The Empire of Rome...

Onderwerp: The Empire of Rome... di maa 01, 2011 7:29 pm

Voorwoord

Dit verhaal speelt zich af in de tijd van de romeinen.
Het is gebaseerd op een RPG, waar ik al vanaf dat ik begon met schrijven aan mee deed.
En dit verhaal gaat over hen, het grote verhaal van Melodie waarvan het leven volkomen veranderde.
Een klein meisje die het verschil maakte in de grote stad van Rome.
Het verhaal van de strijders, die vochten voor hun vrijheid.

~ ღ ღ ღ ღ ღ ღ ღ ~
packages to ankles and wrists
nobody sees me, no one who even cares
Im a cattle according to people
but listen, that time is over
I stand up for my freedom
It's time to fight
~ ღ ღ ღ ღ ღ ღ ღ ~

Onderwerp: Re: The Empire of Rome... di maa 01, 2011 8:48 pm

Ik kijk er nu al naar uit ^^

Onderwerp: Re: The Empire of Rome... wo maa 02, 2011 12:49 am

Hoofdstuk I
Het begin

The Empire of Rome... P1000841

Het was een zonnige dag, zoals de laatste tijd altijd was geweest. De zonstralen kwamen neer op het granen veld. In dat granenveld was een klein rietenhuisje, het leek haast verscholen tussen het graan. Maar de Romeinen wisten wel beter, hier woonde een arme familie een gezin met 3 kinderen met de namen, Remus, Lilly en Melodie. De ouders, Borotus Remus I en Maidora hadden niet veel te bieden maar iedereen moest belasting betalen aan de keizer, iedereen dus ook zij. De Romeinen waren vreselijke mensen, het leger was onoverwinnelijk zeiden vele, wie niet deed wat de Romeinen wilde werd gestraft. Je leven lang leven als een slaaf was de beste straf die ze je konden bieden, tenzij je wilde dat ze alles mee namen en in de brand staken, de Romeinen kregen altijd hun zin. De kinderen waren niet erg oud en Melodie kon nog niet erg goed helpen, maar toch deden ze alle 3 hun best. Melodie was pas 5, Lilly 13 en Remus was 17. Melodie was, een geschenk van de goden. Tenminste dat vonden haar ouders, Hun vader was 41 en hun moeder 39 jaar. Maar dat maakte haar niets uit en hun ook niet. Leeftijd deed er niet aan toe vonden haar ouders waardoor de kinderen het ook niet erg vonden. Remus was op een leeftijd dat hij een vrouw mocht uitzoeken, al zou hij nog wel 2 jaar moeten wachten totdat hij het huwelijk in mocht stappen met iemand, niet omdat het niet mocht van de Romeinen maar omdat zijn ouders dat wilde, hun wilde dat ze hun liefde minimaal een jaar moesten kennen voordat ze werkelijk over zouden gaan op het huwelijk. Maar toch was het laatste woord aan de keizer, want hij moest je toch goedkeurig geven om te trouwen want anders was je niet wettelijk getrouwd en dat kon je, je kop kosten als ze er achter kwamen dat je in het geheim trouwde. Maar gelukkig stond de keizer de meeste huwelijke toe. Tenzij het huwelijk onmogelijk was en dat gebeurde zelden omdat de meeste toch trouwde met de gene van de zelfde rang. Er waren drie belangrijke groepen. De edelen die stonden het hoogste, dan het normale volk en dan de slaven die stonden het laagste van het laagste, ze stonden gelijk aan een stuk vee. En zo werden ze dan ook door de meeste behandeld een enkel behandelde zijn slaven goed en met respect. De meeste kregen zweepslagen van hier tot jupiter. En trouwen met een slaaf terwijl je van adel ben is een schande, een schande voor Rome maar ook een Schande voor je familie. Dit kon natuurlijk wel verschil maken als de slaaf vrij gekocht was of was verklaard want dat zou betekenen dat ze bij het gewone volk hoorde. Maar zelfs dat vonden sommige niet goed, gelukkig had je in Rome nog mensen die wel om slaven gaven. Maar die waren moeilijk te vinden, heel moeilijk. Gelukkig had je daar weinig last van als je op het platte land woonde, hun familie deed niet aan slaven, eerlijk gezegd vonden ze het maar zielig voor die mensen die als vee werden behandeld, maar ze zouden nooit tegen de Romeinen in gaan. Je kon zeggen dat ze bang waren voor de Romeinen. Dat waren ze ook, iedereen met een gezond verstand deed wat de Romeinen van je vroegen deed je dat niet, konden de gevolgen groot zijn. De Romeinen hadden alles ingenomen, heel Germanië was in de ban van de Romeinen. De gene die geen verdrag wou sluiten met de Romeinen, had dan de hel over zich af geroepen. Wat er gebeurd was met het laatste dorp dat tegen de machtige Caesar vocht, wist niemand. Het enige wat er over was gebleven was het smeulende as en de geur van dood en verderf. Je kon begrijpen dat de mensen bang waren voor Caesar en de gevolgen, iedereen deed wat hij wou. Ook de mensen op het platteland. Dus zo ook de familie Dictamus.

De zonnestralen schenen door het rietendak op het gezicht van Remus, de kamer waar in de 3 kinderen sliepen was vochtig, net zoals het hele huis, een warm en veilig huis kon je het niet noemen. Hier en daar zag je grauwe plekken zitten, maar niemand klaagde. Zolang je deed wat je moest doen kwam alles goed. Dat geloofde de Familie, net zoals in de goden waar in ze geloofde. Nou ja, in moesten geloven. Hun land was ingenomen door de Romeinen. Terwijl ze eigenlijk Germanen waren. Remus opende langzaam zijn ogen, hij zuchtte geïrriteerd door het gene wat hij zag. Door de zon mislukte hun oogst, het had in geen dagen meer geregend en het moest echt gaan regen of ze konden wel afscheid nemen van hun koperen munt die Sestertius heten. 1 Sesterius was 4 Assen munten, dit waren ook koperen munten maar veel kleiner dan een Sesterius en veel minder waard. Langzaam krabbelde hij overeind, hij krabde wat aan zijn ondergoed en stond op. Met zwaar gemompel en gevloek slofte hij naar de water emmer, hij liet zijn handen in het water glijden en maakte van zijn handen een kommetje zodat hij het kon opschepen. Eerst nam hij een slok en vervolgens waste hij zijn gezicht, armen, benen en borst en kleden zich aan. Het boeren leven was een simpel leven, als je maar deed wat er gedaan moest worden, reden je het wel. Het was een soort familie motto, zo kon je het tenminste zien. Eenmaal zich aan te hebben gekleed liep hij naar het andere bed waar Lilly lag. Haar lange rode haren lagen verspreid over het strooi wat als bed moest dienen, ze zag er beeldschoon uit als ze haar eens goed verzorgde, maar zelfs nu zag ze er niet verkeerd uit. ‘’Lilly? Wakker worden, het is ochtend.’’ Lilly mompelde, ‘’Nog heel even,’’ Remus zuchtte en wierp de dekens van Lilly af, ook zij lag in haar ondergoed want echt een pyjama hadden ze hier niet. Het bestond uit een hempje en een onderbroek, Lilly rilde en opende uiteindelijk haar ogen. Haar ogen waren heel helder blauw, dat zat in de familie, heldere blauwe ogen. ‘’Was dat nou echt nodig?’’ vroeg ze wat aangebrand. Remus haalde zijn schouders op, ‘’Kleed je aan, vader gaat vandaag proberen de oogst te redden,’’ ‘’Wat er te redden valt,’’ mompelde Lilly. ‘’Kleed je nou maar aan!’’ Riep Remus terug en liep de slaapkamer uit. Lilly zuchtte en keek naar het bed naast haar, Melodie lag nog vredig te slapen, ze had een lappenpop naast zich en had haar duim in haar mond. Lilly stond op en liep naar de water emmer om zich te wassen, toen ze klaar was en zich had aangekleed liep ze naar het bed van Melodie en ging zitten. Lilly streek Melodie’s blonde haren uit haar gezicht, ‘’Wakker worden, Melodie.’’ Zei ze met een zoete stem, precies die stem maakte Melodie altijd rustig, vooral als Lilly zong voor haar. Dan klonk ze net een nachtegaal, vond Melodie. Later wou Melodie net zoals haar grote zus worden. Langzaam deed ze haar ogen openen, zoals elk familie lid had, had zij ook heldere blauwe ogen. Daar stond hun familie om bekend, hun mooie blauwe ogen. Ze zeiden dat je hun gevoelens er in zag en dat klopte ook wel. Zeker bij die van Melodie, Melodie was een schattig meisje om te zien. ‘’Morgen,’’ Zei Melodie slaperig terwijl ze op haar rug ging liggen om haar zus beter te kunnen zien. ‘’Heb je lekker geslapen?’’ Vroeg Lilly met een glimlach, Melodie knikte en kwam langzaam overeind, ze wreef kort in haar slaperige ogen en keek vervolgens haar grote zus aan, ‘’Kom ik help je met aankleden.’’ Melodie stapte uit bed en liep naar de emmer toe. Lilly pakte de doek op en maakte hem goed nat. Voorzichtig streek ze het gezicht schoon van Melodie en maakte daarna de rest schoon met de doek. Ook hielp ze Melodie met haar jurkje. Ze kamde Melodie’s haren en vervolgens haar eigen haar en vertrokken samen de slaapkamer uit. Hun slaapkamer grensde aan een grotere kamer waar zich een keuken,eettafel met 6 stoelen en een kleine zithoek met openhaard zich bevond. Het zag er klein uit en dat was het ook, maar toch maakte het wel knus in huis. Hun vader zat al aan de ontbijt tafel. Lilly was bijna de enige met rood haar want haar moeder en broer waren ook blond. Hun vader daar in tegen had rood bruin haar. Haar vader zag er nors uit, maar het was een hele lieve man die alles over had voor zijn vrouw en kinderen. Hun vader was erg gespierd dat kwam van het harde werk bij de velden. Hun broer daarin tegen was ook best gespierd, alleen hun vader had duidelijk gezichtsbeharing, Remus daarin tegen nog niet, maar dat kwam nog wel. Melodie klom op haar stoel en keek naar het bord wat voor haar stond, er lag een snee brood op. Dit was voor de hele dag tot het avond eten, het was niet veel maar het was teveel om er aan te verhongeren. Melodie glimlachte breed en stopte het stuk brood in haar mond. Ook haar moeder ging zitten, ze zag er ziek uit. Niemand wist wat ze had, maar geld voor een dokter hadden ze niet echt. Daarvoor waren ze aan het sparen, waardoor ze minder eten konden kopen. De huid was bleek van hun moeder en ze had donkere kringen rond haar ogen. Haar,haar hing slap naar beneden, het verloor zijn glans en sterkte, want haar,haar viel eigenlijk uit. Toch bleef hun moeder voor hun zorgen en werkte ook op het land. Lilly had namelijk de voor antwoordenlijkheid om voor Melodie te zorgen omdat haar moeder geen twee dingen te gelijk kon. Na het eten hielp Lilly met de afwas en ging de rest aan het werk. Behalve Melodie want die was nog te klein om echt te werken, al helpt ze af en toe wel eens mee door de maïskolven te plukken want helpen met het graan kon ze niet want daar was gevaarlijk gereedschap voor nodig en aangezien ze pas 5 was, kon ze nog gewond raken. Vandaar dat ze ook vandaag niet bij de graanvelden mocht spelen omdat ze het gingen oogsten, nou ja oogsten. Ze gingen de oogst proberen te redden, al had Lilly een vaag vermoede dat het niet mee zou gaan zitten. Ze had gebeden tot de goden dat hun oogst zou gaan lukken en dat haar moeder weer beter werd. Maar blijkbaar was haar offer voor de goden niet groot genoeg geweest of hadden ze haar niet gehoord ook al bidden ze elke dag tot hen. Ze kreeg nooit een tekenen dat deed haar twijfelen aan de goden, maar toch bleef ze hopen dat alles beter zou gaan. Maar of het wel beter zou gaan? Dat wist niemand?

~ word vervolgd

Onderwerp: Re: The Empire of Rome... wo maa 02, 2011 12:51 am

Wow. Ik ga dit lezen als ik morgen de pc heb :3

Onderwerp: Re: The Empire of Rome... wo maa 02, 2011 1:03 am

Is goed, morgen ga ik aan hoofdstuk 2 beginnen. Nouja het tweede stuk het heeft niet echt een hoofdstuk namelijk, want het hoofdstuk sluit er op aan dus eigelijk kan je het ook zien als een 2de deel >.<

Onderwerp: Re: The Empire of Rome... wo maa 02, 2011 4:14 pm

Je hebt een duidelijk schrijfstijl. Niet te simpel, Niet te lastig om te lezen. En bovendien heb je goed nagedacht over het verhaal. Het is ook niet langdradig, ik haat da soort verhalen. Alleen vind ik wel dat er wat onduidelijkheid is.. Ik moet er nog alleen achter komen wat dat precies is. Maar ik denk dat het aan mij ligt, Ik ben namelijk een moeilijke lezer xD

Ik kijk er naar uit om verder te lezen ^^

Onderwerp: Re: The Empire of Rome... wo maa 02, 2011 4:30 pm

Dankje voor je reactie en kritiek, ik vind het fijn om te horen. Als je eruit ben wat er onduidelijk is moet je het zeggen. Ik denk zelf dat ik namelijk een best moeilijk onderwerp heb gekozen aangezien het gaat over de Romeinse tijd. Met bijvoordbeeld het geld kan onduidelijkheid worden gevormd, maar dat is logisch want ik zou ook niet metteen zeggen dat Sesterius, 4 Assen waard is. Maar probeer maar eens aan iemand uit te leggen wat dollars en Euro's in houden als ze uit het eeuwe oude Rome komen XD dan is daar nogal wat onduidelijkheid over. maar dat snap ik en ik probeer er rekening mee te houden.

Onderwerp: Re: The Empire of Rome... wo maa 02, 2011 4:35 pm

Oké zal ik doen :3 maar ik ben zowiso niet zo van de ingewikkelde verhalen ^^' Maar dat komt omdat ik heel weinig lees xd.

Onderwerp: Re: The Empire of Rome... wo maa 02, 2011 8:41 pm

Het vervolg van Hoofdstuk I

The Empire of Rome... Romeins-geld2

De warme zon verdween achter de wolken, een koele bries streek over het gezicht van Lilly. Het voelde aangenaam dat de hitte die er heerste werd verkoeld door de avond bries. Ze voelde een klein kneepje in haar hand en keek opzij. Melodie keek haar met grote blauwe ogen aan, ‘’Ik wil naar huis,’’ piepte ze zachtjes. Een glimlach verscheen op het gezicht van Lilly, ‘’Natuurlijk, we gaan.’’ Zei ze liefdevol tegen haar kleine zusje en begon richting huis te lopen. Melodie gaapte en keek om zich heen terwijl ze liep, het landschap zag er verdort uit. Het was grauw en er heerste een gure wind bij het korenveld. Het was alsof de planten het opgaven en niet meer wouden groeien. Maar ze moesten groeien want anders kregen ze geen geld en geen geld betekende geen dokter en geen medicijnen en dat betekende dat hun moeder zou sterven. Melodie slikte en schudde haar gedachtes weg, langzaam keek ze omhoog naar Lilly, die strak voor zich uit keek. ‘’Lilly?’’ vroeg Melodie zachtjes, geen antwoord. ‘’Lilly?’’ zei Melodie weer en trok een beetje aan haar jurk. Lilly keek Melodie aan, ze leek bezorgt dat zag ze in haar ogen. ‘’Mama gaat dood hé?’’ vroeg Melodie zachtjes. De stilte die er heerste was pijnlijk, Lilly schudde teleurgesteld haar hoofd, verdriet was van haar gezicht af te lezen. ‘’De goden zullen haar helpen, Melodie’’ Zei Lilly net zo zacht, maar een twijfeling was in haar stem te horen. Wie zei dat de goden bestonden, wie zei dat als ze bestonden haar zouden helpen. Want hoe je het ook zei, niemand kon met zekerheid zeggen dat de goden bestonden. De goden die ze eerde waren gevormd met beelden, maar wie zei dat de goden er echt zo uitzagen? Wie zei dat het geen verzinsels waren? Niemand kon het zeggen, zelfs de Romeinen niet die de beelden eerde met goud en edelstenen. ‘’Moeder heeft het eten vast al klaar gemaakt, we gaan naar huis.’’ Melodie knikte enkel, ze liepen stevig door. Hun blote voeten deden pijn toen ze eenmaal het rietenhuis zagen. Binnen troffen ze hun vader en broer, die al genoten van hun maaltijd. Tenminste zo leek het, toen Lilly ging zitten zag de tranen zitten in de baard van haar vader. ‘’Waar is moeder?’’ Vroeg Lilly aan haar vader. Haar vader keek op, hij zei niets. De sfeer was gespannen, uiteindelijk werd de stilte doorbroken door gehoest. Het nare gehoest van hun moeder. Haar eten stond nog op de eettafel, maar aan tafel kwam ze niet. Melodie begreep er niets van, toch voelde ze zich ongemakkelijk in het huis. Hun vader stond op en liep naar de slaapkamer van zijn vrouw toe waar nog steeds het akelige gehoest vandaan kwam. Lilly zuchtte en begon aan de afwas maar liet het eten van haar moeder nog staan op de eettafel. Nadat Lilly had afgewassen pakte ze de emmer op en liep ze het huis uit. Het water gooit ze op de planten. Melodie wist wat Lilly nu ging doen, ze zou weg gaan om de emmer weer te vullen. Melodie mocht nooit mee naar de put om het water te halen, Lilly was altijd bang dat ze er dan in zou vallen en zou verdrinken want zwemmen kon niemand in deze familie. Over twee dagen zou er een feest zijn, het oogstfeest. Dat was een beroemd feest voor de boeren op het platteland en ideaal om mensen te leren kennen. Al kende iedereen, iedereen zowat aangezien er niet veel nieuwe mensen bij kwamen, tenzij er kinderen werden geboren. Maar de meeste verdwenen door de Romeinen, laatste keer dat er een feest was geweest waren er 4 families totaal uitgeroeid door de Romeinen. Tenminste de meeste dachten dat ze dood waren, terwijl weer andere zeiden dat ze opgepakt waren door het Romeinse leger. Melodie sloop zachtjes naar de slaapkamer van haar moeder. ‘’Lieverd, alles komt goed, dat beloof ik je.’’ Hoorde ze haar vader zeggen. ‘’Je weet best dat we geen geld hebben, we hebben vandaag het laatste uitgeven voor een maaltijd.’’ ‘’Je zou het geld apart leggen!’’ Riep haar vader. Ze hoorde haar moeder huilen. Heel voorzichtig deed Melodie de deur op een kiertje openen en keek ze naar binnen. Het licht van de kaars gaf de silhouetten aan van haar ouders op de muur. ‘’We kunnen de kinderen niet laten verhongeren, dat weet je best. De belasting is omhoog gegaan en de broden kosten meer Assen dan ooit te voren!’’ Zei hij moeder. Melodie beet op haar onderlip, het klonk niet bepaald goed. ‘’Morgen komen ze weer en dan kan ik ze niets geven, Borotus.’’ Melodie hoorde aan haar moeders stem dat ze huilde, het was ondragelijk om haar moeder zo te horen. Langzaam sloot ze de deur en liep ze terug naar de haard die vrolijk knisperde. Het vuur leek haast te dansen, een traan rolde over haar wang. Haar moeder was stervende en niemand zou er ook maar iets aan kunnen doen, de goden hadden besloten. De deur ging openen en verschrikt keek Melodie op, ze zag haar zus. Ze had gehuild, haar ogen waren rood van de zoute tranen en de donkere kringen waren zichtbaar onder haar ogen. Beide wisten ze dat hun moeder zou sterven, maar Melodie wist waarom. De Romeinen, zij waren de schuldige tot dit alles. Een arm werd over haar zus schouder geslagen, het was Remus, voorzichtig trok hij Lilly tegen zich aan, waarna ze begon te snikken. Melodie keek naar het schouwspel tussen de twee, de verdriet was duidelijk te zien, daarvoor hoefde je geen aura’s te kunnen lezen. Langzaam stond ze op en sloeg haar armen om haar broer en zus heen. Een stevige omhelzing kon je het niet noemen maar het zag er wel schattig uit. Langzaam kreeg ze een aai over haar hoofd, Remus liet Lilly na een tijdje los, ‘’Ik ga bij moeder en vader kijken,’’ Zei hij rustig en vertrok naar de slaapvertrekken van zijn ouders. Lilly knikte en keek hem na, toen hij weg was knielde ze voor Melodie neer, ze slikte. ‘’Wat er ook gaat gebeuren, wij blijven bij elkaar, beloof je me dat?’’ Melodie knikte en sloeg haar dunne kleine armpjes om de hals van haar zus die haar optilde. ‘’Kom we gaan naar bed, morgen moeten we vroeg op.’’ Zei ze zachtjes en liep naar hun kamer toe. De vochtige, muffe lucht omhelsde hen toen ze binnen kwamen. Voorzichtig zetten ze Melodie neer bij het bed en trok haar jurkje uit, waarna Melodie in bed stapte en zich liet toe dekken door haar zus, die ook op het bed was komen zitten. Lilly streek langs haar haren en gaf haar een nachtkus. Heel zachtjes begon ze te zingen.

‘’Ga maar lekker slapen en doe je oogjes dicht
En wordt je morgen wakker dan is het al weer licht
Ga maar lekker slapen en doe je oogjes toe
En wordt je morgen wakker dan ben je niet meer moe.’’

Melodie glimlachte lichtjes, de stem van haar zus was zo zacht, ze klonk als een echte nachtegaal. Melodie wou net als haar zo mooi kunnen zingen, maar ze probeerde het nooit. Ze was bang dat mensen haar zouden horen en zouden zeggen dat ze nooit zo zou kunnen zingen als haar zus. Een kus volgde op haar slaap en Melodie deed haar ogen dicht. ‘’Welterusten, Melodie’’ Zei Lilly zachtjes, ze wachtte even totdat ze merkte dat Melodie sliep en blies het kaarsje uit die de kamer verlichten. Rustig liep ze naar haar bed en kleedde zich om, morgen zou weer een drukke dag worden.

Het getrappel van hoeven werd steeds luider, het was net alsof er een paardenrace werd gehouden op het platteland. Maar iedereen in het huis wist dondersgoed wat dat betekende, de Romeinen kwamen eraan. Gemompel en gevloek was te horen in de andere kamer, hun vader was ontwaakt. Half opende Lilly haar ogen en keek ze naar het dak waar de eerste zonnestralen al naar binnen kwamen. Het was vroeg, heel erg vroeg. Maar je kon de Romeinen niet weigeren of laten wachten. Het hoeven getrappel werd steeds luider maar stopte op den deur. Hard werd er op de deur gebonsd, ‘’Doe openen in naam van Caesar!’’ Riep een Commandant. De deur ging openen, ‘’Ave, Commandant.’’ Zei hun vader nors. ‘’Wij komen de belasting op halen voor de almachtige keizer Caesar.’’ Hoorde ze de Commandant zeggen. Het bleef doods stil in huis. Hun vader zuchtte, ‘’Commandant, ik kan u niets aan bieden, we hebben niets meer wat dan ook nog maar van waarde kan dienen. Zelfs onze oogst is mislukt, mijn vrouw is doodziek. Alstublieft, in naam der Goden laat ons later betalen…’’ Zei hun vader op een smekende toon. De Commandant snoof, ‘’Simpele boeren, Caesar eist zijn geld! U kunt bidden tot de goden, maar wij willen het geld zien en wij zullen het krijgen ook!’’ Zei de Commandant schel. ‘’U en Caesar krijgen het geld, maar geef me wat langer.’’ ‘’Goed, u krijgt nog 3 dagen, wij zullen dan komen en als u niets heeft zal u familie boete! Want de keizer krijgt altijd wat hij wilt en een simpele boer als u hoort dat te weten!’’ ‘’Dank u, wij zullen het hebben.’’ De commandant snoof, ‘’Zo niet, kent u de gevolgen…’’ Riep de Commandant. ‘’3 dagen, meer krijgt u niet!’’ ‘’Mannen! We gaan!’’ Riep hij en het hoeven getrappel stierf weg. De deur van het huis werd dicht geslagen, een diepe zucht was te horen. Nooit dat ze het geld zouden kunnen krijgen binnen 3 dagen. Dat wisten ze allemaal, het werd weer stil in het huis. Het was alsof de Romeinen al het leven hadden weg genomen, hun hard werkende vader had het opgeven. De deur van de slaapvertrekken van hun ouders werd weer dicht gedaan, zodat het gehoest van hun moeder niet meer was te horen. Zou het echt zo eindige? Wat zouden de Romeinen doen als ze het niet hadden? Hun huis in brand steken? Het was stil, zo stil dat zelfs de vogels het zwegen hadden opgelegd. Het was een pijnlijk gehoor. Lilly slikte en keek de kamer rond, maar Melodie sliep nog terwijl Remus klaar wakker was en zich naar Lilly toe draaide. ‘’Wat gaat er met ons gebeuren Remus?’’ ‘’Ik weet het niet, Lilly, maar niets goeds, dat kan ik je al melden.’’ Zei hij met een diepe zucht. Lilly slikte, ‘’Probeer maar te slapen,’’ Zei Remus nog voordat hij zijn rug naar Lilly keerde. Lilly zuchtte en sloot haar ogen. Maar ze kon niet meer slapen, ze kon alleen nog maar piekeren en denken over wat er wel niet ging gebeuren met hun. Na lang woelen kwam ze in een onrustige slaap.

~ word vervolgt...

Onderwerp: Re: The Empire of Rome... wo maa 02, 2011 8:44 pm

Ik wil niet lastig en al helemaal niet bijdehant zijn, maar 'gevolg' is 'vervolg' :3 ik dacht ik zeg t ff ^^ ik lees morgen btw weer als ik pc heb :3

Onderwerp: Re: The Empire of Rome... wo maa 02, 2011 9:01 pm

Oeps XD
Spel foutje, dankje voor het opmerken :3

Onderwerp: Re: The Empire of Rome... wo maa 02, 2011 9:10 pm

No problemo ^^ ach je kan er ook niks aan doen :3

Onderwerp: Re: The Empire of Rome... do maa 03, 2011 1:36 pm

Hoofdstuk II
Het oogstfeest

Iedereen in de familie was in rep in roer, hoe konden ze nou ooit de belasting betalen als ze helemaal niets meer hadden. Ze zouden moeten smeken bij de andere boeren op het feest, de meeste zouden hun wel proberen te helpen, maar ook zij zouden niet veel kunnen uitrichten. Ze konden hun niet eeuwig helpen en ze stonden al in de schulden bij een paar boeren, die het geld eigenlijk ook erg hard nodig hadden. Want hun waren natuurlijk niet de enige met problemen, het was iedereen voor zich zelf in deze boze wereld. Soms schoten mensen je te hulp, maar hun zouden niet altijd de problemen kunnen dragen en daarbij hadden ze zelf genoeg problemen, de kans dat ze hun weigerde te helpen was groot, niet dat ze hun niet mochten. Nee, de familie Dictamus waren aardige mensen, dat vond elke boer en elke zoon van de boer zag Lilly wel zitten, want Lilly was een beeldschoon meisje om te zien met een prachtige stem, dat gaf een vader trots. Alleen Remus was het meeste waard van de kinderen, hij had namelijk de meeste macht van de jongens of eerlijk gezegd jonge mannen. Hij kon alle vrouwen om zijn vingers winden door de schoonheid van zijn ogen en dat kwam goed uit. Want dat zou kunnen betekenen dat Remus kon trouwen met een dochter van een rijke boerse familie of met misschien nog een rijkere dame uit de grote stad van Rome, want zijn zoektocht naar een rijke vrouw was het steentje wat Remus bij kon dragen, naast het werk wat hij deed op het land. En daarbij droeg Remus hun familie eer. Vergeleken met Melodie, was zij niets waard. Maar dat kwam omdat zij nog te jong was om ook maar iets te kunnen doen in de familie. Haar blonde haren wapperde in de wind terwijl ze de hand van haar zus vast had. Een grote tent was inzicht, fel licht branden in de tent. Vrolijke muziek klonk van een fluit en de dames zongen prachtige liederen. Af en toe werden de dames van de verhoging afgehaald om te dansen met hun echtgenote of een aanbidder. Lilly wierp een blik op Remus die leek te stralen bij binnenkomst, dit was het feest, waar hij zich lang op had verheugd. Zelfs hun vader bleek het leuk te vinden al stond er nog steeds een lichte bezorgdheid op zijn gezicht. Hij had een arm om zijn vrouw heen geslagen, ze zag er vermoeid uit, maar ze moest en zou mee gaan. Niets had haar kunnen stoppen, het zou haar laatste feest zijn, had ze gezegd. Bij die woorden moest haar vader huilen maar hij ging akkoord, hij hield veelste veel van zijn vrouw om haar niet te laten gaan, want haar vader wist dat ze gelijk had, dit zou haar laatste feest zijn. Iedereen had voor wel iets gezorgd, een grote buffet tafel met heerlijke hapjes en drankjes stond in de hoek van de tent. Er was een soort podium gemaakt voor de zangers en de muziekspelers. Het zag er gezellig uit, de mensen danste en de sfeer was gezellig. Een paar vrouwen giechelde toen ze Remus zagen, Lilly schudde haar hoofd toen Remus naar de vrouwen toe liep en hun één voor één op hun hand kuste. ‘’Gegroet dames,’’ Zei hij charmant. Lilly rolde met haar ogen, dat die vrouwen zou gek op hem waren. Zo leuk was hij nou ook weer niet, behalve dan op een feest. Melodie liet Lilly’s hand los en keek haar aan. ‘’Mag ik met de andere kinderen spelen?’’ Lilly knikte, ‘’Ga maar, maar niet te ver weg en zorg niet voor de problemen..’’ Melodie knikte, dit keer zou ze niet voor problemen zorgen, want ze was goed in problemen raken, ze wist niet waarom maar de problemen zochten haar altijd op. Lilly zag dat er een jongen op haar af liep en haar hand kuste zoals haar broer deed bij de andere vrouwen, blijkbaar hadden ze dat van hem. Maar Lilly giechelde niet zoals alle andere meiden bij Remus. ‘’Gegroet mooie dame,’’ Lilly trok haar wenkbrauw op, ‘’Hallo,’’ Zei Lilly wat ongemakkelijk. ‘’Ken ik jou ergens van?’’ vroeg ze nu. De jongen greens breed, ‘’ Ik ben u man op het witte paard.’’ Lilly keek rond, ‘’Ik zie geen wit paard en ik zie al helemaal geen man, ik zie alleen een jongen die me wild versieren.’’ Zei Lilly nuchter, ze liet zich niet in verlegenheid brengen vooral niet door een boerenjongen, nee ze had voorgenomen om haar vader trots te maken en te trouwen met een rijke man. De jongen keek haar verward aan. ‘’Ik zie u wel weer,’’ Zei hij licht teleurgesteld en liep weg. ‘’Tot ziens,’’ Zei Lilly met een glimlach en keek rond of ze nog bekende zag. Ze zag dat Melodie haar vriendjes al had gevonden en aan het spelen was met de kinderen. Remus was aan het dansen met een meisje van haar leeftijd en haar ouders zaten bij een paar andere boeren. Het was druk, ze wist nog goed dat ze hier voor het eerst binnen kwam. Ze had haar ouders met grote ogen aan gekeken, nog nooit had ze zoveel mensen in een tent gezien. Inmiddels was ze het wel gewend geraakt dat er zoveel mensen waren in de tent die gemaakt was van grote lappen stoffen die aan elkaar waren genaaid. Ze zag een vrouw naar haar kijken en Lilly keek terug, een grote glimlach sierde haar gezicht toen de vrouw haar gebaarde dat ze er bij moest komen staan. De vrouw stond op het podium met een paar andere vrouwen, de vrouwen hadden prachtige stemmen en hun liederen klonken erg mooi, vooral met muziek spel wat achter hen bevond. Lilly liep er naar toe, de vrouw stak haar hand uit die Lilly dankbaar aan pakte. Eenmaal op het podium keek ze de tent rond, een paar mensen keken naar haar, waar onder haar ouders. Lilly slikte even en luisterde naar het lied wat de vrouwen zongen, langzaam begon ze mee te zingen bij het refrein van het lied. Het was even stil bij de mensen die aan tafel zaten, iedereen keek naar het podium, dat maakte Lilly wel nerveus maar ze bleef mee zingen met de rest van de vrouwen op het podium. Haar vader stond op en nam zijn vrouw aan zijn arm. Met rustige passen liep hij naar de dansvloer waar haar ouders begonnen te dansen, Lilly kreeg tranen in haar ogen toen ze haar moeder zag dansen. Haar moeder had het moeilijk maar toch bleef ze dansen, alsof ze zich wou bewijzen naar de andere dat zelfs als ze ziek was plezier kon maken. Lilly slikte haar tranen weg toen het lied was afgelopen, het bleef even stil in de tent. De stilte werd door verbroken door het geklap van de mensen, ze hoorde zelfs een jongen fluiten op zijn vingers. Het deed Lilly goed om dit te horen. De vrouwen begonnen weer te zingen en Lilly wou mee doen maar werd tegengehouden. ‘’Mag ik deze dans van u?’’ vroeg een jongen met bruin haar. Lilly herkende de jongen maar al te goed, vroeger was het haar beste kamerraad geweest toen ze net zo oud was als Melodie en nu, nu waren ze goede vrienden. Lilly glimlachte, ‘’Natuurlijk, Julius’’ ‘’Ik bedoel, heer..’’ verbeterde ze zich. Julius glimlachte en hielp haar van het podium af, ‘’Je bent niets veranderd na de laatste keer dat ik je zag, Lilly.’’ ‘’Is dat iets goeds of iets slechts?’’ vroeg Lilly. ‘’Ik zie er niets slechts aan, dus ik denk dat het iets goeds is,’’ antwoordde Julius op haar vraag. ‘’Nou, bedankt voor het compliment.’’ Zei Lilly met een sierlijke glimlach. Julius knikte en legde zijn arm om haar middel heen, terwijl hij met zijn andere hand, de hare vast hield. Lilly glimlachte en legde haar hand op zijn schouder neer, waarnaar ze begonnen te dansen. Het was iets moois, ze zwierde over de dansvloer terwijl ze elkaar alleen maar aan keken. Soms was zwijgen het beste wat je kon doen, ‘’Je bent een geweldige vrouw, Lilly’’ Zei Julius. Lilly glimlachte enkel, de woorden raakte haar, maar ze wist als ze zou antwoordde hij een volgende vraag ging stellen en die vraag ging Lilly het liefste uit te weg. Het lied was afgelopen en Julius stopte met dansen, hij keek haar lang aan. Lilly’s ogen twinkelde, ‘’Ik kan je liefde niet beantwoordde,’’ Zei ze met spijt in haar stem. Julius keek haar aan, in zijn ogen was de teleurstelling te zien, ‘’Ik begrijp het,’’ Zei hij terwijl hij haar aan keek. Lilly beet op haar onderlip, ‘’Het spijt me,’’ Zei Lilly zachtjes en liet zijn hand los. Een zucht ontsnapte uit Julius mond, ‘’Het maakt niet uit, ik begrijp je keuze en ik zal die moeten accepteren.’’ Zei Julius, hij liet zijn hoofd hangen terwijl hij naar zijn voeten keek. Lilly beet op haar onderlip, dit was ondragelijk, ze deed hem nu zoveel pijn. Maar het moest, als ze zijn liefde zou beantwoordde dan zou ze nooit kunnen trouwen met een rijke man en zou ze haar familie niet kunnen redden. Lilly slikte even maar besloot het toch te doen. Ze sloeg haar armen om hem heen, ‘’Het is niet dat ik je liefde niet wil beantwoordde maar ik moet dit doen voor mijn familie,’’ zei ze zachtjes. ‘’Dat begreep ik, Lilly. Het was ook dom van mij om naar je te verlangen als iets meer dan een vriend.’’ Hoorde ze Julius zeggen, zijn warme handen voelde ze op haar rug. Even sloot ze haar ogen, de warmte die ze nu kreeg, gaf haar een veilig gevoel. Langzaam liet Julius haar los en keek hij Lilly aan, zijn ogen waren rood gekleurd en een traan gleed over zijn wang. Lilly veegde de traan weg en glimlachte liefdevol naar hem, ‘’Ik wil even alleen zijn,’’ Zei Julius tegen Lilly. Hij glimlachte nog kort naar haar maar verliet de tent met grote passen.

Onderwerp: Re: The Empire of Rome... do maa 03, 2011 2:22 pm

Hoofdstuk III
Een nare afloop van het oogstfeest

Een vermoeide zucht kwam uit Lilly’s mond. Ze keek naar het podium en de vrouwen die zongen, maar veel zin om een liedje te wagen had ze niet. Ze keek om zich heen, haar vader keek haar aan en wenkte haar. Ze slikte, wat zou hij zeggen tegen haar? Langzaam kwam ze dichterbij, ‘’Is er iets vader?’’ vroeg ze met een aarzeling in haar stem. Zijn grote hand streek over haar natte wang, ze had gehuild zonder dat ze het door had gehad. ‘’Je doet wat het beste is, Lilly. Ik ben trots op je.’’ Zei haar vader met een glimlach. Lilly’s mondhoeken gingen even omhoog maar dat was niet van lange duur. Ze voelde iets aan haar jurk trekken en keek naar beneden. Het was Melodie, ‘’Is zus verdrietig?’’ vroeg ze met een kinderlijk stemmetje. Lilly keek even naar haar vader die knikte, een zucht ontsnapte uit Lilly’s mond en knielde neer bij Melodie. ‘’Er is niets Melodie, maak je maar geen zorgen.’’ Zei Lilly kalm. Melodie knikte en sloeg haar armpjes om de nek van haar zus. Het werd laat maar het feest bleef op volle gang, dat was normaal met een oogstfeest. Want als het klaar was bleven de mannen nog om de tent af te breken. Maar het feest was nog niet voorbij, voor de Romeinen was het net begonnen. De sfeer in de tent werd gespannen toen de muziek stopte en hoeven getrappel naderde. Melodie en Lilly keken haar vader aan, die wat gespannen keek. In hun ooghoeken zagen ze de paniek in de ogen van de mensen in de tent. Lilly tilde Melodie op die zich bang vast klemde haar,haar zus. Wat zouden de Romeinen hier komen doen? Een paar mannen liepen naar buiten, ‘’Generaal, wat een verrassing! Willen jullie wat drinken?’’ In de tent was het doodsstil, je hoorde de Generaal snuiven. ‘’Caesar is het wachtte op jullie belastingen zat! Jullie lopen het meest achter van heel Germanië!’’ ‘’Maar Generaal, we hebben niets meer over…’’ ‘’Niets meer hé!’’ hoorde ze de Generaal minachtig zeggen. ‘’Jullie stelen gewoon het geld van Caesar! Jullie verbergen het!’’ ‘’Mijne heren, we hebben geen geld, niemand van ons en de gene die het hadden hebben gisteren al betaald.’’ Zei een andere man, Lilly herkende de stem, het was de vader van Julius. ‘’De belasting is verhoogd!’’ ‘’Nog hoger! Maar generaal…’’ Zei een andere man met bruin haar dat in een staart gevlochten zat, deze man kende Lilly niet bij naam. ‘’Heeft u daar soms problemen mee?’’ gromde de Generaal. ‘’Ja, we kunnen het nooit betalen als de belasting steeds omhoog gaat. Zeg maar tegen Caesar dat hij de belasting moet verlagen!’’ Zei de man met de gevlochten bruine vlecht. ‘’Zie ik eruit als een postduif! Hoe durf je zo’n toon tegen mij aan te slaan en hoe durf je tegen Caesar in te gaan! Daar voor zult u voor boete!’’ schreeuwde de generaal. Lilly drukte Melodie tegen zich aan, een geschreeuw klonk. Het gehuil van een vrouw weerklonk in de tent, ze rende naar buiten naar haar man, die levenloos ter aarde viel, nog een geschreeuw volgde maar nu van de vrouw, bloed spetterde op de grond en op de tent. ‘’Dat is je verdiende loon! Niemand spreekt Caesar tegen!’’ ‘’Nou waar is het geld!’’ Schreeuwde de Generaal Het bleef stil, ‘’We hebben geen geld,’’ Zei de vader van Julius uiteindelijk. ‘’U-uhm nog staan liegen ook hé, denken jullie soms dat ik werkelijk geloof wat jullie zeggen!’’ ‘’Maar goed, als je werkelijk denk dat wij dom zijn, waar wij al op hadden gerekend. Moet u maar betalen op een andere manier…’’ Zei de generaal, hij wees naar een wagen waar een grote houtenkooi op stond, deze werd voortgetrokken door twee paarden. Lilly keek haar vader aan, haar vader keek nors voor zich uit maar hij kon niets doen aan het gene wat voor hem gebeurde. De vader van Julius keek de Generaal aan, ‘’En hoe wild u dat wij betalen?’’ ‘’Geef jullie kinderen aan ons, zodat wij voormalige slaven van ze kunnen maken!’’ Lilly’s ogen werden groot, snel keek ze naar Remus die haar ook verbijsterd aan keek. Melodie keek op en zag de angst in de ogen van Lilly staan, slaven? Melodie had er nooit over gehoord, ze was nog te jong om te begrijpen wat slaven waren. ‘’Wij zullen onze kinderen nooit geven!’’ bulderde de vader van Julius. Maar dat was het laatste geluid wat hij nog kon maken voordat hij werd neergestoken. ‘’Vader!’’ schreeuwde Julius en rende op zijn vader af. Maar hij werd gegrepen door twee soldaten. Uit alle macht probeerde Julius los te komen maar gaf het uiteindelijk op. ‘’Bind hem vast!’’ schreeuwde de generaal. ‘’Nee, niet mijn zoon. Neem mij! Alstublieft, niet mijn zoon!’’ huilde de moeder van Julius. Borotus probeerde haar nog tegen te houden maar ze rende al op haar zoon af. De generaal snoof, ‘’Niemand betaald voor zo’n lelijk gedrocht zoals u, u bent niets waard vergeleken met de waarde die u zoon kan opleveren op de markt.’’ Zei de Generaal tegen de moeder van Julius. Julius beet op zijn onderlip die trilde van verdriet, ‘’Tot ziens moeder,’’ Zei hij schor, hij keek naar Lilly die met tranen in haar ogen toe keek, hoe Julius werd vast gebonden en in de houten kooi werd gesmeten. Hij werd als een stuk vee behandeld, waren zou dan echt zoveel waard in de ogen van de Romeinen. Waren zij gewoon een stuk vee, werden zij zo gezien! De generaal stapte van zijn paard af en duwde de smekende vrouw weg bij haar zoon waarna hij de tent in liep met grote passen. Goedkeurend keek hij de tent rond, ‘’Neem ze allemaal mee…’’ beviel de Generaal. ‘’Nee!’’ Riep Borotus. De Generaal richtte zich op hem, ‘’Wat nee?’’ ‘’U neemt mijn kinderen niet mee!’’ De Generaal lachte hard, de gemene lach deed pijn aan de oren van Melodie. ‘’U had mijn gezin nog één dag beloofd?’’ ‘’En Caesar heeft besloten je die dag niet te geven,’’ Zei de Generaal nuchter, ‘’Want morgen heb je het geld toch niet en zal je gaan vluchten. Omdat je toch al weet wat de gevolgen zijn,’’ vervolgde de generaal. De generaal was slimmer dan hun vader had gehoopt. Moeders huilde toen hun kinderen van hun werden afgenomen, sommige stribbelde tegen en riepen om hun moeder en vader, sommige gingen tegen de soldaten in maar kregen dan de genade slag. Het was een bloedbad, de Romeinen kregen wat ze wilde. Remus ging bij zijn vader staan voor Lilly en Melodie, die zich achter hun vader verscholen. ‘’Denk niet dat ik mijn kinderen vrijwillig zal geven!’’ bulderde Borotus. De generaal lachte Borotus uit, ‘’Laat je kinderen zien! Misschien kan ik een voorstel doen, als ik kan zien hoeveel je kinderen waard zijn.’’ Mompelde de Generaal. Borotus stapte opzij zodat Lilly en Melodie te voorschijn kwamen. Een grijns sierde het gezicht van de generaal, hij pakte de kin beet van Lilly en deed die een stuk omhoog en daarna naar de zijkant. Melodie keek de Generaal angstig aan en drukte zich tegen haar zus aan, ze was bang. Maar veel zou haar bescherming van haar zus ook niet bieden. ‘’We hebben genoeg aan je dochter,’’ Zei de Generaal en keek Borotus aan met een vermakelijke grijns. Lilly keek met grote ogen naar haar vader, zou hij hier tegen in gaan. Ze hoopte het, want ze wou haar familie niet achter laten. Maar dan was haar familie wel vrij. Lilly keek de Generaal aan, ‘’Mijn moeder is ernstig ziek, ik wil mee gaan, in ruil voor de belasting en een dokter voor mijn moeder.’’ De generaal snoof, ‘’Zoveel ben je nou ook niet waard,’’ zei de Generaal schel. Melodie keek haar zus met grote ogen aan, ‘’Ik ga mee!’’ zei ze. Lilly keek haar zusje met grote ogen aan, net als de rest. ‘’Ik heb het beloofd om altijd samen te blijven..’’ ‘’Maar melodie..’’ ‘’Nou dat is dan geregeld, ik neem je dochters mee en dan krijg jij je geld voor de belasting en voor een dokter…’’ ‘’Mannen!’’ riep de generaal. Borotus was verdoofd en keek zijn dochters aan. Remus keek van zijn moeder tot zijn vader, iedereen was verbaast over het besluit van Lilly en Melodie. ‘’Neem deze twee mee!’’ bulderde de Generaal. Lilly slikte en keek haar ouders voor het een laatste keer aan voordat ze ruw vooruit werd geduwd. Melodie snikte en zwaaide nog naar haar ouders die daar verdoofd stonden. Ze zag haar moeder in huilen uitbarsten en zelfs hun vader deed geen moeite om zijn tranen binnen te houden. Alleen hun broer hield zich groot door niet te huilen, maar je zag de pijn in zijn ogen. Ruw werd Melodie van Lilly afgetrokken en aan haar vast gebonden. De touwen deden pijn om je enkels en polsen. Iedereen zat aan elkaar vast, nog nooit had Melodie zoveel pijn gehad of gevoeld, zelfs niet toen ze één keer in de doornstruik was gevallen. Tranen gleden over haar wangen, maar zij was niet de enige die huilde, er waren nog meer kinderen die huilde. Sommige smeekte voor de vrijheid andere probeerde los te komen, maar niemand maakte hun los of bevrijdde hem uit de houtenkooi. Met grote ogen keek ze rond, de kinderen waar ze ooit mee had gespeeld zaten nu in een hoekje te huilen. Melodie keek naar Lilly die verdoofd voor zich uit staarde. ‘’Ik wil naar huis,’’ klaagde Melodie. Lilly zuchtte, ‘’We kunnen niet naar huis, we kunnen nooit meer naar huis. Wen er maar aan, we hebben dadelijk een meester die we moeten dienen.’’ Melodie keek verward naar haar zus, nooit meer naar huis? Zou ze dan nooit meer in de tuin kunnen spelen of achter een konijn aan kunnen rennen? Zou ze haar moeder en vader nooit meer zien? Lilly snikte zachtjes maar veegde haar tranen weg met haar mouw wat moeilijk ging als je vastgebonden zat. Melodie legde haar hoofd tegen zus aan, ‘’Alles komt goed als je doet wat je moet doen,’’ Zei Melodie zachtjes. Lilly keek Melodie aan met betraande ogen, ‘’Ja, Melodie. Alles komt goed als je doet wat je moet doen…’’ Zei Lilly zachtjes. ‘’Probeer maar te slapen,’’ Melodie knikte en sloot haar ogen. Heel zachtjes zodat ze de andere niet zo storen zong Lilly een slaapliedje, zoals ze elke dag deed voor Melodie, alleen nu moest ze haar tranen af en toe in slikken. Melodie sliep al snel, ze was moe van alle drukte van het feest en moe van wat er gebeurde, ze sliep onrustig in de houtenkooi maar dat was logisch. Het werd steeds stiller in de kooi, de meeste hadden het opgeven en andere waren door hun tranen heen in slaap gevallen. Alleen Lilly bleef wakker, door de tralies heen van de kooi, staarde ze naar de sterren en mompelde een gebed naar de goden. Ze hoopte dat ze voor één keer naar haar zouden luisteren en zouden helpen.