weird sounds.

Alisa zuchtte. Ze liep nu al een tijdje rond in het bos. Iedereen had het over 'vreemde' geluiden. Alisa was de enige die en bevoegd was en het aan durfde om het bos in te gaan. Ten slotte was ze voorbereid. En ze wist bijna zeker dat het Korosu was. Dit keer zou hij niet ontsnappen. Ze zou hem pakken. Zeker weten. Ze bond haar haar vast in een lange staart en ging even met haar vingers over de zijkant van haar broek. Ze had er een wapen onder verstopt. Je wist maar nooit. Alisa keek rond terwijl ze verder liep. Niets verdachts. Het was nog redelijk licht buiten. Ondanks dat het avond was.

In de bosjes ritselde wat. ((cliche.)) Maar het ritselen was niet van de wind, niet van een konijntje dat uit de bosjes sprong zoals altijd gebeurde. Het was een jongeman. En die jongeman, kende Alisa maar al te goed. Een lichte grijns verscheen op zijn gezicht, op het moment dat Alisa langs kwam lopen. Op dit moment deed hij niets. nee, Hij bleef onopgemerkt stilzitten in de struiken totdat ze langs zou zijn gelopen. Rustig stond hij op, en liep stilletjes achter haar aan, Een sigaret inmiddels aangestoken. Hij versnelde zijn pas ietsjes, uiteindelijk liep hij vlak achter alisa, weer die vuile grijns die op zijn gezicht verscheen. Dit keer ging het hem lukken, haar van het leven beroven. Ze zou hem niet meer lastig vallen en hij kon vrijuit. Maar het zou moeilijker voor hem worden dan hij dacht. onaangekondigd sloeg hij een arm om Alisa haar hals en trok haar in een houding waarin ze moeilijk kon ontsnappen. "En wie loopt er alweer alleen in het bos..? Het is.. Allison." Zei hij zacht en beangstigend in haar oor. "EN dit keer.. is ze alleen." Haar kin werd opgeheven, een mes tegen ahar hals gedrukt. "En geloof me, politieagentje spelen gaat je nu niet uit deze situatie helpen.." Zei hij daar nog achteraan.

Alisa schrok in eerste instantie wel. Ze werd zonder pardon naar achteren getrokken. Ze greep met een hand naar de arm die haar keel in de houdgreep hield en probeerde deze los te trekken. Zonder succes. Ze keek omhoog en zag een bekend, akelig gezicht. Korosu. Het zou weer eens niet. Vrijwel direct voelde ze iets kouds maar scherps op haar keel. Ze slikte en probeerde haar hals ver van het mes vandaan te halen. ''Korosu...'' bracht ze zachtjes uit. Haar blik stond kil. ''Je missie geslaagd?'' vroeg ze nu, iets zekerder. Ze drukte nu zonder pardon haar pistool diep in de buik van Korosu. Een kleine 'klik' was te horen. Haar wapen stond gelade. ''Ik denk dat het nu verstandig is om je mes van mijn keel te verwijderen. Ten zij je liever een kogel door je ledematen heen wil..'' siste ze nu.

Korosu voelde de loep van het pistool in zijn buik gedrukt. "Lieve Alisa.. Je wéét toch als poltieagent dat je geen mensen mag doodschieten..?" Hij liet het mes langzaam zakken. "En bovendien.. Dat lef heb jetoch niet." Hij legde de nadruk op enkele woordn terwijl hij haast kil over haar hals streek. "Dus bewijs maar dat je de ballen heb van een politieagent." Zei hij nu utdagend, hij liet Alisa ruw los en pakte de loep van het gewee vast, die hij op zijn borst dukte. "Schiet dan. Of durf je niet?" Zijn schuine hoofd liet hem bijna lijken op een psychopaat. En dat was hij ook..

Alisa slikte toen ze zijn woorden hoorden. Dat was waar. Ze mocht ook niemand doodschieten. Maar, wat kon ze anders doen. Ze probeerde haar gezicht nog in de plooit te houden. Daarna keek ze hem strak aan. Langzaam liet ze het pistool van zijn borst zakken. ''Maar voor jou maak ik anders graag een uitzondering.'' zei ze zacht maar duidelijk hoorbaar. Ze kon altijd nog op zijn voeten schieten. Maar dat zou ze alleen doen uit uiterste nood. Ze hief haar pistool weer op, dit keer naar zijn benen. ''Korosu, je gaat met mij mee. Ik arresteer je bij deze.'' begon ze weer. Waarschijnlijk zou het niet veel helpen. Alsof Korosu braaf aan het handje mee zou lopen met haar. Nee, dat wist ze zelf ook heus wel. Maar vandaag zou ze hem hoe dan ook mee krijgen. Met of zonder geweld.

Korosu lachtte schamper. "O leuk, privileges." hij keek haar strak aan, hij leek bijna dóór haar heen te kijken. Zijn gezicht liet bijna een vermaakte grijns zien toen ze begon over het arresteren. "Hmm.. Arresteer me dan maar ook gelijk voor afpersing.. Want bij deze schiet ik je vrendje dood als je me daadwerkelijk arresteerd. Maar waarschijnlijk gef je niet om hem, of wel..?" die laatte zien kwam bijna zoet uit zijn mond, hij zette he geweer van Alisa teen haar kaak, zijn vinger op de trekker, waar ook de vinger van Alisa op lag. "Dan kunnen we net zo goed samen sterven.." fluisterde hij uitgedaagd in haar oor.

Bij de woorden over haar 'vriendje' leek Alisa wel getroffen. Er kwam telkens verwarring in haar op als het over Oliver ging. Waarom kon ze het niet los laten. Nog steeds niet. Ze haatte het. Ze voelde haar geweer tegen haar kaak aan en vreemd genoeg maakte ze geen aanstalte om zich te verdedigen. Ze keek naar Korosu. Ze keek hem strak aan. ''Als je het hebt over Oliver... hij is mn vriendje niet. Niet meer.'' zei ze nu. Ze had het gezegd. Ergens voelde ze zich opgelucht. Alsof ze het nu definitief had beïndigd. Maar diep van binnen wist ze toch wel beter. Haar blik stond nogal afwezig terwijl ze daar over na dacht. Maar uiteindelijk ontstond er een klein grijnsje op haar gezicht. Kort schudde ze haar hoofd. Ze maakte een draai onder Korosu's arm door en draaide deze zo op zijn rug. Nu was zij weer in controle. Ze plantte het wapen pal op zijn slaap. ''Gaan we spelletjes spelen? Want daar ben ik anders heel goed in hoor. Ik maak alleen wel mijn EIGEN regels, Korosu.'' zei ze nu zacht in zijn oor. ''Ik denk niet dat iemand het zou merken als er opeens een moordenaar verdwijnt in het bos. Want politieagente of niet, ik zou met liefde de trekker willen overhalen.'' Wat hij kon, kon zij ook.

Korosu zijn ogen leken bijna te glanzen. "Heartbreak huh.." Mompelde hij met een grijnsje. Hij werd plots in een houdgreep gegrepen. Korosu lchtte kort. "Hmm, in dát geval.." Korosu draaide zich met een ruk los uit Alisa haar greep en keek haar strak aan. "Ik ben ook best goed in spelletjes. Dat heb je zelf meegemaakt. En ik speel met plezier mee. Weet wel.. Dat ik vals speel." Zei hij, er was iets van verleiding in zijn stem te horen. "En in dit geval, weet ik precies hoe ik vals ga spelen." Hij ging met zijn vingers over haar hals en pakte uiteindelijk haar kin vast. "Arresteer me maar." Was het enige wat hij toefluisterde.

Dat Korosu goed was in 'spelletjes' spelen wist Alisa onderandere wel. Ze was die ene keer nog steeds niet vergeten. Bij dat idee trok een lichte rilling over haar rug. Of was dat nou omdat hij met zijn vinger over haar hals heen gleed. Ze bleef hem strak aankijken en veroerde zich niet. Ze greens kort bij zijn laatste zin. ''Ik dacht dat je het nooit zou vragen.'' zei ze zachtjes. Ze trok Korosu's hand haast voorzichtig onder haar kin vandaan. ''Als ik niet beter zou weten, zou ik haast denken dat je me probeerd te misleiden... Of moet ik zeggen verleiden?'' Ze pakte kort zijn hand beet waarna ze met haar andere hand een setje handboeien onder haar truitje vandaan toverde. De handboeien draaide een klein rondje om haar vingers. Zonder verder iets te zeggen sloot ze één boei om zijn hand die ze beet had.

((lolol laat Korosu die andere boei om Alisa's hand heen doen xDD))

Korosu greens onopvallend. "Wat maak je het me toch weer moeilijk." Hij trok zijn arm naast zijn lichaam zodat Alisa een stap nawr voren moest doen om nirt te vallen. Zodra ze dat had gedaan, sloeg Korosu zonder enige waarschuwing de andere boei om de pols van Alisa. "Ik heb op je zitten wachten, totdat je me eindelijk weer eensnkwam opzoeken." Zei hij met een haast vals uitziend grijnsje.

Alisa struikelde bijna naar voren. Ze had Korosu's pols nog beet. Plots voelde ze de andere boei om haar eigen pols heen slaan. Stomverbaasd staarde ze naar de boeien. Nu zaten die twee aan elkaar vast. Ze keek van de boeien naar Korosu. ''Wat...'' ze wist gewoon niets zinnigs uit te brengen. Wat had hij gedaan... ze had namelijk geen sleutel van deze boeien..

((shortkutpost iknow...))

Korosu zag Alisa haar blik. "Wat is er? Had je dat niet verwacht?" Hij ri kelde met de boeien. "Nou, mevrouw de politieagent. Wat gaat er nu gebeuren?" Zei Korosu, hij leek totaal niet bang te zijn. Integendeel, hij vond het zelfs leuk. Al vond Alisa het waarschijnlijk minder leuk..

(( kortegaypost >< ))

Alisa keek Korosu voor een moment woedend aan. ''JIJ...!!'' maar ze wist niet wat te doen. Wat hulpeloos staarde ze naar de boeien. Ze zaten nu aan elkaar vast. Daarna keek ze Korosu weer aan. ''Weet je wel wat dit betekend.... ik heb hier namelijk géén sleutel van.'' zei ze toen. Ze zette een hand in haar zij en leek even na te denken. ''Best, dan sleep ik je zo wel mee naar het bureau..'' zei ze en ze draaide zich direct om en probeerde Korosu mee te sleuren.

Korosu lachtte kort. "Alisa.." Begon hij, hi =j bleef even staan en trok wat aan de handboeien. "Wat jammer, dat je jaloezie niet herkend.." Zei hij, recht in haar ogen. Want dat was wat Korosu was. Jaloers. Misschien wel op Alisa, misschien wel op Oliver. "Ik wilde je niet voor niets dood hebben. of dat vervelende 'insect' van een Oliver.." Zei hij nu, hij wendde zijn blik af. "Maar goed. Ik ga wel mee." Zei hij, haast spijtig. Wacht. Spijtig..? Paste dat wel bij.. bij Korosu?

Abrupt begon Alisa te stoppen met het trekken aan de handboeien. Ze liet haar hand losjes naast zich hangen en staarde Korosu wat aan. Haar blik had iets weg van onbegrip. Ze slikte en hield kort haar ademhaling in. Jaloezie? Maar waarop? En wat had dat te maken met de handboeien. Haar blik gleed langzaam weer naar de handboeien. En had hij nou gezegt dat hij mee ging. Zonder protest? Weer keek Alisa op, naar Korosu. Ze schudde kort haar hoofd. ''Waar heb je het over, Korosu?'' vroeg ze nu voorzichtig. Vele scenario's speelde zich af in haar hoofd. Maar al gauw wuifde ze die weg. Voor ze haar conclusies ging trekken, wilde ze het eerst uit zijn mond horen. Nog steeds keek ze Korosu wat gepsannen aan.

Korosu leek haast te grinniken, maar natuurlijk niet iets van 'valsheid' in zijn stem. Hij streek met de achterkant van zijn vingers over haar wang, en boog naar haar oor. "Daar, kom je snel genoeg achter." Fluisterde hij haast zoet. Zijn hand rustte hij heel erg kort in haar hals, en liet haar toen los. Hij liep stug voor haar uit, maar stopte toen hij niet verder kon door de handboeien. Misschien was dit toch niet zo'n goed plan geweest.

Alisa's blik bleef op Korosu hangen. Elke beweging die hij deed werd nauwlettend gevolgd. Toen zijn hand naar haar wang rijkte, deens ze een heel klein stukje naar achter. Maar tot haar verbazing, streken zijn vingers enkel teder over haar wang heen. Ze durfde hem nu nauwelijks aan te kijken. Alsof het haast onwerkelijk was. Ze staarde wat ter hoogte van zijn kin en vroeg zich af of hij werkelijk meende wat hij zei. Daar zou ze snel genoeg achter komen... Ze voelde Korosu's hand langzaam maar kort over haar nek glijden. En rilling trok over haar lichaam. Van walging of genot? Haar ogen werden ietsjes groter. Dat ze daar nog überhaubt over na dacht. Plots voelde ze een ruk aan de handboeien. Ze keek weer op. Dit keer recht in Korosu's ogen. Ze had nog niets gezegd. Maar misschien werd dat juist hoog tijd. ''K-Korosu..'' begon ze voorzichtig. Ze wist niet zo goed hoe ze dit moest aanpakken. ''....Waarom?'' Ze snapte het niet. Ze moesten gezworen vijanden zijn. Een politie agente en een moordenaar gingen niet samen. Nee. Ze moesten elkaar haten in plaats van lief hebben.

Korosu slikte kort. Hij keek Alisa haast met een hopeloze blik aan. Meer van onmacht. Hij reikte opnieuw naar haar wang, en raakte haar haast voorzichtig aan. Even sloot hij zijn ogen, en keek Alisa opnieuw aan. "Ik ben een moordenaar. Ze zeggen dat ze geen hart hebben. En dat wil ik best geloven. Dat is ook zo. Ik heb geen hart." Begon Korosu kil. "Eerst dacht ik dat ik ziek was.." Voegde hij daar aan toe. "Maar ik weet het niet. Ik heb een dwang.. Een dwang om je aan te raken.. En ik uit dat op mijn manier. Omdat ik het niet kan plaatsen.." Zei hij nu. Hij streek rustig langs haar kaaklijn, en bekeek haar gezicht. "Als jij me kan uitleggen waarom.. Ga je gang." Zijn ogen leken bijna door Alisa heen te kijken. Iets waar Korosu onbewust goed in was.

Alisa luisterde naar wat Korosu zei. Op de een of andere manier leek alles niet tot haar door te dringen. Of misschien wilde ze het niet tot zich door laten dringen. Korosu.. Hij... Hij was verliefd op haar. Terwijl Korosu sprak had ze onbewust een hand op haar eigen borstkas gelegd. Ze voelde haar hart op een vreemde manier kloppen. Sneller misschien wel. Haar mond hing een klein beetje open en een blik met een mengeling van verwarring en medelijde was te zien. Waarom moest hij dat zeggen. Waarom nu. Net nu ze dacht dat het over was. Dat ze over Oliver heen was. Over Alexander. En vooral.. over hem. Ja, Alisa had de afgelopen jaar ook aan Korosu gedacht. Ze wist niet wat het was. Maar iets in hem trok haar aan. Lang had ze getwijfeld of het niet gewoon de strijdlustigheid in haar was die opspeelde. Dat ze er zo naar verlangde om hem op te pakken en achter slot en grendel te zetten. Maar ze wist wel beter. Raar was het best wel. Ze hoorde elkaar niet leuk te vinden. Ze hoorde elkaar zelfs niet eens te mogen. Maar waarom toch dat gevoel in haar. Dat gevoel van.. verlangen? Zo kon je het haast noemen. Of misschien gewoon het verlangen naar iemand die haar goed zou behandelen. Voor altijd. Ze had het vertrouwen in mensen zo verloren. Puur omdat ze haar hele leven al beschadigd was. Ze had een muur om zichzelf gebouwd, om het af te schermen. Ze wilde niet meer beschadigd worden. Door niemand niet. En als ze daarvoor mensen moest afstoten, dan moest dat maar. Alisa's heldere ogen keken langzaam op naar Korosu. Haar emoties waren slecht af te lezen. Ze durfde gewoon niets te zeggen. Ze voelde hoe voorzichtig zijn hand haar gezicht streelde. Voorzichtig pakte ze de hand beet. Heel even leek ze met haar vingers over Korosu's hand heen te streken maar al snel trok ze langzaam zijn hand van haar gezicht af. ''Niet... doen..'' zei ze zacht. Maar waarom zei ze dat toch. Ze wilde niet dat hij er mee stopte. Het voelde fijn. Maar toch ook weer zo fout. Hoe dan ook, ze kon nu toch geen kant op. Ze zat aan hem vast. Letterlijk. Ze keek nog even naar hun handen die samen geboeid waren. Ze waren alleen. In dit bos. De zon was nog boven de horizon te zien maar het zou niet lang meer duren voor die onder zou gaan.

Korosu staarde Alisa voor een kort moment aan. Daarna wendde hij zijn blik af. "Neem me maar mee. Ik heb opgegeven." Mompelde hij, Hij liet een zucht ontsnappen die zowat uit zijn tenen leek te komen. Opgegeven. Misschien had hij dat al lang geleden gedaan. Maar nu had hij het gezegd. Hij bleef daar maar staan, haast moedeloos. Iets wat niets voor Korosu was. Maar al snel probeerde hij zich weer te 'vermannen', hij ging recht opstaan, en probeerde weer die oude, verbitterde blik op zijn gezicht te krijgen. Zonder nog een blik naar Alisa te werpen, maakte hij aanstalten om weg te lopen.

Alisa had een kleine zucht geslagen. Kort wreef ze over haar slaap heen. Het was nu of nooit. Ze kon hem nog tegen houden. Maar misschien was het beter van niet. Als ze het zou laten gaan, kon ze het maar beter vergeten. En weer die verbitterde Alisa spelen. Die gene die nergens bang voor is en nooit zou rusten tot haar doel bereikt was. Maar op dit moment was haar doel niet het oppakken van Korosu. In tegendeel. Ze zag dat Korosu wilde weglopen maar zelf bleef ze staan. Ze keek nog steeds naar hem. Pas toen hij zich had omgedraaid en haar vragend had aangekeken trok ze hem naar zich toe. Of eigenlijk, trok ze de handboeien naar zich toe. Ze keek hem serieus aan en haar vingers hielden zijn shirt stevig beet terwijl ze hem via zijn kraag wat naar haar toe trok. Haar ogen stonden haast fel. ''Als dit een grapje is dan-....'' ze stopte even. Tja, wat zou ze doen dan? Ze kon niets doen. Het enige wat ze eraan over hield was weer dat gevoel. Dat in de steek gelaten gevoel. Maar ach, daar had ze nu toch al zo vaak mee gedealt. Ze moest het eigenlijk wel gewend zijn, toch? Ze slikte moeizaam terwijl ze zijn blik voor even probeerde te ontwijken. Ze had zijn shirt nog steeds omklemt en zijn gezicht was nog steeds dicht bij dat van haar. Langzaam liet ze haar greep verslappen en ze trok haar hoofd een stukje van dat van hem vandaan. Ze kon er toch niets aan doen. Ze vroeg zich af of-.... Ze draaide haar hoofd weer in zijn richting en leek hem even onderzoekend aan te kijken. Het maakte ook allemaal niet meer uit. Hij mocht haar beschadigen. Zo vaak als hij maar wou. Het was de pijn toch ergens wel waard. ''Never mind...'' zei ze nu zacht. Vrijwel direct trok ze Korosu dichterbij. Haar ogen keken nog in die van hem maar al gauw gleed haar blik naar zijn lippen. Een lichte tinteling ging door haar lijf. Ze dacht dat ze gek werd. Zo'n klein stukje nog maar verwijderd van.. Haar lippen kuste langzaam zijn boven lip waarna ze een kus drukte tegen allebij zijn lippen. Kort stopte ze even. Maar ze wist niet voor hoelang ze zich nog kon inhouden.

((k heb de post wat aangepast. Xd))
Korosu was bijna geschrokkeb van Alisa haar actie. Hijvoelde dat ze hem dichterbij trok, die Felle blik in haar ogen, hij wist niet wat het was, maar ergens liet het hem schuldig voelen. Hij werd dichterbij getrokken, en automatisch kantelde hij zijn hoofd, hij keek recht in haar ogen. Toen Alisa haar lippen voor het eerst op die van hem drukte, stokte zijn adem voor een moment. Een raar gevoel gierde door zijn lichaam, maar het voelde fijn. Hij legde zijn hand zachtjes op haar wang, en toen ze hem voor een tweede keer kuste, sloot hij zijn ogen. Ergens was het pijnlijk. Hij had zich nooit kunnen uiten. Of misschien durfde hij dat niet. Bang dat hij een zwakte zou tonen. Bang dat.. Hij gekwetst zou worden. Net als Alisa. Weer ging dat gevoel door zijn lichaam. Al snel was de kus gestopt, Korosu zijn hart klopte sneller. Hij keek Alisa aan met een haast gebroken blik. Alsof hij eindelijk zijn gevoelens kon uiten, maar het niet kon. "Niet.. Nie stoppen." Fluisterde hij zacht, zacht drukte hij zijn lippen tegen die van Alisa aan. Zijn ogen voelde geirriyeerd. Maar hij negeerde het. Hij had altijd al zijn gevoelens moeten verbergen, moeten onderdrukken. Achter een masker.. Hijnmoetvde tranen heel zijn leven onderdrukken, die nu stilletjes over zijn wangen gleden. Hij had het duidelijk opgegeven, die bittere houding. Hij kon het gewoon niet volhouden. Hij had zich toegegeven, aan zijn zwakte, zoals Korosu dat zag. Zich overgegeven, Aan Alisa.

Na hun eerste kus keek Alisa Korosu even aan. Met een blik van.. medelijde? Ja zo kon je het haast wel noemen. Ze zag die blik in zijn ogen. Een blik die ze nog nooit had gezien. Althans niet bij hem. Maar toch herkende ze die blik. Hij was gebroken. Net als zij. Een klein, haast onhoorbaar zuchtje verliet haar mond. Met haar vrije hand had ze kort met haar vingertoppen over zijn wang gestreken. Gewoon om hem even aan te raken. Zijn gezicht voelde verrassend zacht aan. Iets wat ze niet had verwacht. In haar achterhoofd bleef het feit dat ze fout bezig was nog steeds rond spoken. Hoe kon ze nou nog zo veel voelen. Voor.... hém onderandere. Dat was gewoon fout. Het voelen alleen al. Ze moest sterk zijn. Ze mocht gewoon niet toegeven. Maar door hem moest ze wel. Ze keek Korosu in zijn ogen aan, die felle blauwe. Moeizaam slikte ze. Zag ze het nou goed? Welde er tranen op in zijn ogen. Voor ze verder nog kon nadenken kwam Korosu alweer dichterbij. Ze drukte zich zachtjes tegen hem aan toen ze zijn lippen voelde. Het zou waarschijnlijk de grootste fout van haar leven zijn maar toch kuste ze hem terug. Haar hoofd was iets naar rechts gekanteld en haar vrije hand rustte ze, eerst iet wat twijfelend, op zijn borst. De vingers van haar andere hand streken voorzichtig over Korosu's hand heen en uiteindelijk liet ze haar vingers zachtjes door de zijne heen glijden. Ookal zou ze misschien willen, ze kon nu gewoon simpel weg niet meer stoppen. Waarom wist ze zelf eigenlijk ook niet. Of eigenlijk wilde ze het niet weten. Ze wou niet toegeven aan haar gevoelens. Maar dat was verdomd moeilijk met Korosu aan haar lippen. Letterlijk. Zachtjes duwde ze Korosu achteruit. Toen hij met zijn rug aan tegen de boom stond stopte ze de kus even. Langzaam hief ze haar hoofd weer op en bekeek Korosu. Ze zag nog net een traan over zijn wang glijden. Zonder iets te zeggen hief ze haar hand op van zijn borst en veegde een traan van zijn wang weg. Hij stelde zich zo kwetsbaar op nu. Het was moeilijk voor Alisa om daar mee om te gaan. Want dat zorgde ervoor dat haar 'muur' ook stukje voor stukje afbrak. Ze beet kort op haar lip terwijl ze wat afwezig naar zijn wang staarde. Daar stonden ze dan. Oog in oog. Een politie-agente en een moordenaar. Vijanden voor het leven. Of toch meer dan dat? Eigenlijk was het onmogelijk. Dat wist ze ook wel. Haar gedachtes werden onderbroken door de stilte om hen heen. Een haast pijnlijke stilte kon je wel zeggen. De zon stond nog net aan de rand van de horizon en in de verte kon je vogels horen fluiten. Alisa bekeek Korosu weer. De zon leek wel in zijn heldere ogen te reflecteren. Ze probeerde in alle macht een drang te onderdrukken om hem weer aan te raken. Ze was gewoon bang dat als ze zou toegeven aan haar gevoel, ze weer misbruikt werd. Dat ze weer achter gelaten werd met een grote telleurstelling. Een stekende pijn, van binnen. Maar nu ze Korosu zo zag, had ze ergens het idee dat ook hij daar bang voor was. Voor die telleurstelling. Voor die.... pijn.

Korosu liet zich tegen de boom aanduwen. Hij was nu machteloos. De rollen waren eens omgedraaid. Alisa haar lichaam voelde warm aan, dat van Korosu ook. Hij voelde zich sinds lang gelden weer eens veilig. Maar.. Moest hij dat wel doen..? Hij keek Alisa aan, terwijl de zon op aan het komen was. "Ik wil je zo graag vast houden. Maar dat gaat niet, door die handboeien." Zei hij zachtjes, de vingers over zijn wang kalmeerde hem. Toen de zon bijna volledig zuhtbaar was, liet Korosu zachtjes een zucht ontsnappen uit zijn mond. Hij keek Alisa niet aan. "Ik denk dat je me nu moet meenemen." Zei hij, bedoelend op de arrestatie. Want eigenlijk.. Kon dit niet. Maar aan de andere kant, kon het hem allemaal niets meer schelen. Misschien moest hij alles wel gewoon laten gaan.

Alisa zuchte hoorbaar toen Korosu zei dat ze hem maar moest meenemen. Ze sloot voor een kort moment haar ogen. ''Zeg dat nou niet...'' zei ze zacht. Ze wilde hem helemaal niet meer afvoeren of meenemen. Ja, maar niet naar de gevangenis (lolol dubbelzinnige zin xDD). Ze keek even langs Korosu en leek zelfs even te staren. Alsof ze nadacht. Maar dat was niet zo. In tegendeel. Ze wist niet wat ze hier mee moest. Moest ze hier mee stoppen, of het gewoon allemaal laten. Ze kon nog terug. Ja, dat kon. Maar dat wilde ze niet. Ze keek Korosu weer aan in zijn ogen. Een triest glimlachje sierde haar gezicht. ''Dit mag niet. Het is fout en het hoort niet.'' zei ze zacht maar duidelijk. Haar vingers neigde weer naar zijn gezicht. Met een lichte twijfel raakte ze zijn wang weer aan. Langzaam liet ze de hand naar beneden glijden tot zijn nek, waar deze bleef rusten. Weer werd er niets gezegd. En misschien was dat wel beter zo. Ze wist niet sinds wanneer en waarom maar ze kon niet van hem vandaan blijven. Misschien was dat het wel waarom ze zo verlangde om hem weer te zien toen James haar had gebeld. Misschien. Ze boog zich naar de linkerkant van zijn gezicht en reikte naar zijn oor. ''Maar.... niemand hoeft dit te weten, toch?'' zei ze zacht in zijn oor. Even stopte ze. Ze zocht naar de juiste woorden. Haar vingers streelden nu zachtjes de huid bij zijn nek. ''Ons.... geheimpje.''