Expect the unexpected.

Korosu liet zich kalm zakken in een stoel die in het kantoortje stond. Nieuwschierig keek hij om zich heen, hij was van verre niet gespannen. Juist heel relaxed. Hij keek Alisa aan toen ze hem bekeek. Maar hij zei niets. Hij moest zich gedragen. Hij wachtte totdat Alisa haar vragen zou stellen. Dit kon inderdaad leuk worden, Want Korosu had zijn praatje al klaar.

Alisa tikte kort met haar nagels op de tafel en staarde voor enkele seconde naar haar boekje om haar notities door te nemen. ''Kazehaya was het niet? Tenshi Kazehaya?'' vroeg ze. Ze keek Korosu even aan. Op de een of andere manier bleef ze telkens weer verbaasd over de felheid van zijn lichte blauwe ogen. Bijna sprekend. En April begon er ook al over. Maar daar ging ze later nog wel op in. ''Waar kom je vandaan?'' vroeg Alisa nu. Ze had haar pen al in de aanslag maar bleef zijn bewegingen nauwlettend met haar ogen volgen. Ze wist niet wat het was. Maar ze had hier en raar gevoel over. Ze schonk er nauwelijks aandacht aan. Misschien had ze gewoon honger. Alisa ging haar gewoonlijke rijtje van vragen af en schreef in details op wat Korosu antwoordde. ''En sinds wanneer zit je hier in de kliniek?''

Korosu knikte gewoon op haar vragen. Op de laatste vraag keek hij Alisa even niet begrijpend aan. "Ik zit hier niet in de kliniek, Ik was van plan hier de nacht door te brengen, maar ik had het nog niet gevraagd." Zei hij kalm. Een lichte 'angstige' blik in zijn ogen was te zien, Niet door de vragen, maar omdat hij zogenaamd weer moest denken aan het feit dat hij achterna was gezeten en morgen weer weg moest. Hij keek Alisa aan. "En ik moet mijn vrienden nog bellen om te vragen of ze oké zijn.." Zij hij nu haast in paniek, en keek om zich heen of hij een telefoon kon vinden. Er was geen greintje spanning op te merken in zijn gedrag..

''Je zit niet in de kliniek?'' vroeg Alisa nu vragend. Ze staarde weer even naar haar notities. ''Oke.. waar kom je dan wél vandaan? En wat doe je hier?'' vroeg ze nu. Ze keek Korosu even aan. In de hoop dat ze misschien iets verdachts zou zien in zijn blik. Maar ze kon niets ontdekken. Toen Korosu begon over zijn vrienden fronste Alisa haar wenkbrauwen even. ''Je vrienden zeg je?'' Ze stopte even en een korte stilte viel. ''Kun je namen noemen?''

((Heh heh. Alisa denkt slim te zijn. Maar Korosu is slimmer.))

Korosu knikte op de vraag of hij inderdaad Tenshi Kazehaya heette. Daarna begon hij uit te leggen, de reden waarom hij hier was. "Ik was van plan om hier vannacht de nacht door te brengen. Want zie je, Ik ben een uitwisselingsstudent uit Okanawa. Na een avond stappen waren ze allemaal dronken, Ik moest rijden. Eerst wilde ik niet rijden, maar ik moest wel, want ik had beloofd dat ik er voor zou zorgen dat ze heel thuis zouden komen. En nu moet ik toegeven.. Dat ik zonder rijbewijs heb gereden." HIj zuchtte kort. "We zijn tegen een boom aangeknald, en aangezien ik niet in het buitenland ga bellen, heb ik geen telefoon. Dus ging ik naar de stad lopen. Afijn.. Op de heenweg naar de stad, was er een of andere gast met een wit masker die mij bedreigde. Hij wilde geen geld, ik stond stijf van de angst. Ik weet niet wát hij wilde, maar het was niet goed." Vertelde hij nu. Toen er een stilte viel, begon Korosu na te denken. Was zijn 'decoy' goed? Zaten er geen gaten in? Aan zijn gezicht kon je niet zien dat hij na aan het denken was. Weer dacht hij na. Hij snapte het niet. Het was die vervelende Allison, van toen. Waarom herkende ze zijn stem niet..? Misschien omdat hij wat ouder was geworden..? Dat was iets om over na te denken. Toen Alisa vroeg of hij namen kon noemen, knikte hij. "Er was een engels meisje bij, ze heette Amy. Haar achternaam weet ik niet, wat ik wel weet was dat ze een vriendje had die ook bij ons was, waarvan ik de naam ook niet weet aangezien ze niet echt onze vrienden waren, we hebben ze leren kennen in die Discotheek, Aan de rand van de grote stad voorbij het bos. Mijn klasgenoot was er ook bij. Hibari Kyoya." ((Naam gestolen van Deathroulette xD)) Vertelde hij nu. at Alisa niet wist, was dat Korosu een ster was in het omkopen van mensen. En inderdaad, er liep echt een Hibari Kyoya rond in de buurt van deze locatie.

Alisa's hart maakte een licht sprongetje toen ze hoorde over 'de man met het masker'. Misschien dus toch. Ze keek Korosu aan. ''Een man met een wit masker bedreigde je?'' herhaalde ze vragend zijn woorden. ''Welk tijdstip was dat?'' Ze keek Korosu even aan. Het klonk nogal bizar. Een uitwisselingsstudent uit Okanawa die aan het stappen was met zijn vrienden. Hij moest de bob zijn maar had geen rijbewijs. Ze knalde tegen een boom aan en hij ging verder lopen. Maar waren zijn vrienden dan? Liet hij die gewoon achter. En toen opeens kwam er een man met een wit masker. Als Tenshi wérkelijk de waarheid vertelde, en er liep ook daadwerkelijk een gek rond hier in de buurt, dan had de kliniek dringend bescherming nodig.

Korosu knikte. "Ja. Hij zei dat ik s'nachts niet buiten rond moest lopen. Omdat hij niet bepaald aardig was.." ((We doen dat April dat ook al aan haar heeft verteld, dat hij zei dat ze niet alleen in het bos moesten lopen xD)) "Maar over die vrienden.. Ze deden niet eens de moeite om mee te lopen. Zelfs Hibari niet. En dat is niets voor hem.." Zei hij, hij begon in zijn zakken te zoeken. "IK heb een telefoonnummer." Zei hij toen plots. Hij haalde het verfrommelde papiertje uit zijnz ak en vouwde hem open. Het nummer van die 'Hibari'. "Als ik even mag bellen..? Misschien kan hij meer vertellen.." Zei hij, hij keek weer rond of hij een telefoon kon vinden. Hij was op Alles voorbereid. Maar, Op Oliver was hij niet voorbereid, want Oliver had nooit die ogen vergeten..

Alisa knikte kort. Dat was precies hetzelfde als wat April had verteld. Ze dacht even na. Misschien was er dan toch een link tussen Tenshi en April. Ze moest dus wat meer mensen gaan ondervragen. Toen Tenshi begon over de telefoon, knikte Alisa kort. ''Ga je gang.'' zei ze terwijl ze wat achterover leunde. Hibari... ze dacht ergens die naam een keer gehoord te hebben. ''Hier, neem mijn mobieltje maar..'' zei ze en ze rijkte haar mobiel naar hem uit. Op dat moment ging de bel. Alisa keek op. ''Blijf zitten waar je zit.'' was enkel wat ze zei en ze schoof haar stoel naar achter. Meteen liep ze het kantoortje uit naar de woonkamer toe. Een aantal mensen staarde naar haar of naar de deur. Ze wisten dat niemand meer de deur mocht openen. Behalve Alisa of de begeleiding. Maar zolang Alisa hier was, ging zij voor. Alisa was op alles voorbereid. Ze trok de deur van de hal open en liep toen rustig naar de deur. Toch voelde ze een lichte adrenaline in haar lichaam binnendringen. Want ergens vond ze het toch spannend. Dalijk stond er écht een moordenaar voor de deur met een mes of gelade pistool. Maar bang was ze niet. Nee. Ze opende alle sloten en legde haar hand op de deurklink.

((en JA ik vind dat ze heeft opengedaan xdd))

Buiten voor de deur leunde een lange, dunne jongen tegen het muurtje van het portiek. Hij had een sigaret tussen zijn lippen geklemd, en zijn vingers drukte op een mobiele telefoon. Hij had niet veel bij zich. Een rugzak, dat was alles. Hij had ook niet veel nodig. En waarschijnlijk zou zijn broer tóch nog zo eigenwijs zijn om tóch de rest van zijn spullen te komen brengen. Toen de deur open ging, keek hij niet op. Hij maakte eerst zijn spelletje af, en schoof de telefoon in zijn broekzak. Met een haast verveelde, en iets van een trieste blik, keek hij op naar Alisa. Hij herkende haar niet. Nee, natuurlijk kende hij haar niet. Misschien als ze niet zo veranderd was. Hij keek schuin naar beneden terwijl hij nog een lange trek van de sigaret nam, en hem tussen zijn vingers uitdraaide en uiteindelijk op de grond viel. De rook blies hij onopvallend uit. Even bekeek hij Alisa. Ze zag er uit als een politieagente. Misschien was ze dat wel ook. Hij deed niet eens de moeite om haar te groeten. "Is dit.. De kliniek..?" Zijn stem was zwaarder als voorheen. Haast mannelijk, Eigenlijk kon je het dat wel noemen. Hij keek langs Alisa heen, en wachtte op een antwoord.

Toen Alisa de deur opende was ze overompeld. Nee, meer dan dat. Haar handen trilde zelfs een beetje. Ze slikte en staarde naar de jongen. Dit moest een vergissing zijn. Dat of ze was nu gewoon aan het hallucineren. Wat in hemelsnaam deed Oliver hier. Hier, in de kliniek. Waar uitgerekend ZIJ moest komen surveilleren. Was hij haar gevolgd ofzo. Nee dat kan niet. Dat was onmogelijk. Ze hadden al minstens één heel jaar geen contact gehad. Als het niet meer was. Ze bekeek hem nogmaals. Hij leek erg verveeld en misschien zelfs een beetje boos. Maar, was het Oliver wel? Ze had de neiging om zijn naam te vragen maar hield zich in toen hij begon te praten. Hij leek haar niet te herkennen. Of wilde haar niet meer kennen. Alisa rechtte haar rug eventjes en knikte toen. ''Ja. Kom verder.'' zei ze nu zachtjes, bijna emotieloos. Ze liep naar de woonkamer. ''James, 't is voor jou.'' zei ze kortaf. Daarna beende ze naar de keuken en pakte een glas voor zichzelf. Ze staarde wat stug naar het glas die ze nog niet eens had ingeschonken. Ze mocht zichzelf nu niet verliezen in het verleden. Zelfs al zou het Oliver echt zijn.

Oliver liep nonchalant de gang af, en kwam in de woonkamer. Bijna alle ogen staarde naar hem, hij werd er ongemakkelijk van. Dat had hij nooit leuk gevonden, in het middelpunt staan. Hij probeerde zijn blik van de ogen van de anderen af te houden, zodat hij niet zenuwachtig zou worden. James kwam bijna gehaast op hem aflopen. "Jij bent.." James wilde vragen of hij Oliver was, aangezien hij deze middag al zou komen. Maar natuurlijk was hij een halve dag telaat, zo was Oliver, en aangezien hij lopend was, kon het niet anders. Maar hij leek niet eens moe te zijn. "Oliver, ja." Zei hij voordat James zijn zin kon af maken, Langzaam keek hij op naar de begeleider. "Sorry voor de chaos hier, er is het een en ander gebeurd vandaag." Oliver haalde zijn schouders op. "Oke." Was het enige wat hij zei, hij probeerde de omgeving in zich op te nemen, aangezien hij hier de komende tijd zou verblijven. Een zucht die bijna uit zijn tenen leek te komen verliet zijn mond. En echt veel deed hij niet, hij bleef daar maar om zich heen staan te kijken, haast zoekend om zich heen te kijken. "Je kan nu even niet naar boven, er worden boven gesprekken gevoerd.." Vertelde James in geuren en kleuren, maar Oliver keek hem niet eens aan en antwoordde opnieuw met 'Oke'. Je kon duidelijk merken dat Oliver niet een persoon was die bepaald plezier had in zijn leven, op dit moment dan.

Alisa had zonder pardon haar glas laten vallen op de grond bij het horen van Olivers naam. Een gerinkel was te horen en vele glasstukjes spatte uiteen op de vloer. Wat afwezig staarde Alisa naar het glas. Dus toch. Hij was het toch. Maar, hij herkende haar niet. Of negeerde hij haar? Alisa keek weer om zich heen. Shit. Ze had er een zooi van gemaakt. Ze bukte zich om wat scherven op te rapen en sneed zichzelf daarbij open. Ze bekeek haar hand even. De stukjes glas waren flinterdun maar mega scherp. Waarom liet ze dan ook dat glas uit haar handen vallen.

Oliver schrok van het plotse geluid van het glas dat op de grond in stukken viel. Hij bekeek Alisa. Haar hand bloedde. Maar, het deed hem niets. Misschien las hij had geweten dat het Alisa was, dan wel. James kwam gelijk aangesneld met een stoffer en blik, en seinde Alisa dat ze even aan de kant moest gaan. "Het geeft niet.." Mompelde James, hij veegde de zooi bij elkaar en haalde een doekje over de grond zodat het weer droog werd. "Kan gebeuren.." Hij meost eens weten wat de reden was, dat ze dat glas had laten vallen. Oliver staarde bijna naar Alisa, Maar er was geen enkele blik van herkenning in zijn ogen te zien. Niet eens een beetje..

Alisa probeerde wat te glimlachen. Maar deze poging faalde nogal. ''Sorry. Wat onhandig van me.'' was alles wat ze wist uit te brengen. Ze voelde Olivers blik prikken en keek op. Maar niet voor lang. Ze moest terug naar het kantoortje. Dat was waar ook. Ze zat midden in een verhoor. Ze bekeek haar hand even. Eigenlijk had ze daar nu ook geen zin meer in, in dat verhoor. Ze was er niet bij met haar hoofd. Haar hand bloedde nog ietsjes maar dat kon dr niet echt iets schelen. Waarschijnlijk zaten er nog glasstukjes in. Ze trok wat keukenrol van de houder en probeerde zo wat onhandig haar hand schoon te maken. Ze zuchtte kort en gaf het toen maar op. Ze liep stug langs Oliver zonder hem aan te kijken. Ze zou dit verhoor maar snel afronden en zich dan terug trekken op haar toegeweze kamer.

Oliver zag de ogen van Alisa. Hij kreeg zowat een hartaanval. Tenminste, daar leek het op. "m-ma Sainte mére.." (Mijn heilige moeder, van like.. fuck no xD) Hij ging even met zijn handen door zijn haar, en staarde haar aan. Toen ze langs liep, Volgde hij haar met zijn ogen. No way. Dat was Alisa niet. Of.. of wel..? Hij had de neiging om haar tegen te houden. Misschien.. En dat was ook wat hij deed. Hij draaide een kwartslag, en pakte haast breekbaar haar schouder vast."Allison..?" Zei hij, haast aarzelend, het leek wel alsof hij emotioneel werd. Want dit was gewoon niet t egeloven. James keek een beetje verbijsterd toe. Die twee, die kende elkaar..? Hij moest eens weten, die twee zaten bij elkaar p school. en moest je nu kijken.. De ene een succesvolle agente en de ander zat in een depressie. Wat het leven met je kon doen..

Alisa voelde Olivers hand op haar schouder en bleeft abrupt staan. Maar iets zeggen deed ze niet. Voorzichtig keek ze op toen ze haar naam hoorde. Ja, dit was zeker weten Oliver. Ze slikte even en bleef hem voor een moment aankijken. Ze wist niet zo goed wat ze moest zeggen. "...hey, ik herkende je niet." loog ze. Ze voegde er een klein glimlachje aan toe. Of eigenlijk, die fakede ze. Er viel een kleine stilte. Dit was nogal awkward.

Oliver viel even stil, hij liet zijn hand van haar schouder glijden. Wat ze zei, was niet waar. Hij zag het in haar ogen. "Oh. Ik jou ook niet." Maakte hij er maar van. Hij keek haar nog even met een korte, verbitterde blik aan, En verdween toen langs Alisa de trap op. Dan niet. Het was gewoon zijn eigen schuld. Moest je hem nou zien. Zijn vriendin, succesvol. En hij.. Hij zat in een stomme kliniek. De deur van de kamer waar Korosu in zat, stond op een kier. Zijn blik viel op Oliver, een kort, onopmerkbaar grijnsje sierde Korosu zijn gezicht, maar die verdween al snel.

Alisa zag Olivers blik. Bijna kwaad. Een blik zo kill dat ze er gewoon een steek van kreeg in haar buik. Ze voelde Olivers hand van zich afglijden. Het voelde alsof hij haar nu pas echt los had gelaten. Voor goed. En dat stak. Ze hoorde hoe Oliver de trap op liep maar deed geen moeite om hem te volgen of terug te roepen. De boodschap was duidelijk: het was over. Vreem was het wel. Ze waren ten slotte al een tijd geleden uit elkaar gegaan. Maar nu voelde het anders. Ze kon het niet echt beschrijven. Liefde was blijkbaar omgezet in haat. Voor hem dan. Voor Alisa wekte alles alleen maar verwarring op. Iets wat ze op dit moment niet kon gebruiken. Ze probeerde zichzelf groot te houden. Maar een trieste glimlach was te zien op haar gezicht. Ze draaide zich uiteindelijk om en liep naar het kantoortje. "Is het gelukt met bellen?" vroeg ze alsof er niets aan de hand was. Ze had met moeite haar gezicht weer in de plooi weten te houden en keek Tenshi nu vragend aan.

Oliver koos een kamer uit. Hij wilde ene kamer waar hij allene kon zijn. Een kamer waar hij zich kon opsluiten als dat nodig was. En nu was het nodig. Ze was hem helemaal niet vergeten.. En hij Alisa al helemaal niet. En óf het pijn deed, om zo de persoon weer te zien na 1, of zelfs 2 jaar. Misschien was het wel beter zo..? Met een ruk sloeg hij de kamerdeur dicht, en je kon horen dat hij op slot werd gedraaid. Soms was het echt nog dat kleine jongetje, dat jongetje waaraan je gewoon kon merken dat hij diep van binnen nog steeds niet volwassen was. Maar, het was al aardig op weg. En dat was lichamelijk ook te merken, ZIjn stem, zijn bouw, maar ook van binnen. Een jongen die zich vast hield aan zichzelf, iemand die door probeerde te gaan zonder anderen. Hij liet zich op het bed zakken, waar hij voorlopig zou slapen. Pff, slapen.. Alsof dat ging lukken. Het ging moeilijk de laatste tijd, Al dat gepieker maakte hem kapot. Hij liet zijn rugzak op de grond zakken, en ging lggen op zijn bed.
Korosu had nog de mobiel van ALisa in zijn handen. Er was inderdaad een nummer gedraaid, en Korosu wist dat di dingen op werden genomen, dus had hij zijn lulverhaal ook gewoon tegen die gast opgehangen. Hij knikte. "Nog steeds de weg kwijt.." mompelde hij, er was bijna woede, maar ook bezorgdheid te zien in zijn ogen. "Letterlijk én figuurlijk.." Voegde hij daar nog aan toe.

Alisa lachtte flauwtjes om de opmerking van Tenshi. Ze pakte haar mobiel weer op en stopte deze in haar zak. Ze zuchte zachtjes en staarde even naar de tafel. "Bedankt voor je medewerking, ik denk dat je nu wel kunt gaan. Als ik je nog nodig heb, hoor je nog wel van me." zei ze terwijl ze kort gebaarde naar de deur. Ze keek even uit het raam. Zonsondergang. De fel oranje, geel en zelfs roze kleuren leken haar wel even te hypnotiseren. Ze schoof haar stoel aan en liep naar buiten, naar de woonkamer. Ze zou naar buiten gaan. Gewoon even lopen. Haar gedachtes leeg maken. Alisa wilde al naar de voordeur lopen maar Alex hield haar tegen. "Wat ga je doen?" vroeg ze. Ze hoopte niet dat Alisa wegging. Dalijk sloeg die gast met dat masker weer toe. Alisa draaide zich om. "Ow, gewoon even.. lopen." antwoordde ze. Even twijfelde Alex. "Bezwaar als ik mee ga?" vroeg ze uiteindelijk. Eigenlijk had ze best wel zin om even te lopen. Ze zaten nu al een paar dagen 'opgesloten' in het huis. En daarbij voelde ze zich veel veiliger met een agente om zich heen. Alisa schudde kort gaar hoofd. "Sure.." Maar eigenlijk had ze dr helemaal geen zin in.

((Ik vind dat April al mee is met Alisa en Alex. xD))

Korosu stond ook op. "Dan ga ik maar een kamer opzoeken.." Mompelde hij, Hij pakte zijn rugzak, en zodra Alisa weg was, ontstond er een saddistische grijns op zijn gezicht. Te eng voor woorden. Hij liep door de hal, en keek even rond. Een lege kamer was wat hij nodig had. zodra hij er een gevonden had, draaide hij de deur onmiddelijk op slot. Een 'gedaanteverwisseling' zou plaatsvinden. Hij knoopte zijn blousse open, en gooide hem op de grond. Een te groot, mouwloze v-hals kwam te voorschijn, Hij dacht na over zijn broek. Wat als ze die zouden herkennen. Hij zuchtte, en rolde met zijn ogen, wéér een broek naar de knoppen. Maar, het was voor een 'goed doel'. Uit de voering van zijn tas, haalde hij en net niet te grote vlindermes, waarmee hij zijn broek op verschillende plekken mee stuk scheurde. Zo, dat was klaar. Hij haalde zijn masker uit zijn tas, en een brede grijns verscheen op zijn gezicht. Het was weer zover, Jigsaw ging op pad..
Met een wapenriem, mét het wapen erin gestoken, Weliswaar zonder kogels, Liep hij nonchalant, gemaskerd door het bos. Zijn lichaamstaal totaal veranderd. Het zag er eigenlijk best lomp uit, een gozer met een wit masker, een geweer aan zijn zij en een vlindermes tussen zijn vingers. Hij zag er uit alsof hij dacht dat het halloween was. Maar dat masker was niet voor niets. Sommige moordenaren droegen een muts om onbekend te blijven, anderen een bril. Maar Korosu droeg simpelweg een masker. Zijn ogen gleden door de bossen, Even peinsde hij. Er was echt letterlijk niemand hier.. Maar hij had te vroeg gedacht. want in de verte, 3 kleine schaapjes.. Alisa, April, en Alex.

''Zo... Dus jij en Oliver kennen elkaar?'' begon Alex maar om de wat ongemakkelijke stilte te doorbreken. Niet wetende dat dat juist voor een ongemakkelijke situatie zou zorgen. Alisa knikte kort. ''Jep..'' zei ze. Ze keek voor zich uit. Haar blik op oneindig. Waarom was hij nog zo kwaad op haar. En waarom kon ze het zelf niet loslaten. Het streste haar gewoon. Ze zuchtte kort. Zou ze met hem gaan praten. Nee. Nee, hij wou haar waarschijnlijk nooit meer zien. Misschien moest ze maar gaan stoppen met deze zaak. Het aan iemand anders overlaten. Alisa slikte wat moeizaam. Ze was zichzelf aan het kwijtraken. Aan zichzelf. Of aan Oliver. Of beide.
Alex keek om zich heen. Ze kreeg een beetje een dejavu moment van de vorrige keer dat ze buiten liep in het bos. Alleen was dat niet helemaal goed afgelopen. Maar nu, nu waren ze tenminste veilig. Ten slotte was Alisa er.

April luisterde aandachtig naar de twee. Ze bekeek Alisa even. Ze leek gebroken. Of iets wat daar op leek. Ze zuchtte, en keek zelf ook voor zich uit.
Korosu liep rustig over datzelfde pad als tijdens dat conflict van vorige keer. Een kort grijnsje sierde zijn gezicht, het masker verborg die 'saddistische' emotie. Het begon al te schemeren, het was zelfs bijna donker.Korosu schatte dat het nog 7 minuten zou duren voordat de zon helemaal onder was gegaan en de bossen weer van hém waren. En iedereen die er in rond liep, ook. April en de andere twee kwamen al snel zijn pad kruisen, Hij liep strak langs hen. Als je hem had aangekeken, had je zijn masker bijna zien lichtgeven in het donker. April merktte het eerst niet, Want het masker viel niet echt op. Korosu stond stil, een grijns verscheen op zijn gezicht, en stilletjes draaide hij zich om waarna hij zonder pardon Alex naar achteren trok en zijn hand op haar mond legde, ZIjn andere hand strak rond haar middel zodat ze geen kant op kon. "Had ik jullie schaapjes niet verteld om s'nachts binnen te blijven..?" Zei Korosu haast op een sissende toon. "Het zal jullie bezuren, geloof me.." FLuisterde hij nu zo dicht mogelijk tegen Alex haar oor aan. "En jij al helemaal niet.." Zei hij nu, Hij keek omhoog naar April en Alisa die inmiddels zich al hadden omgedraaid.

Alex begon gelijk te gillen. Maar die werd onderdrukt door een hand. Ze kreeg zowat een hartverzakking. Het was zo plotseling geweest. Wild begon ze om zich heen te slaan maar ze werd gegrepen. Een vreemde onbekende stem begon tegen haar te spreken. Of eigenlijk te fluisteren. Ze kreeg er de rillingen van. En het maakte haar bang. Ze begon te huilen. Ze was zo bang dat hij haar zou gaan ombrengen. Gewoon, hier ter plekke.
Alisa draaide zich met een ruk om. Haar mond viel zowat open toen ze zag met wie ze oog in oog kwam te staan. ''K-Korosu...'' riep ze bijna verbaasd uit. Ze staarde hem enkele secondes aan. Dus toch. Alisa wist niet wat het was, maar de adrenaline gierde door haar lichaam. Eindelijk. Na al die jaren.

Korosu keek met een valse blik naar Alisa. Ook al kon je zijn gezicht niet zien, het was gewoon in zijn ogen te zien. Die saddistische.. En voor Alisa, bijna herkenbare blik. "Oh, Kon'ichiwa, Alisa. Hoe staat het er mee..?" Zei hij. Hij had Alex nog steeds vast. Hij hoorde dat ze zachtjes huilde, maar medelijde had hij al helemaal niet.Sterker nog, het deed hem niets. April Zakte zowat door haar voeten. "Zeg Alisa.. vind je het erg als ik deze twee meisjes even 'leen', voor ongeveer.. Totdat ik er losgeld voor krijg..?" Zei hij met een haast valse stem, Zijn hand reikte naar zijn vlindermes, die hij langzaam schuin op Alex haar keel zette. "Als één van jullie durft weg te rennen. Of hoe dan ook te ontsnappen, Is dit meisje opeens haar hoofd kwijt. En Alisa, jij weet als geen ander hoe ik dat doe.. is het niet..?" Hij greens breed, het mes liet nog net geen snee achter. En April piste ook zowat in haar broek.