You don't know me...

Onderwerp: You don't know me... di maa 01, 2011 5:34 pm

Dit verhaal is niet op waarheid gebaseerd. Alle personages en gebeurtenissen zijn verzonnen door mij. Daardoor gaan alle rechten automatisch náár mij (incl. Credits). De verhalen zijn vrij 'kort' en daardoor makkelijker te lezen. Gaande weg wordt het verhaal duidelijk. (ik had geen zin om veel werk aan de lay-out ect. te besteden)

Hoofdstuk 1
angst

You don't know me... A_fore10

Een vreselijke stilte. Het deed gewoon pijn. Je hoorde enkel het kraken van de takken onder schoenen. De hele weg werd er niets gezegd. Hoe verder we gingen, hoe donkerder het werd. Ten minste, zo leek het. Maar ik kon niets zien, nee. Daar hadden zij wel voor gezorgd. Een bijna vals gegiechel was te horen maar die werd al gauw gesmoord. Er werd iets gesist van 'houdt je kop' en daarna volgde de stilte weer. Die stilte. Die pijnlijke stilte. Ik slikte. Mijn mond en keel waren uitgedroogd. Ik schraapte mijn keel zwakjes en verzamelde al mijn moed. 'Zijn we er al?' had ik gevraagd. Plots stopte we met lopen. Mijn hart begon te kloppen. Waarom stopte we. Waren we er? Ik voelde de handen op mijn schouders nog, dus weggelopen waren ze iniedergeval niet. 'Ja, we zijn er,' klonk een bijna chagrijnige stem achter mij. 'Maar je zei net nog dat.. AU!' Weer gesis. Ik hield mijn hart vast. Ik had de nijging om hard te gaan gillen, schreeuwen en hopen dat iemand mij zou kunnen horen. Dat iemand mij zou kunnen helpen. 'Ik... ik vind het niet leuk meer,' had ik wat bang gezegd. Ergens hoopte ik dat er voor één keer naar me geluisterd werd. Maar waarom zouden ze. Ik werd voort geduwt, iet wat ruw. Ik voelde iets hards tegen mijn rug aan en vroeg me af wat ze me nu weer zouden flikken. 'Zo, dus jij wilt één van ons worden?' klonk het nu voor mij. Vermoedelijk vlak voor mijn gezicht. Wat gefriemel achter mijn hoofd was te voelen. Langzaam gleed de stof voor mijn ogen vandaag en zag ik het daglicht weer. De blinddoek werd op de grond gegooid en twee uitdagende ogen staarde mij aan. Het viel me nu pas op hoeveel foundation ze wel niet gebruikte. Je zag een hele rand om haar gezicht heen. Ik trok mn hoofd iet wat terug, bang voor lichamelijk contact. Mijn hoofd raakte iets. Dat harde, wat ik zo net in mijn rug gevoeld had. Ik keek om en zag een boom. Mijn blik volgde de stam, naar boven. De takken leken eindeloos ver naar de hemel te rijken. Ik slikte weer en draaide mijn hoofd uiteindelijk weer in de richting van de stem die tegen mij had gesproken. Wat onzeker keek ik haar aan. Haar wenkbrauwen waren gefronst en haar armen over elkaar heen geslagen. Het was zo'n arrogante houding. 'Nou?' klonk het achter haar. Ik boog mijn hoofd even en zag haar vriendin naast haar staan. Ik had zo'n hekel aan dat kind. Het was zo'n achternaloper. Ze kreeg het al benauwd als Tracie er niet was om haar handje vast te houden. 'Ik vroeg je wat!' Een hand plantte zich vlak naast mijn hoofd. Het was om mij bang te maken. En dat was gelukt. Voorzichtig ging mijn hoofd op en neer, als een soort beantwoordende knik. Een grijns sierde haar gezicht weer. 'Mooi. Je weet de deal? Als het je lukt om een uur lang hier te blijven, zonder gejank of wat dan ook, en je de weg weet terug te vinden, dan hoor je d'r bij. Gesnopen?' Ik knikte weer. Dit keer met iets meer zekerheid. Het was een behoorlijke opgave. Ik wist niet eens waar ik me bevond. 'Maak je geen zorgen,' klonk de stem van Joice. 'Dit bos ligt vlak bij school. Je vind de weg zo weer terug.' Ze had bijna vriendelijk geglimlacht naar mij. Hoe kon ik zo dom zijn geweest. Die bitch loog zo hard dat het bijna geloofwaardig over kwam. Bijna. Ik haalde even diep adem en keek wat rond. Voorzichtig en iet wat aarzelend zette ik een stap naar voren. Direct werd ik weer tegen de boom aan geduwd. 'Owja, dat was ik bijna vergeten. Joice...' Joice knikte bij het horen van Tracie's bevel en kwam aangelopen. Ze verborg iets achter haar rug. Haar blik keek zo vals dat het bijna duivels leek. Ze ging achter mij staan en bond iets om mij heen. Het ging achter de boom om en dit werd een paar keer herhaald. Het was een touw. Zo'n sterk touw dat meestal wordt gebruikt bij gymlessen voor het touw klimmen. Paniek vulde mijn ogen. Ik werd vastgebonden. Waarom werd ik vastgebonden? 'Zo weten we zeker dat je ons niet achterna loopt als wij zo weggaan.' had Tracie met een knipoog geantwoord. Het was alsof ze mijn gedachtes las. Joice stak haar hand op en wierp, net als Tracie, mij een knipoog toe. Wat gemeen gegniffel was nog te horen voor ze vertrokken. Langzaam stierf het geluid weg. Werd ik doof? Of was het gewoon de doodse stilte hier in het bos wat zo'n pijn deed. Het was eerder het feit dat ik er weer in getrapt was. Waarom was ik ook zo stom. Ik had kunnen weten dat ze het niet hadden gemeend. Waarom wilde ik zo graag geloven? Blijven hopen? Hoop om ergens bij te horen. Want ik had niemand. Ik was niemand. Nooit geweest en zou het waarschijnlijk ook nooit worden. Dat hebben ze er al van kleins af aan bij mij weten in te stampen. Niet alleen Tracie en Joice hadden daar hun steentje aan bij gedragen, maar vele anderen. Zelfs leraren. Ik slikte en keek met wat bange ogen voor me uit. Ik deed nauwelijks moeite om los te komen. Ze zouden me weer komen halen als ik na een uur niet terug kwam. Toch? TOCH?! Met een pijnlijk gezicht sloot ik mijn ogen. Natuurlijk niet. Daar stond ik dan. Midden in het bos vastgebonden met een touw aan een boom. Alleen. Zelfs als ik los wist te komen zou ik nog niet weten hoe ik terug moest komen. Ik voelde wat tranen prikken achter mijn ogen. Maar ik hield me groot. Het was mijn eigen stomme schuld. Ik had niet zo stom moeten zijn om die praatjes te geloven. Ik had me laten wijs maken dat ik ergens bij kon horen. Ik! Mijn gedachtes van zelf medelijde werden ruw verstoord door een luid gekraak. Meteen spitste ik mijn oren. Wat was dat? Ik durfde niet te knipperen en hield mijn adem in. Zelfs mijn dwang om te slikken hield ik tegen. Het was weer stil. Geen gekraak. Werd ik gek? Of had ik echt iets gehoord. Weer gekraak. Het was beter te horen. Als ik me niet vergis het gekraak van takjes en bladeren, onder schoenen. Dat zelfde geluid had ik ook gehoord op de heen weg. Mijn gezicht klaarde wat hoopvol op. Zouden ze me weer komen halen. Weer bleef het stil. Dit was raar. Ik voelde mijn hart bonken in mijn borstkas. Alsof het eruit wou springen. Uiteindelijk slikte ik en liet mijn adem weer ontsnappen. Weer gekraak. Nu begon ik toch wel wat zenuwachtig te worden. Dalijk was het een of ander wild beest. Ik keek om me heen. Was het donkerder geworden? En was het net ook al zo mistig. Al die vragen. Al die vele vragen. En niemand die mij antwoord gaf. Of kon geven. Mijn naam werd gefluisterd en meteen keek ik op. 'H-hallo.....?' Weer een stilte. Ik draaide mijn hoofd in de richting waar ik mijn naam meende te horen. Ik kreeg de schrik van mijn leven. Achter de boom stond een man. Ik kon zijn gedaante maar vaag zien. Hij had twee opmerkelijke rode ogen die leken te gloeien. Ik knipperde even met mijn ogen om te checken of ik het me niet gewoon verbeelden. Maar toen ik weer keek, was hij weg.

Hoofdstuk 2

coming soon...

Onderwerp: Re: You don't know me... wo maa 02, 2011 4:42 pm

Ik ga dit binnenkort lezen ^^

Onderwerp: Re: You don't know me... wo maa 02, 2011 11:01 pm

yeaaah ~ ^^