Welcome my dare twin

Lindsay en haar grote broer George zatten in de auto. Voor hun zat hun oom. De broer van de gene die ze het meeste haten van allemaal. Hun eigen vader. Lindsay keek naar haar gelakte nagels en George keek strak voor zich uit naar de Challet dat voor hun was. Hun grootste nachtmerrie nu. Want eenmaal daar was er geen weg meer terug. George keek even naar Lindsay. ''Er kan daar niets meer met ons gebeuren, Lin..'' Lindsay keek niet op of om ze staarde naar haar nagels. ''Lin?'' George streekte zijn hand uit maar vor hij hem op haar schouder kon leggen zei Lindsay iets zachtjes. ''Wat zei je?'' ''Niet doen..'' ''Alsjeblieft..'' Piepte Lindsay er achter aan. George glimlachtte zwakjes naar haar. ''Natuurlijk, Lin..'' George stapte uit en Lindsay wist niet hoe snel ze uit moest stappen toen George dat ook was. George gaf nog een hand aan zijn oom maar Lindsay keek hem niet eens aan. Ze staarde naar de witte sneeuw onder haar voeten. George zuchtte en pakte de koffers uit de auto waarna deze weg reed. George keek de auto na en legde vervolgens heel voorzichtig een hand op Lindsay's rug die metteen als een geschrokken dier op keek. In haar ogen was de angst te zien. Haar ogen waren prachtig, niemand zou het overleven als je daar in zou kijken maar niemand kon er in kijken omdat niemand daar ook maar de kans voor kreeg. ''Rustig maar, ik doe niets dat weet je toch..'' Lindsay knikte enkel en liep als een mak lammetje met haar broer mee die alle koffers met zich mee droeg, plus nog een rugzak. Het waren twee koffers en 2 rugzakken. Lindsay had er ook één om. Ze bleef dicht bij haar broer wiens hand nog steeds om haar rug lag. George zetten de koffers neer een streek nog even over Lindsay's rug. George belde aan maar toen er iemand aan kwam schuilde Lindsay achter haar broer weg en keek ze naar beneden terwijl ze zijn jas vast had. George vond het niet erg, hij was dit wel gewend en daarbij was hij allang bij dat ze niet was gaan gillen of dat ze een huilbui onderweg had gekregen. George bleef rustig staan wachtend op de gene die de deur openen zou doen.

Dexter stond zoals géwoonlijk weer eens te paffen. Zijn haar was naar achteren gestreken, dit keer niet voor zijn gezicht. Het was zondag, du dat betekende dat hij absoluut niets aan zijn uitelrijk deed, in het weekend deed hij liever relaxed. Zijn blauwe ogen rolde rond toen de bel ging, dit was al de zoveelste keer. Nog even, en het zat hier nog voller als een sardienenblikje. En het was al vol.. Hij drukte zijn peup uit op de grond, In zijn doodnormale spijkerbroek en wijd shirt liep hij richting de deur. "En nog eens op blote voeten ook.." Mopperde Dexter geirriteerd, Hij opende de deur, en bekeek de twee die in de deuropening stonden met een droog gezicht. "Welkom in het huis Anubis." Mompelde Dexter droogjes, Hij bekeek Lindsay kort, maar keek niet in haar ogen. "Nee, grapje. Kom binnen.. James zal wel weer in z'n kamer zijn ofzo." Zei Dexter, hij rekte zich gapend uit. Hij was blij dat er eindelijk iemand van 'zijn soort' was.

George keek even nar Lindsay die achter hem stond. Lindsay was wat je noemde erg nerveus. Ze trilde letterlijk op haar benen en hield de Jas van haar grote broer stevig vast. Toen de deur openen ging bekeek George, Dexter nauwkeurig. "Ik ben George.." Stelde hij zich voor aan hem zonder zijn hand ook maar uit te steken. "En dat meisje achter me, heet Lindsay.." Heel zacht hoorde je iets wat leek op hoi. Maar met zekerheid kon je dat niet zeggen aangezien het nogal zacht was. George knikte en stapte rustig naar binnen. "Mag je hier binnen roken?" Vroeg George nogal nuchter. Een normaal iemand zou naar de kamers vragen maar George was niet echt wat je noemde normaal. Lindsay keek heel even naar Dexter maar toen hij zich bewoog keek ze al snel naar beneden. "Wie ben jij eigenlijk?" Vroeg George aan Dexter toen hij binnen was en de koffers in de hal had gepletterd.

Dexter grinnikte kort om de vraag van George. Precies diezelfse vraag diebDexter stelde toen hijbhier binnenkwam,, stelde George nu ook. "jammer genoe niet. Zet je koffers neer en dan haan we paffen, ik mag jou." Zei Drxyer, hij trok zijn sigareetten uit zijn zak, en liep richtig de binnenplaats. "Noem me maar Dexter. Aanezien iedereen dat soet en het bij toevam mijn naam is." Daar stond hij dan, in zijn joggongspak en op blote voeten in de binnenplaats op de ijskoude stenen, hij stak zijn sigaret aan en blies de rook uit. "Eindelijk iemand die me egrijpt." Zei hij half grijnzend.

George keek naar de koffers die op de grond waren gepletterd. ''Ze liggen wel goed zo..'' Hij zetten zijn tas neer en haalde een pakje uit zijn zak. Hij haalde er een sigaret uit en deed deze achter zijn oor waarna hij het pakje terug stopte. ''Lin, waar is me aansteker?'' Lindsay keek naar de koffers. Ze was zowat in dromenland. Tenminste daar leek het op want ze staarde gewoon. ''Lindsay, gaat het wel?'' Lindsay keek op en keek richting George maar ze keek naar zijn shirt in plaats van gezicht, ''Ja het gaat,'' loog ze. Het ging helemaal niet. Ze was bang en nerveus. Ze stond letterlijk te trillen van angst. George schudden zijn hoofd. ''Volgens mij kan jij ook wel een sigaret gebruiken..'' George haalde de sigaret achter zijn oor vandaan en gaf deze aan Lindsay die hem nogal trillend aanpakte. George glimlachtte flauwtjes. ''Maar waar is me aansteker?'' Hij keek even naar Dexter. ''Uhm, Dex? Heb jij toevallig een vuurtje voor me?'' Zei hij ookal stond hij nog in de hal. Het kon hem geen flikker schelen. George keek even naar Lindsay en pakte haar trillende hand vast om haar mee te loodsen naar de binnenplaats. Lindsay liep mee maar keek enkel naar de grond in haar andere hand had ze de sigaret trillend vast. Eigenlijk stond Lindsay stijf van de stress want ze was hier nieuw. Alles was nieuw en onbekend. Je wist nooit wie of wat je zou kunnen aantreffen. Eenmaal op de binnenplaats keek George Dexter vragend aan.

Dext klapte zijn zilvergekleurde aansteker weer open en hield hem onder de sigaret van George. "Jij ook..?" Vroeg Dexter aan Lindsey, hij hield de aanstelet voor haar. Maar blijkbaar voelde ze zich nogal ongemakkelijk. Ookal kwam Dexter soms over als een klootzak, hij probeerde toch veel mensen te vrien te houden. Je wist maar nooit wie je nosig had in moeilijke tijden. "Dus.." Begon Dexter, hij nam een trek vanbIjn sigaret en tijdens jet praten verliet de rook zijn mond. "Waar zitten jullie voor?" Vroeg hij uiteindelijk, hij wreef met zijn hiel over de bovenlant van zijn andere voet. Ze waren ijskoud maar dat kon hem weinig schelen. Niets eigenlijk. Hij leunde rustig tegen het raam aam en rookte zijn sigaret verder.

George keek Dexter dankbaar aan toen deze zijn aansteker pakte en deze voor hield zodat George ze Sigaret aan kon maken. Hij inhalleerde diep in en keek even naar boven naar de lucht. ''Thanks..'' Zei hij nog zacht voorat Hij zijn ogen sloot. Hij blies de rook in kringetjes uit. Net indianen kringetjes. Lindsay keek er gefasineerd naar. George keek even naar Dexter die zijn aansteker voor Lindsay hield. Lindsay keek even heel snel naar George die knikte alsof ze wachten op goedkeuring en stak vervolgens haar sigaret in haar mond en ging hem boven het vuur. Ze had het duidelijk nodig want het trillen werd iets minder na 3 trekjes. ''Bedankt..'' Zei Lindsay zachtjes zonder hem aan te kijken. George glimlachte flauwtjes naar hem. Maar toen hij begon over waarom ze hier zatten verdween de glimlach en Lindsay begon opeens akelig te hoesten. George leunde noncholant tegen de muur aan en keek Dexter rustig aan. ''Ik heb een depressie zeggen ze en me zusje hier heeft een contactstoornis door ons lieve vadertje...'' Lindsay piepte en trok aan zijn mouw. ''Lindsay heeft het er niet graag over en ik ook niet, wat er is gebeurd vergeef ik mezelf en mijn vader nooit meer zelf niet nu hij dood is..'' ''George...'' Zei Lindsay zeurderig als een klein kind. George gaf Lindsay een snelle aai over haar hoofd. ''Het is al goed, ik zei al niets meer..'' Lindsay knikte terwijl ze naar hun schoenen staarde en opnieuw een haal nam. George keek Dexter aan. ''En waarvoor zit jij hier?'' vroeg hij rustig.

Dexter huiverde. Waarom Híj hier zat.. Dat was zitten voor je zweetsokken vergeleken met de reden van de tweeling. Onschuldig dus. "Nou.. Minder ingewikkeld dan jullie verhaal.." Mompelde Dexter. Hij had ineens spijt dat hij er naar had gevraagd. Zaten hun hier voor een serieus probleem, kwam hij, met z'n agressiestoornisje. "Ik zeg maar dat het koppigheid is.. maar ik heb een serieuze agressiestoornis." Vertelde hij maar. Hij drukte de sigaret uit in de staande asbak en leunde weer tegen de muur. "Sorry dat ik er naar vroeg." Zei hij zacht, Er waren zo veel mensen hier die wel een serieus probleem hadden. En dan kwam hij hier, voor z'n zweetvoeten. Hij zuchtte kort. "Gaan jullie mee naar binnen..? Jullie kunnen wel een inburgeringscursus gebruiken, aangezien de begeleiders heel ver te zoeken zijn.. Zeker op weg naar de zeven zonden, aangezien dit het huis anubis is.." Mopperde Dexter, hij streek zijn haren weer naar achteren, zodat ze compleet uit zijn gezicht waren. Hij leek eigenlijk net een zwerver in zijn donkergrijze joggingspak.

George haalde zijn schouder op. ''Is niet erg... we moeten er mee leren leven en daarbij we zullen die vraag nog vaak genoeg krijgen..'' Zei George nuchter. Hij keek om zich heen om alles goed in zich te prenten. Lindsay had eigenlijk nog niemand in het gezicht aan gekeken. Ergens vroeg George het af hoe ze het voel hield om iemand niet te bekijken via het gezicht. Vaak had hij gedacht dat ze een spiegeltje had om alles onopgemerkt te bekijken. Vroeger had Lindsay dat wel maar dat durfde ze niet meer sinds de laatste keer dat ze het spiegeltje gebruikte de man die achter hun zat niet zo blij was en tegen haar begon te schelden. Sindsdien gebruikte ze het spiegeltje niet meer. George keek even naar de asbak toen Dexter hem uitmaakte. George nam nam een trekje en doofde hem vervolgens. Ook Lindsay doofde hem na George. George knikte, ''Doe maar een rondleiding naar de heilige graal, o machtige isus.'' Zei George met een grijns. Lindsay lachtte stilletjes. George viel stil en keek Lindsay haast verbijsterd aan waardoor Lindsay juist meer in haar schulp kroop en naar beneden keek. ''Sorry..'' George glimlachte en legde een arm om Lindsay heen. ''Ik ben blij dat je kan lachen, Lin.. voelt goed he?'' Lindsay beet op haar onderlip maar knikte uiteindelijk. George glimlachtte en keek naar Dexter. ''Op zoek naar de heilige graal..'' Zei George met een grijns.