Expect the unexpected.

April had haar arm in die van Owen geklemd. Ze was op dit moment niet verlegen, maar bang. Even wierp ze een blik op Alex, ze liepen nu met z'n drieen buiten. Wat gingen ze ook alweer doen..? Echt serieus. Waarom was ze meegegaan. Ze moest goed opletten, anders zou er iets gebeuren. Ze zuchtte, het feit dat hasr broer bij haar was, stelde haar een klein beetje gerust. Ze stond abrupt stil toen ze geritsel in de bosjes hoorde. "O-Owen ik wil terug.." Piepte April, Owen zuchtte. "Owen.. Het was vast een konijn ofzo.." Mompelde Owen geirriteerd. Hij wilde gewoon rsutig een nachtwandeling maken..
Owen en de twee meiden waren niet de enige die buiten een 'nachtwandeling' aan het maken waren. Ook Korosu, Was op dit tijdstip in hetzelfde bos als waar de drie liepen. Op een afstand bekeke hij de kinderen, Hij was niet te zien. Nee, Nog niet. want hij zat in een boom. (xd) Als ze dicht genoeg waren.. Ja, ze zouden de schrik van hun leven krijgen. Een saddistische grijns, die verborgen werd door zijn witte masker, verscheen op zijn smoelwerk, en het enige maanlicht dat er was, liet het mes wat hij in zijn handen had, gevaarlijk blikkeren.

Alex keek even opzij naar April. ''April, rustig maar. Vorrige week moest ik hier in het pikkendonker nog lopen. En geloof me, dat vond ik een stuk enger dan nu.'' Ze keek even naar de hemel. De zon was al onder, maar super donker was het niet. Ze konden nog gewoon om zich heen kijken. ''Er is hier niets. Hoogstens een hertje ofzo.'' eigenlijk voelde Alex zich ook niet helemaal op haar gemak. Maar het feit dat April nog banger was dan zij stelde haarzelf gerust. Alsof ze 'sterk' moest zijn voor April. En bovendien, ze zouden over een paar minuutjes weer thuis zijn. Alex keek rond. Eigenlijk was het bos best mooi.

Al snel liepen de drie een groot stuk voor de boom waar Korosu op zat. Hij moest weliswaar moeite doen, maar uiteindelijk kwam hij op de grond terecht. De cape die hij om had, trok hij over zijn hoofd. Ergens aan de kant, bleef hij wachten, totdat ze aan zouden komen. Het was net donker genoeg.. Om hem net te zien. En dat was maar goed ook. April keek nog eens angstig om haar heen. "Ik wil het nieteens weten.." Mompelde ze, ze wilde nog iets zeggen, Maar haar adem stokte en ze keek in de verte. "W-wacht nee, Ik ga terug. O-owen, kom.. alstjeblieft.. kom.." Piepte April, Ze draaide zich om en probeerde Owen mee te trekken. "April, wat de fuck is er aan de hand..?" Mopperde hij, hij zag de man en schoot in de lach. "haha, bang voor dat figuur? Zal vast wel een of andere freak zijn.." De man, met het witte masker, bleef hun kant op kijken, April kreeg er de rillingen van..

Ook Alex bleef nu stil staan. Haar hart bonkte in haar keel. Ze kreeg even een dejavu. Ze slikte en raapte al haar moed bij elkaar: ''D-Dexter??'' riep ze voorzichtig. Als dit weer een van zijn pogingen was om ze de stuipen op het lijf te jagen, was hij er geweest. De gedaante leek geen antwoord te geven. Of misschien had hij haar niet verstaan. Weer riep Alex Dexter's naam, dit keer terwijl ze voorzichtig naar achter stapte. Misschien was het Colin. Maar ook op Colin's naam reageerde de gedaante niet. Alex wist bijna zeker dat het James niet was, die had een ander masker. Ze greep April's mauw beet. ''Waarschijnlijk is het een of andere pop die ze hebben laten staan van de horrornacht in het bos.'' stelde ze haar gerust maar een lichte trilling in haar stem verade dat ook Alex bang was. Ze wenkte Owen. ''Het wordt al donker en ik wil nog even lezen voor ik ga slapen.'' loog ze. ''D-dus laten we terug gaan..''

De 'pop', Tenminste, dat had Alex gezegd, wendde even zijn blik af, En keek toen weer strak naar het groepje. "En ik denk.. dat we inderdaad weg moeten gaan.." Zei Owen, hij zag een mes blinken in de hand van de gedaante. "Want die gozer.. heeft een wapen.." FLuisterde hij zacht, hij draaide zich om, en trok April en Alex mee. "Niet stoppen, blijven rennen!" Riep Owen nog, hij besloot niet achterom te kijken.. dan zag hij het tenminste niet aankomen als hij werd vermoord.. Of die gast dat van plan was, wist geen van allen, alleen Korosu wist dat. En wat hij wist, wist zowiso niemand.

Alex rende zo hard als ze kon. Ze liep zowat de longen uit haar lijf. Ze heeg als een gek maar maakte dat ze hier weg kwam. Wie weet zat die gek hen nu wel te achter volgen. Maar achter zich kijken of dat ook echt zo was? NO WAY. Alex begon zo wat te hyperfentileren en ze stond strak van de adreline. Vanuit haar ooghoeken zag ze gelukkig April en Owen nog. Het huis was al bijna in zicht. Ze wilde naar binnen en wel nu.

Owen kwam met die twee meiden aangerend bij de deur, hij belde direct aan. Zijn handen trilde van de spanning, en hij perste zich zowat door James heen toen hij de deur open deed. "James, doe de deur dicht.. nu.." Zei Owen haast op een bevelende toon, Hij strompelde half naar de woonkamer en liet zich daar op de bank zakken. "Gracious god.. Die gast.." Zei hij half hijgend, Hij keek James aan, die wat beduusd de deur sloot. "Wat is er dan..?" Hij zag het paniekerige gezicht van Alex. "Alex, Wat is er..?" En April's gezicht was twee keer zo erg. Ze vluchtte naar Owen en liet zich naast hem in de bank zakken. "Wat.. Wat als hij hier een komt..? Wat dan..? Dan ga ik dood.. Dan ga ik dood Owen!" Owen hield een hand voor April haar mond. "Ssh, Er is niets aan de hand.. Er is niemand die je nu kan pakken, we zitten binnen. Oke? James is er ook, Jhun, en Colin. Er gebeurt niets." April moest haar tranen onderdrukken, ze keek Owen aan. "M-maar.." Stamelde ze, Owen schudde zijn hoofd. "Wat zei ik..? Kom.." Hij omhelsde zijn zusje om haar gerust te stellen. Dit was no-good..

Alex heeg nog steeds. Even leek of ze niet kon stoppen. Toen James de deur had gesloten klemde ze met haar vingers stevig zijn shirt beet. ''J...AMES.... als.... dit weer... één... van jullie gei... geintjes.. is.. da-..'' Ze kon amper haar zin afmaken of Colin kwam dood leuk de woonkamer binnen stappen. Hij voelde gelijk dat de sfeer niet oké was. ''Wat is er met jullie aan de hand? Jullie zien eruit alsof jullie een spook hebben gezien.'' zei Colin breed grijnzend terwijl hij een colaatje opentrok en op de bank ging zitten. Alex slikte en keek Colin voor een moment aan. Daarna liep ze in grote passen naar hem toe. Ze greep hem bij zijn shirt. Colin schrok even van de plotselinge actie van Alex en morste daarbij wat cola. ''Luister Colin, ik heb genoeg gepikt nu en ik ben het écht zat. Dit is niet leuk meer oke. April durft nu niet eens het huis meer uit. En ik ook niet meer. KAPPEN DUS OKÉ!'' riep ze verhit. Ruw liet ze Colin los. Ze was echt kwaad. Die geintjes flikte hij niet meer. Anders ging ze echt slaan. Colin zette zijn cola neer en keek beduust naar Alex. Er viel een stilte. Hij gaapte Alex alleen maar vol onbegrip aan. ''Alex? W-waar heb je het over.......?'' vroeg hij kalm maar nog steeds niet begrijpend. Alex verstijfde even. Ze keek Colin weer aan en checkte zijn blik. Vlug keek ze naar James om te kijken of ze niet onder één hoedje speelde. Maar ook James leek nogal verbaasd. ''Jij was net niet buiten?'' vroeg Alex nu voorzichtig. Colin schudde langzaam zijn hoofd en bleef Alex nog steeds verbaasd aankijken. Vlug keek Alex om zich heen. ''Waar is Dexter! WÁÁR IS IE?'' riep ze nu. Ze wilde al naar de trap lopen om te kijken of hij boven op zn kamer zat.

Dexter lag half slapend in zijn bed, Letterlijk half slapend. Hij was net een beetje rustig geworden. Totdat hij stampende voetstappen op de trap hoorde. Hij kreunde vermoeid. "Ugh.. niet weer.." Mopperde hij, hij bleef liggen zoals hij lag, waarschijnlijk was hij niet met 6 paarden uit bed te krijgen. James had Alex verbaast aangekeken. "Alex.. Rustig.. Dexter is op z'n kamer.. maar hij slaa-" Hij kon zijn zin niet afmaken of Alex stampte al de trap op. James wreef in zijn gezicht. Hij hoopte dat dit goed af zou lopen, want vorige keer toen James Dexter perongeluk had gewekt, was hij compleet uit z'n plaat gegaan.. James keek Colin droogjes aan. "Wat de fudge is going on.." Hij krabde op z'n achterhoofd, Owen stond op, en bekeek de begeleiders. April was eindelijk een beetje rustig. "We waren net buiten.. En we zagen iemand staan.." Zei Owen zacht. "Hij had een mes bij zich, en hij keek heel de tijd naar ons. We zijn snel naar huis gekomen.." James dacht dat zijn nekharen even overeind gingen staan. Iedereen moest binnen blijven. Iedereen, óók Alex.

Alex trok wild Dexter's deur open. Op dit moment had ze écht schijt aan het eventueel schenden van zijn privacy. Ze klikte het licht aan en zag Dexter nog doodleuk op zn nest liggen. Nee. Dexter kon duidelijk niet naar buiten zijn geweest. Dat kón gewoon niet. Alex' gezicht trok wit weg. Als het Colin niet was geweest.. of James.. én zelfs niet Dexter dan.. dan.. Meteen rende Alex de trap weer af naar beneden. ''Doe alle ramen dicht! Nu!! En de deur op slot..'' begon ze. Ze begon zowat te panieken. Maar dit maakte haar écht bang. Wat ze had gezien was echt geweest. Dit was geen grapje meer... dit keer niet.

Dexter schoot omhoog in zijn bed en keek Alex verwildrd, haast woest aan. "Wat de fuck! Donder op!" Vloekte hij boos, hijbsprong op uit bed en wankelde even; om de deur te sluiten. Hij werd er gewoon sxhijtziek van. Hij mompelde wat onduidelijks, en ging weer op z'n nest liggen. Totdat hij de paniek van Alex hoorde. Opnieuw stapte hijbuit bed, en deed geen moeite om een shirt aan te trekken. Hij liep rustig de trap af, en zag dqt alex de ramen dicht aan hrt doen was. "Wat is er aan de hand.." Mompelde Dexter droog, James wreef in zij. Gezicht, hij keek naar Alex, nu was hij er klaar mee. Hij stapte op haar af, en trok haar naar zich toe. "Alex, als je vriend, maar óók als je begeleider, zeg ik dat je nu rustig gaat worden." Hij keek haar bijna streng aan. "Als er werkelijk zo'n figuur rondloopt, wil ik het met mijn eigen ogen zien.." Zei hij vastbesloten.

Wild schudde Alex haar hoofd. ''Nee.. niet gaan.. alsjeblieft niet gaan.'' zei ze nu. Ze pakte James' hand beet. ''Ik ben rustig! Echt.. zie je? Ik ben rustig.'' beloofde ze hem nu. Maar ze was helemaal niet rustig. ''Jezus, Alex... als je niet binnen vijf minuten gekalmeerd bent laat ik je een slaappil slikken hoor..'' zei Colin nu. Ze was nog steeds helemaal wit weggetrokken. Brittany was inmiddels ook naar beneden gekomen. Ze lag nog niet te slapen maar had het kabaal gehoord van beneden. Wat beduusd kwam ze de trap aflopen. ''Wat is er aan de hand dat jullie zo lopen te gillen?'' vroeg ze nu ontschuldig. Ze keek iedereen aan maar het bleef doodstil.

James sxhudde zijn hoofd. "Nee, ik ga naar buiten. Ik wil dat figuur wel eens zien.." Apeil stond beledigd op. "Dus je wilt zeggen dat we zitten te liegen?!" Riep ze haast boos. James schude zijn hoofd. "Nee, helemaal niet.. Ik wil bevestiging." Dexter huiverde. "Vorige keer scheet je ook in je broek." Zei Dexter nonchalant, hij had ondertussen een shirt aangetrokken. "Ik ga mee." Zei Dexter; hij schoof een revolver sneaky weg die bijna zixtbaar was geworeen, april had het gezien en wilde haar bek open trekken, maar Dexter legde zijn vingers op zijn lip. April knikte, ze teok Owen mee."Wij gaan ook.." Zei ze, Owen keek zijn zus verbaast aan. "Euhm, oke, als jij het zegt.."

((lol, zelfs dexter word nu bang xD ))

Alex was met stomheid geslaagd. ''Nee.. NEE! Jullie gaan helemaal niet naar buiten. Ze ging voor de deur staan in de hoop deze te blokeren. Maar dat zou niet veel helpen. Alex was zo licht als een veertje, en tegen James of Dexter kon ze al helemaal niet op. Laat staan tegen nog 3 mensen. ''Zijn jullie gek geworden. Dalijk steekt hij jullie allemaal neer. Of.. of hij komt hier heen.. en dan zijn jullie er niet. En Jhun is in zijn kamer.. en de rest is boven en...'' Colin onderbrak Alex. ''Luister, we gaan alleen maar even kijken, we zijn zo terug. Als er wat is bel je ons, oké?'' Alex schudde haar hoofd. ''Laat me nou niet alleen achter..'' jammerde ze.

Dexter zuchtte, hij liep op Alex af. "Alex, luister. Er gaat niets gebeuren." even dacht hij na over wat hij nu ging zeggen. Hij boog voorover. "Er gebeurt niets, want ik ben gewapend. Gebeurt er wel wat, dqn is het afhelopen met die gast." Zei hij zacht tegen haar, zodat Alex de enige was die het net verstond. "Geen gesmoes meer. We gaan." Zei James opnieuw besluitvol, het groepje gig naar buiten, geen idee waar ze aan zouden beginnen..

Alex knikte kort naar Dexter toen hij dat zei. Ergens voelde ze zich wat rustiger. Maar ze vond het alsnog dood eng. ''Please doe voorzichtig.'' smeekte ze zachtjes de rest toe. Toen ze de deur uit waren twijfelde Alex geen moment en deed de deur op slot. Je wist maar nooit. Toen ze zich omdraaide slaakte ze een harde gil. Brittany deinsde achteruit. ''Chil.. Chil ik ben het maar..'' suste ze. Alex greep naar haar hart en liep naar de bank waar ze zich liet zakken. ''Ik vind dit echt niet leuk..'' prevelde ze. Brittany wreef zachtjes over Alex' rug. ''Hey, het komt goed. Het was waarschijnlijk een of ander irritant jochie van 15/16 die jullie probeerde te laten schrikken. En dat mes was gewoon nep.'' Brittany was een stuk minder bang voor dit soort dingen. Puur omdat ze zichzelf altijd inprentte dat het gewoon niet echt was.
Colin stak zijn handen diep in zijn zakken. Hij scheen met zijn felle zaklamp voor zich uit. ''Iedereen goed bij elkaar blijven. En we gaan niet splitsen. Horen jullie me? NIET! Zelfs al komen we iemand tegen, we blijven bij elkaar.''

April keek nog om zich heen. Uiteindeljk kwamen ze aan bij de plek waar ze die griezel hadden gezien. Ze vond het eng. Ze wist prècies waar hij stond. "Daar.. Daar stond hij.. Ik weet het zeker.." Ze wees naar de plek, er lag iets op de grond. April slikte. Het blinkte. Of het was een val, of dat figuur hat het niet express laten liggen. April wilde er op afstappen, maar werd teruggetrokken door James. "Niet oprapen." Zei hij streng, April kromp ineen. "m-mar.." ze slikte. Ze wilde weten wat het was. Dexter zuxhtte geirriteerd. "Jezus zeg. Wat een stelletje angsthazen zijn jullie toch ook.." mopperde hij, hij liep stug op de plek af enraaptE het ding op. Een mes. Nonchalant liep hij terug, dat kon nog wel eens van pas komen. "mooi speeltje" Zei Dexter met een grijnsje, April sloeg een kret uit. "Dex!" ze wees in de verte, weer. Op die fucking zelfde plek. "Hmm, iemand heft iets wat niet van hem is.." April daht sat ze dood ging. Het praatte. En het kwam hún kant op. "Gozer, trek je masker nou maar van je kop want je bent echt nirt eng zo." Protesteerde Dexter alsof het niets was. Maar hij reageerde niet. Hij kwam dichterbij, Aprik greep zich vast aan Owen. "Oh, oke. Zoaks je wenst. " Hij deed rustig zijn masker omhoog, die ijzige blauwe ogen.. James zijn hart sloeg een slag over, Hij trok Dexter naar zich toe. "Idioot! Hij is een serial killer!" Riep James uit. Jigsaw. Hij herkende hem uit de krant. Ja, hij wist het zeker. April begon zachtjes te snikken, ze trok Owen mee. "Owen! Kom nou.. Toe!" Korosu pakte haar kin vast. "Jullie gaan helemak nergens toe." Dexter slikte. "Ik wil eerst dit terug.." Hijgriste het mes uit de handen van Dexter, en zette het kalm ol April haar keel. "Rennen jullie weg, dan is dit mooie meisje opeens niet mee zo mooi." Dexter snoof. "Dat.. Dtlat is blackmail!" Protesteerde Dexter. Korosu greens. "Weet ik." Zei hij vermaakt.

Alex liep constand rondjes door de woonkamer, hal of keuken. Ze kon werkelijk niet stil blijven zitten. ''Wat nou als ze nu zijn aangevallen? Dalijk liggen ze daar dood.. in een plas bloed. En dan komt die gek hierheen en..'' Alex verborg haar gezicht in haar handen. ''Ik had mee moeten gaan..'' mompelde ze. Niet dat dat veel zou helpen. Alex zou hoogstwaarschijnlijk al overleden zijn aan een hartstilstand op dit moment. Alex tikte zenuwachtig met haar nagels op tafel. Met haar ogen bleef ze de klok nauwlettend in de gaten houden. ''Als ze over een kwartier niet terug zijn, ga ik de politie bellen..'' zei ze nu tegen Brittany. Ze beet op haar nagels en scheurde haar blik nog steeds niet van de klok af. Brittany stond op. ''Ik ga Jhun halen. Zit ie nog in zn kantoor?'' Alex knikte alleen maar. Ze sloot kort haar ogen en hoopte dat die enge gast niet toevallig zich hier om het huis bevond.
Colin was zich ook kapot geschrokken. Hij durvde zich haast niet te veroeren. En die gast had April. Hij slikte maar raapte toen toch al zijn moed bij elkaar. Voor zover hij die nog had dan. ''Ey gast, laat haar gewoon met rust. Ze heeft je niets gedaan en ze hoort bij ons..'' zei hij en hij deed een klein stapje in de richting van April.

Korosu wendde zijn hoofd niet van April af, hij keek alleen op met Zijn ogen. "Zeg een moordenaar nooit wat hij moet doen. Want geloof me.. Ze zijn alemaal oost indisch doof." Korosu liet het mes kangs April haar nek glijden, een lichte snee ontstond en ze begon te huilen. Ruw lie Korosu haar los, ze zakte ineen op de grond. "Laat dit een waarschuwing zijn. Loop gier s'nachta niet rond. Want geloof me.. Ik ben niet vriendelijk.." Zei hij en deed een atap ricting Colin. Hij klapte zij. Maske weer op zijn gezicht. "Oh, en jij daar, ik kom toch ook niet An jouw spullen? Laat ook dat een waarschuwing zijn." Hij keek de groep nog een keer aan, en liep daarna nonchalant weg. Nog even stopte hij. "ohja.. Neem maar nie de moeite om de politie te bellen. Want ze vinden me toxh niet. Salut." Hij liep verder, en liet het groepje beduust en angstig achter, zodra de gozer weg was, knielde hij neer naat April, die zowat in een totale shocktoestand was.

Colin durfde niets meer te zeggen. Hij vond het al heel wat dat hij überhaubt wat had gezegd tegen een... tegen een moordenaar. Hij slikte en keek hoe 'Jigsaw' weg liep. Doodnormaal. Alsof er niets was gebeurd. Volgens Colin hadden ze nog écht geluk gehad dat ze er zo vanaf kwamen. Want de meeste serial killers, hakte er tegenwoordig gewoon op los. Hij liet een trillerige zucht ontsnappen en knielde ook naast April neer. ''Hey, meisje.. rustig maar. Hij is weg.. kom'' zei hij en hij probeerde haar overeind te krijgen.
Alex keek zenuwachtig om zich heen. Alsof de moordenaar misschien nu wel ín huis zou zijn. Bij die gedachte sprong ze op van haar stoel. Ze maakte zichzelf echt gek. ''Britt? BRITTANY?'' riep ze nu terwijl ze een stapje van de deur deed. Op dat moment kwamen Brittany en Jhun de woonkamer binnen gelopen. ''Oke Alex, vertel me precies wat er aan de hand is.'' zei Jhun gelijk. Zijn gezicht stond bloedserieus.

April huilde nog zachtjes, ze werd omgoog getrokken, en voor he eerst klemde ze zich aan iemand vast die níet haar broer was. Ze was tot alels in staat. Ze begroef har hoofd in Colin zijn jas, en probeerde steun te zoeken. Owen streek rustig door haar haren. Tuurlijk was ze geschrokken. Iedereen was Geschrokken. Zelfs Dexter. James tikte het nummer van Jhun in. Hij moest nú komen met het busje. Ze mochten niet meer door het bos lopen, niemand ging voorlopig naar buiten. De telefoonging over. "Ja, hoi Jhun. Met mij, James. Kom onmiddelijk naar het hoofdpad in het bos. Mét de bus." James klonk bloedserieus, en dat was hij ook.

Net toen Alex halverwegen haar verhaal was, rinkelde Jhun's mobiel. Hij gritste deze bijna haastig uit zijn broekzak en drukte de lijn open. James begon gelijk te praten en Alex herkende zijn stem uit duizende. ''Is dat James? Is hij oké. Is iedereen er nog?'' Alex klonk bijna wanhopig. Jhun gebaarde dat ze stil moest zijn. Hij knikte even op James' bevel ookal wist hij dat James hem niet kon zien. ''Ik kom er zo snel mogelijk aan.'' was alles wat hij zei voor dat hij weer op hing. Zonder ook maar een woord te zeggen tegen Alex of Brittany liep hij naar de hal en begon zijn jas aan te trekken. ''Jhun.. zijn ze in orde?'' vroeg Alex weer. Jhun draaide zich kort om. ''Ik weet het niet. Ik ga ze nu ophalen met het busje. Jullie blijven hier en doen NIET open. Voor niemand niet. Ik bel drie keer aan en klop twéé keer aan de deur als ik terug ben. Dan weet je dat je open moet doen. Ik bel ook even van te voren als we onderweg zijn.'' En met die woorden verdween Jhun door de deur. Alex stortte ter plekke in. Letterlijk. Ze liet zich op de grond vallen. Jhun liet hun nu gewoon alleen........

Tot het moment dat Jhun was aangekomen, had Aprilgeweigerd om Colin los te laten. Ze durfde gewoonweg nirt te bewen. "April.. Jhun is er.. Kom op, je moet de bus in. Je wond mort worden verzorgd." Stelde Owen haar erust, hij maakte de greep op Colin's middel losser zodat April los zou laten, hij tilde haa op over zijn schouder en liep richting hrt busje. April had geen zin meer. Ze wilde naar binnen, ze wilde slapen. Ze wad te bang. Ze wild voor altijd bij Owen blijven..

''Iedereen instappen nu!'' riep Jhun vanuit het busje. Hij was bijna met piepende banden verschenen. Terwijl iedereen haastig in het busje stapte, ging Colin naast April zitten. Hij sloeg vriendelijke een arm om haar heen om haar te troosten. Maar iets zeggen deed hij niet. Meerendeels omdat hij zich zelf ook kapot was geschrokken. Hij zag zelfs een beetje wit. ''Alex vertelde me wat er gebeurd was.'' zei Jhun nu terwijl hij in volle vaard richting het huis reed. ''Vanaf nu gaat niemand, en ik herhaal, niemand meer neer buiten. Zelfs niet mét toestemming. Mocht het toch noodzakelijk zijn om naar buiten te gaan, ALTIJD met begeleiding. En ga nooit weg met minder dan drie personen. Sluit ramen en deuren goed en doe vooral niet open als er aan wordt gebeld.'' somde hij op. Het idee dat al zijn 'patiënten' en zelfs mede colega's in gevaar liepen, schokte hem. En hoe. Hij had zijn stuur blijkbaar zo stevig beet gegrepen dat zijn knokkels er wit van waren geworden.
Alex en Britt zaten op de bank. Alex een stuk gespannener dan Brittany. ''Ik ga echt de politie bellen, Britt..'' zei ze. Ze waren nog steeds niet terug. Met de telefoon in haar hand staarde ze naar de klok. Ze hoopte echt dat ze elk moment binnen kwamen stappen. Op dat moment klonk er een harde bonk. Alex liet haar mobiel zonder pardon uit haar handen vallen en staarde naar de deur. Het was één bonk geweest. Ze hield haar adem in en hoopte dat er nog een bonk volgde met drie rinkelende deurbellen erachteraan...

April liet een trillerige zucht ontsnappen. Ze was dood en dood moe. Na het voelen van de arm van colin ombhaar heen, leunde ze rustig tegen hem aan. Owen bekeek haar bezorgd. Iedereen had aandachtig naar Jhun geluisterd, alsof ze nog naar buiten durfde. Dexter voelde zich schuldig. WaRom had hij nirt gewoon zijn wapen getrokken.. Hij zuchtte, en knikte op wat Jhun zei. Hij had volkomon gelijk, het was te gevaarlijk. April had ondertussen haar ogen esloten, maar werd wakker gehouden door Colin, of haar broer. Maar toch hield ze haar ogen gesloten. 
Bij het chalet was inmiddels een bleke jongen aangekomen, met een zwarte rugzak. Het was een best dunne jongen, in het licht kon je net zien dat hij een rode strook in zijn haar had en felblauwe ogen. Het was Korosu. In de rugzak zat een cape en het masker. Hij moest hier zien te 'infiltreren'. Oftewel, de buurt onveilig maken. Rustig klopte hij op de deur, nogmaals. Maar er werd niet opengedaan. Hij zuchtte diep, geirriteerd drukte hij op de bel. Als hij niet binnen werd gelaten, zou hij zichzelf binnen laten, en al was zijn 'plan' dan half mislukt, hij zou dan toch wel heisa schoppen. Want dat, dat vond hij leuk. Even dafht hij na. Hij keek door de brievenbus, er stond niemand. Dat betekende dus dat hij zijn paniekerige acterkunsten moest gebruiken. "Hallo?! Is daar iemand?! Alstjeblieft! Doe open!" Zijn stem klonk haast angstig. Maar het was van verre niet angstig.. 
James had zowat zijn vingertoppen afgebeten. "Dude.. Doe chill.. Je nageks worden er echt nirt langer op.." mompelde Dexter, James zuchtte. "Jhun, waarom heb je Alex alleen ahtergelaten. Ik hoop dat ze voor niemand de deur open doet.. Want.. Want.." James schoo zelfs in de paniek, maar kreeg een por vN Dexter die voorin zat. "James!" Riep hij, maar nirt te hard. James keek maar uit het raam. Hopelijk kwam alles goed..