogante kwal van een Ash, blokkeerde de trap. "Waar gaat dat heen, tattooboy?" Chase keek hem alleen maar droog. "Ik zou maar aan de kant gan voordat je ego beneden aan de trap ligt." Chase snoof. "En jij overigens ook, Arrogante kwal." Zei hij tegen Ash, Hij liep langs hem, en seinde Brittany dat ze kon komen.

Brittany keek Lucas aan toen ze voelde dat ze bekeken werd. Hij glimlachte. Een beetje dan. Maar toch, het was een glimlach. Brittany glimlachte terug. ''Yeah, ready.'' antwoordde ze hem. Ze wachte tot hij voor ging maar tot haar verbazing hield hij de deur voor haar open. Een flauw grijnsje verscheen op haar gezicht en ze liep door de deur. ''Ga je nu de perfecte heer spelen of wat?'' zei ze en ze grinnikte even. Samen liepen ze richting de trap. Maar al gauw werd deze doorgang geblokeerd. Brittany trok haar wenkbrauw op. ''Gast, wat is je probleem?'' zei ze geïrriteerd terwijl ze langs hem probeerde te komen. Maar hij ging niet opzij. Nee, hij vond t eerst nodig om Lucas te beledigen. Dat irriteerde Brittany. Ze kon niet tegen dat soort mensen. Maar net toen ze er iets van wilde zeggen was Lucas haar voor. Hij kapte die kwal af en liep daarna langs hem. Brittany wierp Ashley nog een blik toe en volgde Lucas toen.