¿ For Bitter or Worse

Onderwerp: ¿ For Bitter or Worse za feb 05, 2011 5:43 pm

V O O R W O O R D''

Een vrolijk en spontaan meisje. Soms een tikkeltje brutaal maar dat moet kunnen. Haar lach, haar o zo aanstekelijke lach waarmee ze iedereen weet op te vrolijken. Het leek zo perfect te gaan voor haar. Maar niets is minder waar.
Na een aantal verschrikkelijke gebeurtenissen in haar leven, ziet ook zij het niet meer zitten. Haar vader weet zich geen raad met haar en haar moeder al helemaal niet. En wanneer ze denkt steun te hebben aan haar vriendje, heeft ze het helemaal mis. Alles waar ze op vertrouwde, waar ze op bouwde. Een voor een lieten ze haar vallen. En dat stak, hard!
Lees hier het verhaal van Cassedy, een meisje met een verschrikkelijk verleden en vooral geen toekomst...

(H O O F D) P E R S O N A G E S''

klik op de namen voor de bijbehorende afbeelding

۵ Cassedy Travis ← 1993 - ... (18 jaar)
۵ Barney Travis (vader Cassedy) ← 1968 - ... (43 jaar)
۵ Sandra Evelin Travis-Elden (moeder Cassedy) ← 1967 - 2009 (42 jaar)
۵ Andy Steward (vriendje Cassedy) ← 1991 - ... (20 jaar)

! deze lijst wordt aangepast bij elk nieuw personage !

Onderwerp: Re: ¿ For Bitter or Worse za feb 05, 2011 8:22 pm

C H A P T E R 1
Big girls don't cry

Geschreeuw, gebonk en een oorverdovend gekletter gevolgd door gerinkel van glas. Doodse stilte. Weer geschreeuw, dit keer duidelijk veel harder als de vorrige keer. Meestal herhaald het zich daarna weer. Het ligt eraan waar ze mee gooien. De ene keer is het een boek, maar de andere keer een pan. Dit keer was het een vaas. Een hele dure, wist Cassedy. Haar moeder had er een op de eettafel staan. Ze was er erg zuinig op omdat het haar lievelings vaas was. Die ene met die kleurrijke bloemen erop. Cassedy had hem ook mooi gevonden. Maar nu was hij stuk. Althans, ze wist het niet zeker maar het was de enige vaas die beneden stond. Of misschien werd er helemaal niet met de vaas gegooid. Misschien was het wel een drink glas. Of een bord. Cassedy slikte even. Ze durfde haar kamer niet af te komen. Wat nou als ze ineens naar haar spullen gingen gooien. Vlug stopte ze haar duim in haar mond. Daar werd ze altijd rustig van, ookal was ze veelste groot om nog te duimen. Eigenlijk had Cassedy dat altijd onzin gevonden. Wie bepaalde er nou dat je op je 7e niet mocht duimen? Hoe dan ook, dit keer hielp het haar niet om tot rust te komen. Voorzichtig slofte ze naar haar kamer deur. Ze legde haar kleine handje op de deurklink en opende de deur. Een heel klein stukje. Genoeg om wat woorden op te vangen. ''... En nou heb ik het ineens gedaan zeker? Je bent een eikel, Barney. Een EIKEL, hoor je me! Ja, loop maar weg. Daar ben je goed in hè, weglopen. Vooral als het je te heet onder je voeten wordt. NET ALS DIE VERDOMDE REKENING DIE WE NOG MOETEN BETALEN. Maar néé.. meneer geeft zijn geld liever uit aan andere dingen. Zoals eh, even denken hoor.. EEN NIEUWE SPORTWAGEN!'' Weer gebonk. Dit keer gevolgd door een klein, hoog gilletje. Het werd even stil. Cassedy hield haar adem in en luisterde gespannen mee. Er werd iets onverstaanbaars gesist. Het klonk laag en dreigend. Cassedy kon het niet verstaan. Uiteindelijk zuchtte ze en sloot de deur. Ze taste even naar haar wang. Het was nat. Ze had onbewust gehuild. Langzaam slofte ze naar haar bed waar ze zich op liet zakken. Ze trok haar kniën omhoog en plukte wat aan de draadjes van haar pyjama broek. Het liefst zou ze naar beneden willen rennen om te kijken wat er aan de hand was. Ze wilde tussen beide komen en roepen dat ze moesten stoppen. Stoppen met schreeuwen, vloeken en spullen gooien. En zeggen dat het haar bang maakte. Maar dat deed ze niet. Niet meer. Voorzichtig legde Cassedy een hand op haar wang. Ze had één keer geprobeerd om tussen beide te komen, maar dat liep niet goed af. Voor haar zeker niet. Haar vader had haar een rake klap in haar gezicht verkocht en geschreeuw dat ze zich er niet mee moest bemoeien. Haar moeder was woest geworden en had haar vader zowat aangevlogen. Ze had geschreeuwd dat hij met zijn gore poten van haar kind moest afblijven. Cassedy had heel hard gehuild en naar haar kamer gerent. Sinds dien had ze een soort afkeer voor haar vader. Haar slaan, hoe durfde hij? Haar moeder zou haar nooit slaan, nooit! Plots merkte Cassedy dat er niet meer werd geschreewd, of gegooid met spullen. Snel liet Cassedy zich van haar bed af glijden en liep weer naar de deur. Ze opende hem weer een klein stukje en luisterde gespannen. ''...het is klaar.. over!'' werd er zacht maar moeddeloos gesproken. De stem had iets weg van telleurstelling. Maar ook iets van opluchting. Er volgde voetstappen op de trap. Vlug liep Cassedy naar haar bed en verdween onder de dekens. Ze draaide haar hoofd naar de muur en hield haar ogen stijf dicht. Haar hart bonkte als een razende in haar kleine borstkas. Met gespitste oren probeerde ze de doffe geluiden die ze hoorden op te vangen. Een licht gekraak van een deur die open werd gedaan werd hoorbaar. Haar moeder was in de deuropening verschenen. Met een triest gezicht tuurde ze Cassedy's kamer in. Haar mascara was helemaal uitgelopen en haar haar zat door de war. Haar ene hand lag nog op de deurklink van Cassedy's kamerdeur en haar andere hand taste voorzichtig naar haar eigen hals, waar een grote snee in zat. Het bloedde nog lichtjes. Maar Cassedy kon het niet zien. Ze had haar rug gedraaid naar de deur en haar ogen gesloten alsof ze sliep. Haar moeders sombere gezicht maakte plaats voor een klein vertederend glimlachje. Helaas was deze maar voor korte duur. ''Het spijt me, Cassy... Het spijt me..'' fluisterde haar moeder zachtjes. Ze draaide zich om, liep de kamer uit en sloot de deur. Meteen ging Cassedy overeind zitten. Ze staarde in het donker naar haar deur. Ze had de woorden van haar moeder gehoord. Luid en duidelijk. Een traan gleed over Cassedy's wang. Er zat zoveel emotie in haar moeders stem. Het had haar geraakt. Met trillerige handen veegde Cassedy haar tranen weg. Ze mocht niet huilen. Ze moest sterk zijn. Anders zou haar moeder zich rot voelen. Nog erger dan ze nu al deed. Het speet haar moeder. Maar Cassedy wilde niet dat het haar moeder speet. Cassedy wilde dat haar moeder weer gelukkig was. Dat ze zich niet gewonnen gaf. Haar vader, was een eikel. Ze heeft het haar moeder zelf horen zeggen. Langzaam liet Cassedy zich weer achter over vallen, in haar kussen. Ze gaapte even en stopte haar duim in haar mond. Maar al gauw bedacht ze zich. Ze mocht niet meer duimen van zichzelf. Ze moest groot zijn. Voor haar moeder. Ze mocht niet meer huilen of bang zijn. Even beet ze op haar lip maar uiteindelijk knikte ze. Alsof ze zo juist met zichzelf een afspraak had gemaakt. Vanaf vandaag, was ze geen lief, klein gelukkig meisje van 7 meer. Vanaf vandaag was ze een grote meid. And big girls, don't cry...

Onderwerp: Re: ¿ For Bitter or Worse za feb 05, 2011 8:23 pm

C H A P T E R 2
And never look back

''Waar gaat papa dan naar toe?'' ''Papa gaat even een tijdje ergens anders wonen, liefje. Dat is het beste...'' Dat is het beste. Het beste voor wie? Voor hem, voor Cassedy...? Cassedy plukte wat aan haar shirt en staarde wat afwezig vooruit. Ze hoorde wat gevloek van boven. Het leek uit haar ouders slaapkamer te komen. Waarschijnlijk had haar vader problemen met inpakken. ''Maar, komt papa wel weer terug?'' vroeg Cassedy aan haar moeder. Ze had haar bijna hoopvol aangekeken. Ookal kon ze het af en toe niet goed met haar vader vinden, missen zou ze hem wel. Cassedy's moeder staarde wat naar haar cornflakes en zweeg. Uiteindelijk keek ze weer op naar Cassedy en glimlachte. Het was een neppe glimlach. ''Heb je je tas al gepakt voor school?'' antwoordde haar moeder terug alsof ze het totaal ergens anders over hadden. Cassedy knikte. Ze had haar moeders hind begrepen; vooral niet praten over de nare situatie die zich in het huis afspeelde. Ergens voelde Cassedy zich schuldig. Ging haar vader weg omdat hij haar niet meer aardig vond? Wilde hij een andere dochter? Stiekem gluurde Cassedy even naar haar moeder. Haar moeders gezicht stond triest. Cassedy kreeg bijna medelijde. Ze wist dat als ze zou vragen wat er aan de hand was, dat haar moeder er toch weer over heen zou praten. Ze zou denken dat Cassedy nog te jong was voor dat soort dingen. Dat ze het niet zou begrijpen. Maar Cassedy zou het wél begrijpen. Ze was groot nu. En Cassedy wist voor een groot deel al waar deze hele toestand over ging. Haar vader en moeder. Ze hadden ruzie. Gigantische ruzie. Het was niet meer gezellig in huis. Haar moeder zat alleen maar te huilen en haar vader trok zich terug op zijn kamer. En Cassedy? Cassedy stond er alleen voor. Wanneer ze naar beneden kwam om aan haar moeder te vragen of ze verstoppertje met haar wilde spelen, werd er gezegt dat ze zichzelf maar even moest vermaken. Haar moeder had geen tijd. En bij haar vader hoefde ze het al helemaal niet te proberen. Die zou alleen maar snauwen en zijn kamerdeur op slot draaien. Cassedy voelde zich steeds eenzamer worden. Ergens hoopte ze dat het misschien beter zou gaan als haar vader weg was. Dan zou er niet meer geschreeuwd worden, of spullen gegooid worden. Het zou stil zijn en rustig. Misschien zou haar moeder dan eindelijk weer gaan glimlachen. Een échte glimlach. Want alles wat haar moeder nu produceerde, was een geforceerd gezicht. Cassedy's gedachten werden onderbroken door een paar stevige voetstappen die de trap af kwamen lopen. Nieuwsgierig keek Cassedy op van de tafel. Ze zag haar vader, boven aan de trap. Met een stuk of 3 koffers achter zich. Zijn gezicht stond neutraal. Nee, het leek eerder op een soort poker face. Stapje voor stapje kwam hij de trap af, gevolgd door een van zijn koffers. Eenmaal beneden stopte hij even. Hij wierp Cassedy's moeder even een blik. Een nietszeggende blik, maar toch schrok haar moeder. Haar vader liep langzaam naar de deur en zette daar zijn koffer neer. Vervolgens draaide hij zich om en liep weer richting de trap om de volgende koffer te halen. Cassedy had haar vader al die tijd met haar ogen gevolgd. Toen haar vader de laatste koffer bij de deur had neer gezet draaide hij zich om. Hij liet zijn blik over Cassedy glijden. Een zwak maar triest glimlachje sierde zijn gezicht. Langzaam liep hij op haar af. Cassedy keek afwachtend naar haar vader die naast haar stoel neer hurkte. Zijn hand legde hij op haar hoofd en voor een kort moment sloot hij zijn ogen. ''Zal je goed je best doen op school vandaag?'' vroeg hij zacht alsof hij helemaal niet wegging maar haar gewoon vanmiddag na school weer zou zien. Cassedy knikte bijna gehoorzaam. ''Goed zo..'' antwoordde haar vader terug. Hij staarde even naar haar cornflakes. Langzaam ging hij weer rechtop staan, zijn blik nog steeds gericht op haar ontbijt. Daarna keek hij even naar haar moeder die zijn blik duidelijk probeerde te ontwijken. Even leek het of haar vader iets wilde gaan zeggen maar toch draaide hij zich om en liep weer naar de deur. Alles leek even in slow motion te gaan. Haar vader pakte zijn jas en trok hem aan. Hij strikte nog even zijn schoenen, alsof deze los waren gegaan. Maar dat was niet zo. Misschien wou hij tijd rekken. Cassedy wierp een vragende blik naar haar moeder. Maar haar moeder keek strak uit het raam. Alsof ze totaal afgezonderd was van deze pijnlijke situatie. Cassedy snapte het niet. Waarom deed haar moeder alsof het haar allemaal niets kon schelen? Cassedy's ogen zochten nu hulp bij haar vader. Haar vader pikte al gauw haar blik op en keek terug. Maar al wat Cassedy in haar vaders ogen kon zien, was leegte. Vermoeidheid en verdriet voornamenlijk. Hij forceerde een glimlachje. Zo'n eentje die haar moeder ook opzette als ze Cassedy hoop wou geven. Valse hoop. ''Veel plezier op school..'' zei haar vader met een schore stem. Hij pakte zijn koffers beet en liep naar de deur. Een vlaag van koude wind was te voelen toen haar vader de voordeur opende. Het vulde de woonkamer en de keuken. Cassedy rilde even. En haar moeder? Haar moeder leek totaal geen emotie meer te tonen. Alsof ze dood was. Haar sombere blik nog steeds strak gericht op het raam. Een lichte dreun en de deur viel in het slot. Stilte. De koude lucht die zich had verspreid in het huis vaagde nu langzaam weg. Cassedy's mond hing een beetje open. Was dit het? Was haar vader nu weg? Was hij écht weg? Maar dat kon niet. Dat kon hij niet zo maar doen. Cassedy liet zich van haar stoel glijden en rende naar de deur. Met een ruk opende ze hem. ''PAPA.. PAPA NIET WEG GAAN..'' riep ze met betraande ogen. Ze had het niet gemeend, al die nare dingen die ze over haar vader dacht. Ze meende het niet, écht niet. Ze moest het hem laten weten. Misschien zou hij dan blijven. Haar zicht werd vaag door de tranen voor haar ogen. Wild veegde ze ze af aan haar mouw en keek de straat rond. Zijn auto was weg. Het was doodstil op straat. Alsof alle mensen wisten dat dit zou gebeuren. Een hand belandde op Cassedy's schouder. Ze schrok. ''liefje, je hebt geen jas aan.. kom naar binnen..'' sprak een zachte stem haar toe. Het was haar moeder. Wild draaide Cassedy zich om. Hoe kon haar moeder zo doen. Alsof er niets aan de hand was. Cassedy kon het niet uit staan. Ruw trok ze zich los en rende naar binnen. Ze liep de trap op, naar haar kamer. Haar kamerdeur viel met een harde klap dicht. Huilend liet ze zich vallen op haar bed. Waarom zagen haar ouders het niet? Al die tijd dachten ze elkaar pijn te doen, maar de gene die kapot ging van binnen was hun lieve dochtertje Cassedy. Ze wilde niet groot zijn. Ze wilde weer een klein meisje zijn. Die hand in hand met haar ouders liep onder weg naar school, met een glimlach. Een échte glimlach. Geen geforceerde zoals haar moeder of vader. Maar dat leek wel onmogelijk. Voorzichtig ging Cassedy rechtop zitten. Haar kussen was nog nat van het huilen. Ze slikte moeizaam en boog zich uiteindelijk naar haar raam toe. Ze tuurde naar buiten en zag dat haar moeder nog steeds op de stoep stond. Ze stond nog steeds in haar badjas en had haar gezicht in haar handen verborgen. Het zag er best wel zielig uit. Cassedy beet hard op haar lip. Ze mocht geen medelijde hebben met haar moeder. Niet meer...

Onderwerp: Re: ¿ For Bitter or Worse zo feb 06, 2011 2:28 am

C H A P T E R 3
Moving on
¿ For Bitter or Worse Chapte12

''Ik ben thuis!'' Haar stem leek bijna te galmen. De deur viel zachtjes in het slot en ze bleef even stil staan. Langzaam liet Cassedy haar rugzak zakken en luisterde met ingehoude adem naar de stilte in het huis. Ze leek te wachten op een reactie. Maar die kreeg ze niet. Uiteindelijk liet ze een diepe zucht ontsnappen en liep de woonkamer in. Wat moeddeloos liet ze zich zakken op de bank. Ze was weer eens alleen thuis. Kon haar moeder niet even melden dat ze vandaag ging werken?! Haar werktijden waren de laatste tijd zo afwisselend. Meestal meldde haar moeder zich ziek met de reden hoofdpijn te hebben. Maar soms had ze gewoon geen zin en bleef ze de hele dag op haar bed liggen. Als het dan weer beter ging, ging ze gewoon weer werken. Maar dat gebeurde zelden. Cassedy staarde naar het dressoir dat tegen de muur stond. Onbewust fronste ze haar wenkbrauwen. Er was iets anders aan de kast. Hadden ze een nieuwe? Nee, dat niet. Cassedy knipperde even met haar ogen. Er was iets, maar wat? Plots schoot Cassedy omhoog. Het lijstje. Het fotolijstje met een foto erin van haar ouders en haar, toen ze nog klein was. Het was weg. Cassedy stond op en liep naar het dressoir. Normaal gesproken stond het op lijstje op de hoek. Schuin, wist ze. Schichtig gleed haar blik over de kast heen, gevolgd door haar hand die over het hout streek alsof het lijstje zich daar ergens moest bevinden. Hoe kon het nou ineens weg zijn? Haar moeder had toch niet..? Cassedy schudde haar hoofd. Nee, haar moeder zou zoiets nooit doen. Ze wist hoe belangrijk de foto voor Cassedy was. Voorzichtig liet Cassedy zich op haar kniën zakken, op de grond. Misschien was het eraf gevallen? Ze boog zich voorover en zocht op de vloer, onder de kast. Ze kneep haar ogen tot spleetjes. Uiteindelijk ving ze een glim op dat iets weg had van een witte rand: het fotolijstje. Cassedy strekte haar arm uit en taste ernaar. Haar gezicht vertrok even. Iets scherps sneed in haar vinger. Ze trok het lijstje onder de kast vandaag en keek vragend naar haar vinger. Het bloedde. Haar blik gleed weer over het lijstje en ze zag dat het glas gebroken was. Dat moest vast gebeurd zijn tijdens de val. Plots klonk er wat gerinkel van sleutels. Cassedy keek op, bijna hoopvol. De buitendeur ging open en een kleine vlaag van koude lucht stroomde naar binnen. Wat gemompel was te horen uit de gang en uiteindelijk viel de deur weer in het slot. De woonkamerdeur opende zich en haar moeder verscheen in de deuropening. Wat verbaasd staarde ze naar Cassedy. ''En wat ben jij aan het doen, zo op de grond?'' vroeg ze met een schuin glimlachje. Cassedy stond op, het fotolijstje nog steeds in haar handen geklemd. Haar moeders blik bleef even hangen op het lijstje. Haar gezicht vertrok. Haar kleine glimlach maakte nu plaats voor een serieus, bijna somber gezicht. ''Het was gevallen'' zei Cassedy vlug. Haar moeder zei niets en draaide zich om en liep de gang weer in om haar jas op te hangen. Cassedy beet even op haar lip. Had ze iets verkeerds gedaan? Haar moeder leek ineens zo somber. Voorzichtig tuurde Cassedy weer naar de foto die ze in haar handen had. Het was al weer 4 jaar geleden. Zou haar moeder na 4 lange jaren nog steeds iets voor haar vader voelen? Anders had ze niet zo gereageerd bij het zien van de foto, toch? Of was het misschien omdat ze het juist niet wilde zien. Had ze zo'n grote haat gekregen voor die man dat ze zelfs een foto van hem niet kon verdragen. ''Hoe was het op school vandaag?'' vroeg haar moeder terwijl ze met de post in haar handen de woonkamer weer binnen kwam lopen. ''Ow, gewoon. Ging wel goed. Ging je vandaag werken?'' Haar moeder knikte alleen maar op Cassedy's vraag, ze leek druk de post te studeren. ''Kon je dat niet even melden? Voor hetzelfde geld lag je onder een auto of was je ontvoerd!'' Cassedy's moeder schoot in de lach waarop Cassedy haar wenkbrauwen bijna beledigd fronste. ''Is dat zo grappig?'' vroeg ze. Haar moeder schudde haar hoofd. ''Ik lig heus niet zo maar onder een auto hoor, ik kijk wel uit. En dat van die ontvoering, liefje, je kijkt te veel tv..'' hoofdschuddend en met een grijns op haar gezicht liep haar moeder de keuken in. Cassedy keek haar moeder na. Dit deed ze altijd. De situatie verzachten. Vertellen dat het allemaal wel mee viel en Cassedy's bezorgdheid wegwuiven. Eigenlijk irriteerde het Cassedy mateloos. Maar wat kon ze als meisje van 11 doen? Ze kon haar moeder onmogenlijk dwingen het in te zien. Ze zuchte even en ging weer op de bank zitten, het lijstje nog steeds omklemd. ''Ik maak me alleen maar zorgen, hoor..'' zei ze zacht. Ze staarde even naar het lijstje. Op de foto leek het zo perfect. Een lachende vader en moeder. En een klein, ontschuldig meisje die haar ouders omhelsde. Waarom kon alles niet gewoon zo zijn zoals de foto dat aangaf. Zijn zoals het moest zijn. Het was allemaal de schuld van dat stomme geld. Als ze geen hoge schuld hadden gehad, dan was er nooit ruzie geweest en waren haar ouders nu nog bij elkaar. Ten minste, dat dacht zij. Er waren nog vele andere redenen waardoor de relatie tussen haar moeder en vader op de klippen was gelopen. Redenen die Cassedy niet wist, niet mocht weten. Ze was nog te jong, volgens haar moeder. Cassedy's blik bleef even hangen op haar vader. Soms had ze van die momenten dat ze haar vader zo erg miste. Zijn iet wat norse gezicht, zijn prikkelige stoppelbaard, zijn geur, alles! De eerste twee jaren had ze nog redelijk contact gehad met haar vader. Ze had om de maand een weekje of twee met hem doorgebracht. Maar al gauw had haar vader het 'te druk'. Met zijn werk of met privé zaken. Blijkbaar waren dat de dingen die vóór het opvoeden van zijn kind gingen. Hij dacht er gewoon te makkelijk over. Ze had ten slotte nog een moeder. Die regelde het wel. Of misschien wilde hij er helemaal geen moeite meer voor doen. Misschien was dit wel een subtiele hind naar Cassedy toe geweest; vooral niet meer langskomen. Het derde jaar had ze hem nog maar twee keer gezien. Twéé keer in een heel jaar. En dit jaar? Dit jaar had ze hem al helemaal niet gezien. Hij had zelfs niet gebeld. Het was hard maar het was nou eenmaal zo. Cassedy schrok even op uit haar gedachte toen ze iets naast haar voelde. Haar moeder was naast haar komen zitten op de bank met haar laptop op schoot. ''Je moet je geen zorgen maken, daar ben je nog veelste jong voor'' zei haar moeder uiteindelijk, haar blik gericht op het scherm van de laptop. Cassedy besloot verder maar geen antwoord meer te geven. Het had toch geen zin. Het was Cassedy's woord tegen het haare. En die strijd, ging Cassedy vrijwel zeker verliezen. ''Hebben jij en papa eigenlijk nog contact?'' vroeg Cassedy plots. Ze keek haar moeder vragend aan en merkte dat haar moeder moeite moest doen om haar gezicht neutraal te houden. ''Soms. Hoezo wil je dat weten?'' Haar moeders blik was nog steeds gericht op het computer scherm terwijl ze nu haar wachtwoord begon in te typen. Cassedy haalde haar schouders op. ''Gewoon... Waarover hebben jullie het dan als jullie praten?'' Uiteindelijk keek haar moeder op van haar scherm. ''We 'praten' niet echt. We bespreken voornamelijk dingen.'' ''Wat voor dingen?'' Nu keek haar moeder haar bijna geïrriteerd aan. ''Zeg, is dit een verhoor ofzo?'' De blik van haar moeder gleed weer naar de laptop toe. Cassedy zei niets meer. Haar moeder zou toch niets los laten. Zelfs al zou Cassedy nu doorgaan met vragen. Het zou waarschijnlijk uitlopen tot een gebekvecht wat weer leidde tot een ruzie. En daar had ze nu geen zin in. En haar moeder waarschijnlijk ook niet. Een tune was te horen vanuit de laptop. De tune die aangaf dat er nieuwe E-mails binnen waren gekomen. Onbewust staarde Cassedy wat naar het scherm van de laptop. Eigenlijk keek ze niet echt, ze staarde meer. Maar toen ze zag hoeveel E-mails er ineens binnen stroomde begon ze toch wel op te letten. Ze zei niets en hield haar moeders gezicht even in de gaten. Voorzichtig, alsof het verboden was, keek Cassedy naar het scherm. Haar moeder had in totaal 93 mails binnen gekregen. 93! Dat was vreemd. Haar moeder kreeg haast nooit mail. ''Kan je het zien?'' vroeg haar moeder grijnzend toen ze Cassedy in de gaten kreeg, en ze trok de laptop wat naar zich toe. Wat betrapt had Cassedy haar moeder aangekeken. Vlug keek ze weer voor zich uit, alsof er iets heel interessants op de tv was. Maar de tv stond uit. Vanuit haar ooghoeken gluurde Cassedy toch weer mee naar het scherm. Haar moeder opende net een mail. Het zag er nogal kleurrijk uit. De tekst 'Zestien kanidaten hebben gerageerd op uw profiel' verscheen nu op het beeldscherm. Lichtjes fronste Cassedy haar wenkbrauwen. Kanidaten? Welke kanidaten. Deed haar moeder mee aan een spelshow? Cassedy liet zich wat onderuit zakken en deed of ze naar het fotolijstje aan het kijken was. Maar haar blik gleed alweer naar de laptop. Ze had nu beter zicht. Haar moeder klikte op een link in de mail en een nieuwe website laadde zich. 'Welkom op DatingPlus.nl'...

Onderwerp: Re: ¿ For Bitter or Worse zo feb 06, 2011 2:37 am

Hoofdstuk 2 is mooi geworden Wink

Ga zo door Wink

Onderwerp: Re: ¿ For Bitter or Worse di feb 08, 2011 12:04 am

B I N N E N K O R T
H O O F D S T U K 4

er wordt gewerkt aan het verhaal. nog even geduld alsjeblieft ~