Friday the 13th.

Korosu zat verveeld op de rand van een soort van dak, waarschijnlijk van een huisje. Het 'verlaten' boswachters uitje. het was avond, En Korosu wist dat vannacht de groep een tocht zou maken door het bos, vanwege het vrijdag de dertiende zijnde gebeuren. Korosu lachtte kort in zichzelf, Ze moesten eens weten. In de tijd dat hij nog in de stad rondspookte, was het op de 13de altijd raak. Vooral op vrijdag. Want voor hem, was een moord dan sinister, zo zag hij het. Hij keek op naar de lucht, het was donker, maar de maan was nog niet te zien. Pas als de maan zichtbaar was, zou Korosu gaan zwerven totdat hij iemand zou tegenkomen. Maar hij was al behoorlijk Verveeld. Want hij zat namelijk al 25 minuten op datzelfde plekje, een punt waar de groep zowiso langs zou komen. April en Alex zouden zich een ongeluk schrikken.. En dat was maar goed ook. Want vannacht, zou die angst terecht zijn. Met een haast gemene grijns schoof hij zijn masker over zijn hoofd, en gleed rustig van het dakje af, waarna hij met een zachte plof in het gras neerkwam. Korosu was nog geen steek veranderd.

Alex liep wat te kletsen met Brittany. Vreemd genoeg zag ze er niet angstig uit. Integendeel. Ze was zelfs vrolijk. Ze waren nu met de hele groep buiten. En ze hadden al een hele week niets van Korosu vernomen. Alisa had hen verteld dat Korosu weg was. Daar leek ze zeker van te zijn. Wat ze niet vertelde was natuurlijk het feit dat hij veranderd was. Althans, daar was ze heilig van overtuigd. Alisa liep een beetje achter aan het groepje. Vandaag was haar laatste dag als 'bewaking' in en rond het huis. Als alles goed ging, zou ze morgen ochtend weer naar huis gaan. Of misschien zou ze daarvoor nog even een bezoekje brengen in het bos. Bij die gedachte moest ze glimlachen. Het was bijna schattig om te zien. Korosu.. Hij was eigenlijk best lief.

Korosu klopte nog even zijn half gescheurde broek af, en mompelde iets wat leek op 'ik heb een nieuwe broek nodig'. Hij snoof, hij had eigenlijk wel alles nieuw nodig. Want Korosu was al weer twee dagen buiten geweest zonder enig onderdak, zijn onderdak vond hij meestal bij andere thuis, bij mensen die hem zonder masker niet herkende. Maar hij wilde veel liever hier in de buurt zijn. in de buurt van.. Alisa. Zijn hart ging al sneller kloppen bij dat idee. Maar, hij mocht haar vanavond niet tegen komen. Niet nu hij iemand ging.. Iemand van het leven ging beroven.
Arizona liep rustig met het groepje mee. Veel zei ze niet, alsof ze iets ernstig aan voelde komen. Chase merktte hrt op. "Wat is er..?" Vroeg hij, haast bezorgd. Arizona haalde haar schouders op, en zuchtte geirriteerd. "Jeez, laat me gewoon oke.." Mompelde ze maar.
In de verte zag Korosu dan toch uiteindelijk het groepje aankomen. Ja.. Je kon het neit echt een 'plan' noemen, maar het ging wel werken. Binnen no-time wist hij kogels in zijn wapen te krijgen, en dit keer was hij versimpeld. Geen rare fratsen er aan dus, gewoon een doodnormaal pistool. Haast nonchalant liep hij richting het groepje, al zodra er een glimp van hem werd opgevangen, sloeg April een kreet uit en klemde zich vast aan de eerste de beste persoon die naast haar stond. Korosu zuchtte. "Gaan we weer gillen..? Je weet wat er gebeurt als je gaat gillen he..?" Een gemene, toch iets zoete klank was in zijn stem te horen, wat het gewoon angstaanjagend maakte. Korosu zijn blik ging een voor een over de personen. "En jullie weten hoe dat gaat bij mij, zodra er een wegrent.. zal er iemand sneuvelen." Een gemene blik was zelfs in zijn ogen te zien.

Alex schrok zich dood toen April een gil slaakte. Verschrikt keek ze op. Maar toen ze in de verte het witte en o zo bekende masker zag, deens ze achteruit. Dat... dat kon niet. Alisa had gezegd dat-... Maar hij was-... Meteen ging ze achteraan de groep staan. Iedereen staarde stuk voor stuk, bijna met stomheid geslaagd, naar Korosu. Hij was terug. Of misschien was hij wel helemaal nooit weggeweest. Maar Alisa had het verzekerd. Colin voelde April aan zijn arm trekken. Hij trok haar naar zich toe toen ook hij Korosu zag. Eerder uit een reflex omdat hij April wilde beschermen. Jhun was de enige die blijkbaar iets durfde te doen. Hij seinde dat iedereen achter hem moest blijven. Ten slotte was hij nog steeds verantwoordelijk voor het grootste deel. ''Korosu.. wat wil je toch telkens van ons? We hebben je niets gedaan, toch?'' Iets van onzekerheid was te horen in zijn stem. Hij keek kort achter zich om wat gezichten te pijlen. Brittany had zich ook zowat vastgeklamd. Voor de ene kant aan Chase en voor de andere kant aan haar broer, Danny. Nu was zelfs zij niet zo 'stoer' meer..

Korosu maakte afkeurende gleuikden met zijn tong, en een zucht ontsnapte uit zijn mond. "Weet je.. Soms hoeft er helemaal geen motief te zijn. Soms is het gewoon zoals het is, dingen gebeuren nou eenmaal in deze wereld." Hij bekeek Arizona. "Everything happens for a reason." Zei hij nu haast vals. April had haar hoofd begraven in Colin zijn schouder zodra Korosu dichterbij was gekomen. Arizona stapte achteruit, ze zag er uit alsof ze elk moment kon wegrennen. "Jij daar.." Zei Korosu tegen Arizona, Arizona keek achter zich. Het was nu of nooit. Zodra hij zich om zou draaien.. dan.. Dan zou ze rennen. Korosu greens alleen maar. "Ren maar. Toe dan." Zei hij nu plots, hij wuifde met zijn hand naar Arizona, ze slikte. Nu durfde ze júist niet weg te rennen. Korosu greep haar vast rond haar kin en bekeek haar alsof ze een product was. "Blijf van me af gore.." Haar adem stokte toen ze de ogen van Korosu zag. "T-tenshi.." Stamelde ze, ze klemde haar handen rond de pols van Korosu, zijn greep deed pijn. "Waarom doet niemand iets..?" Zei Korosu vals. "Ah. Ik weet het al. Omdat ik jullie dan neerschiet.. is dat het..?" Zijn andere hand reikte naar zijn riem, zijn vingers sloten om het wapen. De kogels werden geladen. Arizona kneep haar ogen dicht, ze hoopte op een goede afloop. Maar dat was ver te zoeken. Zonder pardon zette Korosu de loep van het wapen op haar hoofd. Arizona probeerde zichzelf los te trekken, ze voelde dat Korosu zijn hand nu zowat rondom haar keel was gesloten. "L-laat me los.. alstjeblieft.." Korosu lachtte kort. "Ik werk niet op commando." Zei hij toen vals. Arizona probeerde zich opnieuw los te trekken. "Zeg.. hebben jullie misschien zin in.. een spelletje..?" Zei hij toen met een grijns, Hij liet Arizona ruw los die abrupt op de grond in elkaar zakte. Ze hapte zowat naar adem. "Ik noem het.. Russian Roulette." Arizona slikte. Nee. dat kon niet. Dat mócht niet. Niet.. Er zou iemand sneuvelen. Korosu gaf een klap op de achterkant van het geweer, en de kogels vielen er een voor een uit. Hij stopte ze er weer in, op één na. Hij draaid ehet magazijn, Korosu wist precies waar die open plek zat. Hij gooide het geweer richting Arizona. "JIj begint." Zoals gewoonlijk weer die valsheid. Met grote ogen keek Arizona naar het wapen. Wat als.. Er was maar één kogel uit het wapen gehaald. Dus ze had een kleine overlevingskans.. Wat kon het haar ook schelen. Ze snoof, en spuugde op de schoenen van Korosu, zijn geicht vertrok geen spier. "Je bent echt een klootzak, Tenshi. Of moet ik zeggen, Korosu. Vuile verrader. Ik hoop dat je zal branden in de hel." VLoekte ze, Ze zette het geweer op haar hoofd, en telde in haar hoofd af. Ze haalde de trekker over, ze dacht dat het haar einde was. Maar.. Ze leefde nog. Dat betekende.. Dat Korosu dood zou worden geschoten. Door zichzelf.. Een brede grijns verscheen op haar gezicht. "Good luck with that.." Ze gooide het geweer terug, Korosu ving het, en draaide het magazijn. "Achja.. regels zijn regels.." Hij plantte het geweer op zijn hoofd, en keek met een schuin hoofd naar Arizona. "Maar ik maak mijn eigen regels.. en die overtreed ik graag.." Zonder waarschuwing, richtte hij het geweer op Arizona. En voordat iemand wist wat er gebeurde, galmde er een fel geweerschot door het bos. Arizona was.. Dood.

Alex slaakte een hysterische gil. Zo'n lange uit een horrorfilm. Op dit moment leek alles ook wel uit een horrorfilm te komen. Ze begon te huilen. Bloed. Zo ontsettend veel bloed. Brittany was hélemaal wit weggetrokken. Ze dacht dat ze ter plekke ter aarde zou neer stortten. Alex zat inmiddels te huilen. Nog steeds helemaal hysterisch en overstuur. Colin draaide April bijna abrupt naar zich toen en duwde haar hoofd zachtjes tegen zijn borst zodat ze het niet hoefde te zien. Zelf wende hij ook zijn gezicht af. Een lichte adrenaline schock gierde door zijn lijf. Hoe kon hij. De vuile klootzak. Hoe graag hij wel niet naar voren wilde springen en het pistool door Korosu's kop wilde boren. Maar hij had geen schijn van kans. Niemand trouwens. Het was alsof ze nu allemaal in het rijtje stonden om één voor één afgemaakt te worden. Niemand durfde ook maar iets te zeggen of te doen. De enige die de stilte een beetje onderbrak was Alex. Maar de haperingen van haar adem en het gejammer maakte de sfeer alleen nog maar erger. Jhun had met open mond gestaard naar Korosu. Bloed spetters waren in het rond gevlogen en een aantal hadden Jhun geraakt. Vooral in zijn gezicht. Hij stond ten slotte vooraan. Hij zag Arizona's lijk slapjes op de grond liggen. Dit beeld zou hij never nooit meer uit zijn geheugen kunnen krijgen. Niemand van de groep trouwens. Danny bekeek Brittany kort. Hij zag hoe wit ze was en ondersteunde haar een beetje in de rug. Hij durfde niet meer naar Arizona te kijken. Hij kon het gewoon niet aan. Geruisloos liet hij een traan over zijn wang rollen. Zijn blik afgewend.
Vogels trokken in groepen omhoog nadat er een schot klonk. Alisa's hoofd schoot gelijk opzij. Ze stopte met lopen en keek om zich heen alsof ze iemand verwachtte. Ze twijfelde geen moment en trok haar pistool uit de zijkant van haar broeksband vandaan. Haar blik stond fel. Bijna kwaadaardig. Ze richtte haar wapen recht voor zich uit. Ze voelde hoe haar hart bonsde in haar keel. Ze hoopte zo dat het niet Korosu was die het geluid van een pistoolschot had geproduceerd. Op haar hoede sloop ze wat naar achter waarna ze zich ineens omdraaide, haar pistool nog steeds voor zich uit gericht. Alsof ze had verwacht dat er ineens iemand achter haar zou staan. Ze slikte wat moeizaam. "K-Korosu?" vroeg ze nu wat twijfelend. Ergens hoopte ze vuurig geen antwoord te krijgen. Althans, niet van hem. Maar diep van binnen wist ze wel beter. Er was ten slotte maar één moordenaar die hier rond liep en dat was Korosu. Toen het na een minuut nog stil bleef, liet Alisa haar wapen langzaam zakken. "SHIT!!!" riep ze uit. Ze liet een diepe, agressieve zucht ontsnappen. Ze dacht na terwijl ze vluchtig met een hand door haar haar ging. Het geluid kwam van dichtbij. Korosu, of wie dat schot dan ook had afgevuurd moest dichtbij zijn. Met haar wapen in haar hand geklemd begon ze te lopen. Steeds sneller tot ze uiteindelijk rende..

April klemde zich stevig aan Colin vast. Haar gesnik was duidelijk te horen, en zelfs chase kon dit niet aan zien. Net als de rest. Hoe wreed een einde kon worden geindigd.. Zo harteloos. James was door zijn knieen gezakt. Hoe kon hij. Over zijn wang liep een traan, maar geluid maakte hij niet. Hij wist niet wat hij moest doen. April trok zich los uit Colin zijn greep en keek naar Korosu, ze begon te schreeuwen tegen hem. Dingen als 'hoe kon je', en 'klootzak' kwamen uit haar mond, ze wilde naar hem toe lopen en hem helemaal verrot slaan, Maar ze werd door haar broer naar zicht oe getrokken. Het had geen zin. Het was over. Korosu keek schichtig op zodra hij voetstappen hoorde. Shit. Niet nu. het was Alisa. Als een wilde begon hij weg te rennen, Weg van de groep. Hij wilde Alisa niet nu confronteren. Misschien voorlopig niet. Woorden als 'lafaard' werden hem nog nageroepen, en Chase wilde zelfs achter hem aangaan, maar iedereen werd bij elkaar gehouden. Toen Korosu zo ver mogelijk van het groepje vandaan was, rustte hij zijn handen op zijn knieen en probeerde even op adem te komen. Fuck. waarom precies nu. Hij schold wat in zichzelf, en keek naar het geweer in zijn handen. Wat moest hij ermee.. Als hij het zou weggooien, zouden anderen het vinden. Dan kon hij beter de tering in worden gescholden door Alisa. Maar, ze zou hem oppakken. En dat mocht niet gebeuren. Opnieuw begon hij te rennen, maar dat pakte verkeerd uit. Voordat hij zelf eigenlijk wist wat er aan de hand was, hoorde hij een klik wat van een oud mechanisme bleek te komen, en een stekende pijn volgde in zijn been. Met een schreeuw viel hij voorover in de bladeren en greep onmiddelijk naar zijn been. Zijn ogen werden groot toen hij zag wat er om zijn voet geklemd zat. Een oude berenval, die daar al waarschijnlijk heel erg lang lag. Hij trok paniekerig zijn masker van zijn hoofd af, en gooide hem in de bladeren waarna hij met alle macht de val van zijn been wilde aftrekken. Maar integendeel, het deed alleen maar meer pijn. Hij had dan ook een pijnlijke uitdrukking op zijn gezicht staan. "Fuck fuck fuck.." Zijn vingertoppen en been zaten onder het bloed. Dat zou een lelijk litteken worden.. En erger nog, Alisa zou hem zo aantreffen..

Alisa zag in de verte een groep mensen staan. Ze stonden allemaal dicht bij elkaar en ze leken naar een bepaald punt voor zich te kijken. Iets op de grond. Alisa huiverde even. Ze hoopte nog zo op iets van een dood geschoten konijn maar toen ze dichterbij kwam staarde ook zij vol ongeloof naar het lichaam van Arizona. Alisa schudde vol ongeloof haar hoofd terwijl ze wat uitheeg. Toen Alisa ter plaatse was gekomen begon Alex van alles te roepen maar haar. Over Korosu en zijn bedreigingen en het 'spelletje' dat hij speelde met Arizona. Alisa was neer gehurkt bij Arizona. Ze bekeek haar met een triest gezicht en liet haar vingers over Arizona's oogleden glijden, om deze te sluiten. Alisa stond op. Ze had al aan één woord genoeg gehad toen Alex begon te praten: Korosu. Alisa had haar vuist gebald. Haar knokkels waren zelfs wit, zo hard kneep ze erin. Uit puure frustratie vuurde ze een schot af op een dichtbij zijnde boom. Woedend staarde ze voor zich uit. Ze had hem vertrouwd. De klootzak. Ze... ze had hem zelfs leuk gevonden. Ze wist gewoon van tevore dat dit zou gaan gebeuren. Maar waarom deed het dan zo hartverscheurend pijn? Zonder verder nog iets te zeggen begon ze te rennen. Alsmaar rechtdoor. Hij kon niet ver zijn. Ze zou hem hoe dan ook vinden. En als ze hem had gevonden zou hij simpelweg spijt hebben krijgen van het feit dat hij ook maar überhaupt geboren was. Alisa had blijkbaar geluk: nog geen 20 meter van haar vandaan lag er iemand om de grond. En die 'iemand' leek verdacht veel op Korosu. Alisa begon sneller te lopen. Toen ze eenmaal bij Korosu was aangekomen bekeek ze hem kort. Met een blik van minachting. "JIJ.." siste ze kwaad. "IK DACHT DAT IK JE KON VERTROUWEN, VUILE KLOOTZAK!!" ze knielde naast hem neer en negeerde het feit dat zijn voet vast zat in een berenval. Ze trok hem aan zijn kraag omhoog en hield enkele milimeters afstand tussen hun gezichten. "Je hebt een meisje vermoord.. Van de kliniek notabene.. Dit is je foutste zet geweest, Korosu.." siste ze gevaarlijk. Ruw liet ze hem los en gaf hem een duw zodat hij naar achter viel. Direct stond ze op en richte haar pistool naar zijn hoofd. Een klik was te horen, haar wapen stond op scherp. Twee kille blauwe ogen staarde Korosu mu aan. Maar achter die kilheid was toch wel iets van verdriet te zien. Simpelweg omdat ze gekwetst was. Beschadigd. Alweer.. "En ik dacht nog wel dat je verandert was.." zei ze nu zacht. Haar stem leek even te trillen. Ow hoe graag ze op dit moment haar kogel in zijn hoofd zou willen zien verdwijnen. Plots kreeg ze een idee. Even leek ze wat verward maar ze herstelde al gauw weer die kilheid in haar blik. Dat ze daar niet eerder op was gekomen! Ze dacht nog kort na maar uiteindelijk gooide ze haar wapen naar Korosu in de hoop dat hij deze zou vangen. "Hier," zei ze. "Ze hebben waarschijnlijk al de politie gebeld. Die kunnen hier elk moment zijn. En als ze hier zijn, kun je je maar beter verweren." Uit haar broekzak haalde ze nog een wapen vandaan. Ten slotte was een echte agent altijd voorbereid op alles. Alisa keek even rond, of ze misschien iemand aan zag komen. Dat van de politie was niet waar geweest. Maar dat hoefde Korosu niet te weten. Ze zou zijn spelletje meespelen. Wat hij kon, kon zij ook. Hij had haar vertrouwen gebroken en nu... nu zou ze hém breken.

Korosu keek Alisa niet aan. "a-alisa.. Wacht, wacht.." Hij kreunde pijnlijk en probeerde zich aan iets vast te grijpen. Toen Alisa hem weer op de grond duwde, Bleef hij roerloos liggen. Hij wilde Alisa niet kwetsen. Dat was nooit zijn bedoeling geweest. Hij leek bijna hopeloos, maar op dit moment zou dat Alisa niets doen. Toen Alisa over de politie begon, bleef hij nog steeds liggen. Hij hoefde zich niet t everweren. Ze mochten hem komen halen. Wacht Wat dacht hij nou zojuist..? Hij schoot omhoog, maar greep daarna direct naar zijn voet. Hij leek radeloos te zijn, want al snel daarna probeerde hijz cih te realizeren dat hij zojuist was neergehaald, en dat Alisa tegenover hem zat. Zodra hij dat realizeerde, Liet hij zich achterover vallen in de bladeren. Zijn gezicht was ook beschadigd. "Ik.." Hij kon niet uit zijn woorden komen. "Ik weet het niet Alisa. Ik kan het niet uitleggen.." Zei hij toen. Hij draaide zich op zijn buik, en probeerde de pijn in zijn been te negeren. "Ik haat mezelf Alisa.." Bracht hij nu uit, Hij zuchtte kort. Maar waarschijnlijk kon het Alisa niets meer schelen. "Ik.. Ik haat mezelf.. Omdat.. Omdat anderen me haten.. Ben ik mezelf gaan haten.." Zei hij na een tijdje. En waar kwam dat door..? Doordat hij mensen van het leven beroofde. "Het is.. niets meer dan wraak.. Wat de mensen mij aandoen..Ik benz e spuugzat.. iedereen.. stuk voor stuk.." Kon hij nog net uitbrengen voordat zijn stem vertroebelde.

Alisa keek neer naar Korosu. Een klein glimlachje van medelijden was te zien op haar gezicht. Ze zuchtte kort. Het leek bijna alsof ze spijt had gekregen van haar woede aanval van daarnet. Maar niets was minder waar. Integendeel. Alisa was woedend. Langzaam liet ze zich zakken naast Korosu. Ze steunde met haar handen op de grond en hing met haar gezicht boven dat van hem. En was nog een redelijke afstand tussen de twee gezichten. Haar gezicht leek haast gekwetst te staan. Ze slikte alsof ze het moeilijk had. "Zeg eens eerlijk... Denk je zo ook over mij?" zei ze nu zachtjes. Ze keek hem aan in zijn ogen. Een blik die bijna niemand zou kunnen negeren. Een trieste blik. "Ben je mij ook 'spuugzat'?" Het keek allemaal zo echt. En dat was het voor een groot deel ook wel. Haar pijn en verdriet. Maar dat zat van binnen. Dat zou ze nooit uiten. Aan niemand niet. Nee, wat ze nu liet zien was enkel toneelspel. Iets waar ze goed in was. Bijna gevaarlijk goed.

Korosu keek Alisa haast triest aan. Zijn handen waren vuil, zo vuil als.. als de handen van een moordenaar. Bloed, en aarde zat er op zijn handen. Hij keek Alisa opnieuw aan. Alles deed zo'n pijn. Lichamelijk, maar vooral ook van binnen. Zijn hart, eigenlijk kon hij niet meer. Hij vroeg zich eigenlijkaf, Hoe dat zou zijn. Hoe dat zou zijn, het 'hiernamaals' zoals sommigen dat noemde. Waarschijnlijk zou hij ergens terecht komen waar ze hem als een moordenaar zouden behandelen. Respectloos.. Zijn ogen begonnen te tranen na de vraag van Alisa. Hij kon niet uit zijn woorden komen. Hij trok haar naar zich toe, Misschien zou ze toch geen echte steun geven, Maar hij omhelsde haar toch. Zodat hij weer kon huilen zonder dat hij zich hoefde te verontschuldigen. "Ik wil zo niet.." Hij kwam weer niet uit zijn woorden. "Ik wil zo niet verder.." Wist hij uit te brengen, Hij had zijn armen om Alisa heen geklemd, en zijn hoofd verborgen in haar schouder. En je kon hem duidelijk horen huilen.. En het enige wat Korosu niet kon faken, of kon acteren, was verdriet.

''Korosu... niet... niet huilen..'' zei Alisa nu. Aan haar stem was te horen dat ook zij het nu moeilijk kreeg. Of, dat was wat ze wou dat hij dacht. Ze voelde zijn armen om haar heen en ze rustte haar hoofd op zijn schouder. Ze liet een trillerige zucht ontsnappen. Ze hoorde zijn woorden aan en hief uiteindelijk haar hoofd weer op. Ze steunde haar handen naast zijn hoofd. ''Korosu...'' begon ze. ''Je hoeft dit niet te doen.. dit.. alles.. moorden.'' het kwam haast met afschuw uit haar mond. Ze stopte even en keek weg. ''Stop er gewoon mee..'' fluisterde ze hem nu toe. Ze ging even rechtop zitten en keek nu naar zijn voet. Die nog steeds vast zat. Ze trok een gezicht. Het zag er vrij pijnlijk uit. En dat was het ook vast wel. Ze ging bij zijn voeten zitten en klemde haar handen om het ijser. Uit alle macht begon ze te trekken. Heel stug gaf het ijzer mee en ze probeerde Korosu's voet uit de val te bevrijden. Na veel moeite lukte het haar dan toch. Ze bekeek haar eigen hand even. Zelf had ze zich ook opengehaald. Maar dat maakte nu even niet uit. Gefaket of niet, het verhaal van Korosu had haar toch wel echt geraakt. En of ze het nu wilde of niet... ergens kon ze toch geen afstand van hem nemen.

Korosu moest een kreet onderdrukken. Hij trok zijn been bijna direct naar zich toe, en vegde het vuil uit de wond alsof het niets was. Maar het deed wel degelijk pijn, want er stonden drie diepe 'tanden' in zijn been. Hij bekeek zijn handen. Alsof hij vies was. Bijna met afschuw keek hij naar zijn handen. De handen die van hèm waren. Misschien was het wel een verslaving.. De kick die hij kreeg. Dat gevoel van wraak. Hij balde zijn handen tot vuisten, en keek er nog steeds naar. Totdat hij zijn ogen sloot. "Zeg eens eerlijk, Alisa. In het begin dacht je dat ik je bedroog." begon Korosu. "Waarom. Omdat ik wreed ben? Omdat ik geen hart heb?" Zei hij nu, hij had hoorbaar moeite met he stabiel houden van zijn stem. Hij lachtte zachtjes en schamper. "Ja.. Dat zal het vast wel zijn. Het is alsof ik van niemane mag houden. Van niemand kán houden.." Zei hij nu, zijn volume was een stuk gedaald. "Yep.. Zo is het leven.. Het is.. Vallen en opstaan. Want er staat niemand voor je klar, die je helpt op te staan." Hij zuchtte. "Want op het einde.. Bedriegen ze je. Zoals ik jaren heb gedaan. Maar ik besef nu.. Dat het leven niet zomaar een spelletje is, zoals ik het jarenlang zag.." Weer ontsnapte er een zucht uit zijn mond. "en nu.. Precies wanneer ik mezelf wil veranderen.." Hij viel stil, hij beet op zijn lip en probeerde Alisa haar blik te ontwijken."Kan ik het verdomme niet.." Zei hij, het kwam haast fluisterend uit zijn mond. Zijn gezicht toonde een trieste uitdrukking. Hij wreef met zijn handen in zijn gezicht. "Mijn handen zijn niet meer schoon te krijgen Alisa. Al zou ik dat willen. Er ligt teveel schande in mijn handen, iets wat er nooit meer af gaat." En met die zin keek hij Alisa aan.

Alisa schudde haar hoofd. "Om eerlijk te zijn," begon ze. Ze stopte kort. Ironisch... 'eerlijk'. Een heel klein glimlachje was op haar gezicht te zien. Haast van onmacht. "Nee.. In het begin vertrouwde ik je volledig.. vreemd genoeg." Ze keek Korosu niet aan. Ze begon te twijfelen aan haar daad. Of ze hier wel mee door moest gaan. Hij leek zo oprecht. Maar het bleef een moordenaar, toch? Ze staarde wat schuldbewust naar haar handen maar wist zich te herstellen. "Het is nooit te laat om jezelf te veranderen, Korosu." zei ze zacht. En zelfs al sprak ze nu de waarheid, nog steeds zou ze hem niet geloven zelfs al zou hij dat doen. Ze kon hem niet geloven. Iets in haar liet dat niet toe. En ze wist niet wat of waarom. Misschien had zijzelf ook hulp nodig. Maar dat zou ze nooit toegeven. Nee. Ergens hoopte ze dat dat voor haar werd gedaan. Dat iemand haar door had, zonder dat ze er een woord over zou spreken. Maar die persoon had ze nog niet gevonden.. blijkbaar..

Korosu keek Alisa even aan. Hij wist het niet, maar iets zei hem dat dit niet goed was. Dat hij moest stoppen. Maar hij wilde niet luisteren. "Het is zo lang geleden dat ik.." Hij viel even stil. "Dat ik iemand heb.. Vermoord. En om eerlijk te zijn.. Voelt ht gewoon niet meer goed." Vogde hij daar aan toe. En geen woord was gelogen. "Oke, weliswaar minder als eerst.. Maar.. Heb je soms ok niet rat.. Dat gevoel van wraak..? Je kan het haast onmacht noemen. Of haat." Hij ging even me zijn hand over haar wang, een aarzelende blik was in zijn ogen te zien. "maar nee.. Ik ben jou niet spuugzat." Gaf hij uiteindelijk toe. Het leek bijna pijn te doen, die stilte die er vervolgens viel.

Alisa knikte enkel op die vraag. En of ze dat gevoel kende. Maar al te goed zelfs. Soms werd ze er gewoon gek van. Hoeveel haat een mens wel niet kon voelen. Ze keek Korosu even aan toen ze een hand op haar wang voelde. Het was moeilijk om nu nog zo'n pokeface tegen hem op te zetten. "Korosu," begon ze zachtjes. "Laten we weggaan.. Ik bedoel echt weg. Weg uit deze stad, misschien zelfs uit dit land.. Ergens waar niemand ons kent.." ze stopte even en keek weer weg van hem. "....Samen.."

Koroau bengon te glimlachen. Écht te glimlachen. Hj bekeek Alisa, nadat ze die vraag gesteld had. Zou hij meegaan..? Zou hij zichzelf echt toevertrouwen aan haar..? Uiteindelijk keerde die glimlach weer terug, en hij ging even, net als de eerst keer, langs haar hals met zijn hand. Hij knikte. "Ik dacht dat je het nooit zou vragen.." Hij wierp even een blik op zijn been. "Al gaat dat moeilijk.. Met een open wond." Mompelde hij met een moeilijk gezicht.

Alisa glimlachte verlegen. Wacht. Verlegen... Alisa... Dat gebeurde nog niet in een miljoen jaar! Ze pakte zijn hand van haar nek en hield deze beet. Kort bekeek ze zijn been. "Je moet naar het ziekenhuis, je moet verzorgd worden.." zei ze toen. Even keek ze op naar de lucht. Het zag er grijs uit. En in de verte zelfs gevaarlijk donker. Het zou haar niets verbazen als het zometeen zou gaan stortregenen. Ze keek Korosu weer even aan. Maar iets zeggen deed ze niet. Nee, een enkele blik was al voldoende.

Korosu werd al zenuwachtig bij het woord 'ziekenhuis'. "Ik ga écht nirt naar het ziekenhuis.. En wat zeggen..? 'ja ik ben een moordenaar en ik rende wef voor een politieagente, die bij toeval.." Hij stopte zijj zin even. "Die bij toeval mijn vrindin is.." Zei hij nu, er stond zelfs een verlegn lach op zijn gezict. "Als ze dat zelf wilt." Voegde hij daar snel aan toe. Maar al snel ging dat onderwerp al weer over. "Nee. Ik ga absoluut niet naar he ziekenhuis." Hij had zijn armen over elkaar geslagen, en zijn gezicht stond bijna mokkig. Het was ergens wel schattig omte zien.

(( laatste post voor vandaag (: dnk ik. ))

Alisa keek Korosu ongelovig aan. Haar mond hing zelfs een beetje open. "K-Korosu...." stamelde ze. Ze schudde kort haar hoofd. "Are you out of your mind?!" begon ze. "Ik kan niet-... Wij kunnen niets-... Nee, het is fout. Het kan niet. Het mág niet..." ze schudde weer haar hoofd. Een stilte viel. Hij leek zelfs pijnlijk. Uiteindelijk begon ze een klein grijnsje te produceren. "Maar ik wil het wel.." zei ze zacht. Ze draaide zich om naar Korosu en wierp hem een glimlachje toe. Langzaam kwam ze dichterbij. "En aangezien je te eigenwijs bent voor woorden en je niet mee gaat naar het ziekenhuis... moet ik je maar verzorgen.." Zachtjes duwde ze hem weer achterover, op de grond. "Als je het toelaat ten minste." Best grappig eigenlijk. Een politieagente die toestemming vroeg aan een misdadiger. Kort keek Alisa op naar boven. Enkele druppels regen vielen nu naar beneden. Er kwam steeds meer tot het toch wel echt begon te regenen. Maar dat kon Alisa niets schelen. Ze keek Korosu weer aan en wachtte op iets van een antwoord.

Korosu kon een glimlach gewoon niet verbergen. En voordat hij het wist, begon het weer van vooran. Daar lag hij dan, op de grond. Hij trok weliswaar een pijnlijk gezict, maar het was de pijn waard. "Als je me beloofd me geen pijn te doen.." Maar na die zin viel weer een stilte. "Wat maakt het uit.. Ik doe anderen toch zo veel pijn.." Hij keek Alisa aan, hij voelde dat er regendruppels naar beneden vielen. Een grijnsje verscheen op zijn gezicht, en zachtjes Kuste hij Alisa op haar lippen. Dit gevoel.. Kon niemans faken.

Alisa keek even weg toen Korosu dat had gezegd. Hem geen pijn doen. Bedoelde hij van binnen? Of gewoon zijn wond. Ze slikte. Ze had een slecht geweten. Ze kon hem niet beloven hem geen pijn te doen. Dat kan ze gewoon niet. In feite had ze het zelfs al gedaan. Zonder dat hij het wist. Alisa wuifde die gedachte al weer snel weg. Ze wilde er niet over nadenken. Niet nu. Langzaam boog ze zich naar Korosu toe. Ze sloot haar ogen toen ze Korosu's lippen voelden. Buiten was het best koud, deels door de regen. Maar van binnen gloeide Alisa helemaal. Zachtjes ging ze met haar vingers door zijn haren heen. Ze waren vochtig door de regen. Ze bekeek Korosu even en een onwillekeurige grijns ontstond op haar gezicht. Kort maar zachtjes kuste ze zijn lippen. ''Ik denk dat we beter even ergens kunnen gaan schuilen..'' zei ze nu zacht. Het was inmiddels heel erg hard gaan regenen. Stortregen zelfs. Alisa's natte haren hingen in een aantal sliertjes voor haar gezicht. In een vlugge haal gooide ze ze naar achter. Waarschijnlijk zou het zo ook nog gaan onweren..

Korosu glimlahtte kort, je kon zien dat hin gelukjig was. Hij probeerde Ichzelfnomhoog te duwen van de grond, maar door die wond was Korosu opeens niet zo lenig meer. En het feit dat Alisa bij em in de buurt was.. Gaf hem al helemal knikkende knieen. Hij trok zich uiteindelijk onhoog met de hulp van Alisa haar steun, en even keek hih omhoog in de regen. Hij was doorweekt, hij za er uit alsof hij al jaren rondzwierf. En dat was ook zo. Korosu had geen huis meet, want hij was gevlucht. Hij hinkelde even, en leunde tegen een boom. "Ik weet waar we kunnen schuilen. Maar het is niet veel." Korosu bedoelde het boswachtershuisje.

Alisa hielp Korosu met overeind komen. Ook zij was helemaal doorweekt. Haar jas plakte net als haar broek. Zelfs haar shirt onder haar jas was nat. Ze keek Korosu vragend aan toen hij zei dat hij wel wat wist. ''Waar wil je gaan schuilen dan?'' vroeg ze. Er was hier niets. Enkel en alleen bomen en bladeren. En als je geluk had ook nog een plattegrond voor een of andere wandelroute. Ze keek om zich heen of ze misschien iets zou zien om onder te schuilen. Maar ze zag niets. Oppeens was er een grote flits te zien die hoog in de lucht rijkte. Niet veel later was er een oorverdovend gedonder te horen. Hier op deze hoogte was de bliksem zowel goed te zien als te horen. Alisa deed uit een reflex een stap naar Korosu. Puur omdat ze die klap niet echt had verwacht en eigenlijk wel geschrokken was. Ze keek hem kort aan maar keek al gauw weer opzij.