Expect the unexpected.

Alex begon nu hysterisch te worden. Ze begon te huilen en zowat te hyperfentileren. Ze wou weg. ''Alisa...h-help me..'' piepte ze. Alisa staarde Korosu voor een kort moment aan. Een klein lachje verscheen. ''Korosu-kun. still the same, huh..'' zei ze nu. In een oogewenk haalde ze een mes tevoorschijn. ''Ik had je al verwacht, om eerlijk te zijn.'' zei ze. Alisa leek totaal niet onder de indruk te zijn van Korosu's bedreiging. ''Luister, ik weet niet wát je wilt maar denk maar niet dat je dit zo kan bereiken.'' begon ze. Ze had haar mes voor zich uit, want met Korosu wist je het maar nooit. ''Binnen no time gaan ze zoeken naar Alex en April en dan is dit hele bos omsingeld, Korosu. Je gaat gepakt worden. Hoe dan ook. En geloof me, prison is geen pretje.'' ze keek even naar April. Die stond zowat op het punt om flauw te vallen. Als Alisa nou maar bij haar mobiel kon om haar sneltoets in te drukken. Haar hand kroop voorzichtig naar haar broekzak. Maar tot haar grote verbazing was deze leeg.

Korosu liet Alex ruw los, en Viste uit zijn broekzak de mobiel van Alisa. "Zoek je deze..?" Zei hij, met een myserieuze blik in zijn ogen. Het masker maakte het gewoon eng. "April snapte hrt niet.. Hoe kwam hij aan haar mobiel..? Korosu schudde zijn hoofd. "Jullie zijn zo snelgelovig. Stuk voor stuk. Zelfs jij, Alisa." Hij hief langzaam zijn masker op, die nu dus op zijn voorhoofd stond. Zijn kille ogen keken bijna door Alisa heen. April haar adem stokte. Dat.. Kón gewoon niet waar zijn. Ze zakte in elkaar op haar knieeen, ze kon nog net haar hoofd omhoog houden. Dit was teveel. Voor April wel..

Alex liet zich op haar kniën vallen op de grond en greep naar haar keel. Ze zat nog steeds te huilen. Ergens twijfelde of ze het niet op een lopen zou zetten maar dan zou ze waarschijnlijk neergestoken worden. Ten slotte had Korosu nog steeds een wapen. Alisa begon te lachen toen ze Korosu's ware gezicht zag. ''Tenshi Kazayaha. De uitwisselingsstudent uit Japan die bob mocht gaan spelen voor zijn vrienden.'' zei ze hardop. Ze vouwde haar armen over elkaar. ''Ik moet toegeven, daar had je me toch bijna Korosu.. bijna..'' Ze keek Korosu met een bijna vermakelijke grijns aan. ''Alex en ik hebben namelijk even gebabeld en ze had me al verteld over jou 'verongelukte auto'...'' begon ze. Ze keek even naar het mes in haar handen. Het blonk. Daarna keek ze weer op naar Korosu. Ze was er heus wel naar wezen zoeken. ''En raad eens... geen auto!'' Ze leek nu bijna zelverzekerd te grijnzen. ''Toch jammer. Dit hele plan. Je had het zo goed uitgedacht. Op een paar puntjes na. Misschien ben je dan toch niet de beste en beruchtste moordenaar aller tijden, Korosu.'' Ze keek even naar Alex en April. Ze vroeg zich af hoelang ze Korosu nog bezig kon houden voordat hij werkelijk iets ging doen.

Korosu rolde verwaand met zijn ogen. "Ben je klaar, Sherlock? Kan ik nu vereer met m'n werk?" Zei hij verveeld. Hij zag het mes in Alisa haar handen. "Wat wil je daarme gaan doen, brood smeren?" Zei hij haast spottend. Hij wierp enkel met zijn ogen op zijn wapen. Blf kongoed van pas komen. Maar de kogels zaten nirt in het geweer. Maar in zijn tas. En een magazijn een twee drie uit je tas halen, gin nogal noeilijk als je op het punt stond om 3 mensen te kidnappen. "Wat ben jij vervelend zeg." Met twee vingers duwde hij Alisa haar mea aan debkant, en trok het wapen uit zijn riem. "Jullie krijgen twe keuzes." Begon hij, hij bekeek het wapen. Je kon moeilijk zeggennof hij aan het bluffen was. "Of jullie gaan gezellig met mij mee." Zei hij nu. Hij zette het ding tegen Alisa haar kaak aan. "Of ik schiet je schattige hoofdje er af." Siste hij in Alisa's oor. "En ik beloof nirt dat je dan in leven blijft als je kop dadelijk over de grond rolt. " Voegde hij daar aan toe met een vermaakte grijns.

Alisa keek strak naar Korosu. Zelfs al was het donker. Ze konden elkaars blikken gewoon voelen. Dat kon niet anders. Zelfs toen Korosu zijn wapen op haar gezicht plaatste bleef ze hem aankijken. Ze schoof langzaam het wapen opzij. ''Korosu.... dit spelletje ga je niet winnen. Dat weten we allebei.'' was enkel alles wat ze zei. Ze hoorde Alex iets piepen over dat ze niet dood wou en April was al akelig stil. Ze hoorde Korosu's bedreiging enkel aan. ''Je moet echt iets nieuws gaan bedenken, Korosu..'' zei ze nu. ''Waar wil je ons mee naartoe nemen? Je geheime schuilplaats midden in het bos? Wil je me soms weer in een vriezer stoppen en mn vriendje ontvoeren? IS DAT HET?!'' ze begon nu gewoon bijna te schreeuwen. Als ze er weer aan dacht laaide het vuur gewoon weer op. Tegelijkertijd dacht ze aan wat ze had gezegd. Haar vriendje. Nee, Oliver was niet meer van haar. Ze slikte en leek rustiger te zijn. Daarna keek ze Korosu kort aan. Verzet had weinig zin. Ze vroeg zich af of ze al gemist zouden worden.

Korosu lachtte kort. Bijna spottend. "Je 'vriendje' is anders aardig pissig op je volgensmij." Zei Korosu met een schuine lach. April was bewusteloos geraakt na het zien van zijn geweer. "Hmm, nee.. Dit keer niet. Ik zat eerder te denken aan.. Zodrs een van jullie probeert te ontsnappen, zijn jullie dood. No strings attached. Ze komen maar losgeld geven. Desnoods kom ik het halen.." Zei hij, hij stopte het wapen weer weg. "Afijn, jullie hebben de keuze gekregen. Ik wacht wel hoor." Zei hij, hij keek overdreven blij naar Alisa. Maar Alisa wist wel beter.

Alisa schudde haar hoofd. Bijna vol ongeloof. ''Je wilt ons hier vast houden? Ter plekken? En gewoon gaan zitten wachten tot je geld krijgt?'' vroeg ze bijna wantrouwig. Dat was wel het slechtste wat ze ooit gehoord had. ''En hoe denk je dat ze ons gaan vinden hier in het bos. We moeten toch eten en drinken? En jij trouwens ook.'' Ze zuchte en ging demonstratief op de grond zitten. Ze had er gewoon geen zin meer in. Alex was inmiddels opgestaan. Ze twijfelde of ze zou kunnen wegrennen als hij niet keek. Het was ten slotte donker. Even keek ze naar April. Die lag zowat als een slappe dweil over de grond heen.

Korosu zuchtte diep en geirriteerd. "Kom jij uit de rimboe ofzo?" zij hij nu, hj hield Alex vanui zijn ooghoeken in de gaten. Al zou ze wegrennen, Dan was ze er geweest. Misschien. Want Korosu moest geld hebben, Anders kon hij niet overlevwn. Letterlijk.. Hij hd het modig voor zijn kleding, zijn eten. Hij wreef even in zijn ogen, en nam de omgeving even in zich op. Als het goed was dan stond hierbergens een verlaten boswachterhuisje, een huisje waar Korosubaf en toe schuilde als het regende. Wat dat betreft was hij een best triest persoon. Op de slexhte, maar ergens ook op de eenzame manier.

Alisa stond op en zuchtte diep. ''Dit wordt niks. Ik ga hier weg..'' zei ze. Ze wilde zich omdraaien en gewoon weglopen. Dat was voor Alex het teken. Ze zette het op een rennen. Zo hard als ze kon. Alisa had een beetje verbaast opgekeken toen dat gebeurde. Ze wierp ook nog een blik op April. Die kon ze hier niet zomaar laten liggen.

((short post. kut post. inspiri loos.))

Korosu ging niet eens achter Alex aan. Of hij had geen zin, of zijn gedachtes waren ergens anders. Hij keek Alisa aan. "Nou, je ziet het. Mensen hebben schijt aan mij, ik aan anderen." Hij knielde neer naast April, hij pakte haar kin vast tussen zijn vingers wn draaide haar hoofd in zijn richting. Hij bekeek haar aandachtig, hrt zagver bijna professioneel uit. "Geef eens een lampje." Zei hij plots, het kon hem eigenlijk geen tering schelen of Ze hier bleef liggen of jiet. Maar miswchien zat er tocy nog iets goeds in Korosu.

Alisa keek Korosu aan voor een moment. Wacht, Korosu probeerde April te helpen. Seireus. Ze keek hem wantrouwend aan. ''Gaat alles wel goed met je?'' vroeg ze toen. Dit leek wel de omgekeerde wereld. Het was raar, maar Alisa zag Korosu veel liever dreigen. Want dit. Dit maakte haar gewoon bang. Bij de vraag of ze een lampje had, schudde ze haar hoofd. Ze had niets. Behalve misschien haar mobiel. ''Tsjah, als ik een mobiel had zou ik hem gebruiken..'' maar die had Korosu natuurlijk.

Korosu keek haast dodelijk naar Alisa. "Je denkt zeker dat ik dom ben." Hij griste haar mobiel uit zijn zak, En hield hem boven het gezicht van April, om te kijken of ze in orde was. Hij opende een van haar ogen, er was geen reactie te zien. Opnieuw zuchtte hij. Uit zijn tas haalde hij een flesje water, wat hij over zijn handen gooide en uiteindelijk over April haar hoofd wreef, en langs haar hals. Hij stopte het flesje weer weg, en niet veel later kwam April weer bij. Ze opende verward haar ogen, en zag Korosu in hurkende houding, Alisa zat aan haar andere kant. Haast direct schoof ze paniekerig in de richting van Alisa. "K-korosu!!" Riep ze, ze klemde haar handen zowat om Alisa haar armen heen. "Die 'Korosu' heeft er anders wel voor gezocht dat jij hier niet meer laveloos op de grond licht te dweilen." Zei hij droogjes, en stond op. "Ik vind het spijtig voor je andere vriendinnetje.. Maar die raakt geheid de weg kwijt." Zei Korosu, hij klopte de achterkant van zijn broek af, en keek in de richting waar Alex naartoe was gerend. Hij wist dat ze zou verdwalen. Daarom was hij haar ook niet achterna gegaan. Hij keek nog even naar het schermpje van de mobiel. Het was inmiddels half 11, en nog steeds was er niemand gaan zoeken. Eigenlijk had Korosu helemaal geen zin in dit gezeik. Maar hoe meost hij ander aan zijn levensmiddelen enzovoorts komen..? Hij moest dus opchieten.

Alisa schrok van de plotselinge actie van April. Ze keek opzij. April har Alisa 's arm zowat afgekneld. "Rustig maar, hij doet je niks...blijkbaar" zei ze nu. Het was raar om te zeggen. Een moordenaar die nu mensen hielp in plaats van ze om te brengen. Alisa keek even naar de richting waar Alex was verdwenen. Ze zou het niet lang vol houden, zo in haar eentje. Alex kenende zou ze weer gaan panieken. Kort zuchte ze. "Ik denk dat we Alex moeten gaan zoeken.." begon ze nu. Ze wist April met veel moeite van zich af te halen en stond toen op. Het bos was erg groot en er liepen geheid dieren rond. En in het donker was alles een stuk enger.

Korosu snoof alleen maar om de opmerkig van Alisa. Hij wendde zijn blik af en het enigr wat hij deed was knikken. Hij begon te lopen zonder maar ook iets te zeggen. Alisa en April zouden hem wel volgen. En zo niet, dan hadden ze pech. Want Hij zou dat meisje vinden ook.

((ugh gaypost muchos gomene..))

Alisa hielp April overeind en begon achter Korosu aan te lopen. Ze snapte het nog steeds niet. Wáárom hiel hij hen. Er moest iets achter zitten. Ze had haar mes nog in haar hand. Gewoon voor de zekerheid. Je kon een moordenaar nooit vertrouwen. Nooit. Dus waarom nu wel. Ze liep een stukje van Korosu vandaan. Of zou hij toch inzien dat hij zelf niet langer door kon gaan zo. Kort beet ze op haar lip. Ze werd zo verward. Eerst Oliver en nu dit nog. Ze zuchtte kort. Ze liepen nu al een tijdje. En nog steeds geen Alex..

"Waarschijnlijk zit ze midden in het bos. er is daar een open veldje, veel 'reizigers' eindigen daar uit omdat het daar meestal lichter is in de rest van het bos." Mompelde Korosu, Onduidelijk, maar toch hoorbaar. Hij bleef stug doorlopen. Als hij haar mobiel terug zou geven, zou ze geheid bellen. Dat was niet de bedoeling. Misschien hield hij die drie wel om een reden vast. Maar daar zouden ze waarschijnlijk over blijven zwijgen.
April trok aan ALisa haar mouw. "Alisa.. Ik wil écht naar huis.." Mompelde ze, maar ze moesten eerst Alex vinden. Ze kon echt niet alleen in het bos blijven zwerven.

Alisa keek April even aan. Ze gaf haar een kort schouderklopje. ''Ja rustig, we gaan zo weer naar huis.'' zei ze zacht. Ze wist niet of Korosu nog van plan was met deze 'ontvoering' door te gaan maar Alisa iniedergeval niet. En ze zou zich al helemaal niet gevangen laten nemen. Laat staan iemand anders. Ze bekeek Korosu kort. Ze wantrouwede hem nog steeds ietsjes. Zou hij hen echt werkelijk meenemen naar het midden van het bos?
Alex had zich laten zakken op een boomstronkje. Ze veegde haar tranen weg met haar mouw. Ze had werkelijk geen idee waar ze was. En waar de rest was. Ze wilde terug naar huis. Naar de kliniek, waar iedereen was. En vooral naar James. Ze vroeg zich af of er al mensen naar hen aan het zoeken waren. Ze trok haar knieën op. Het was nog steeds zo donker. Maar het was hier wel wat minder begroeid.

James zuchtte diep, hij liep maar wat te ijsberen in de woonkamer met een telefoon in zijn handen. Hij moest écht bellen. Want wat als.. Wacht.. Iets schoot hem binnen. Die 'Tenshi' Gozer. Hij was mee naar buiten, en sindsdien waren ze niet terug gekomen. Dat was de doorslag.. Hij drukte het nummer in van Alisa, De telefoon ging over.
In Korosu zijn broekzak begon de mobiel te trillen. Hij zuchtte diep en haalde geirriteerd de telefoon uit zijn broekzak, Waarna hij verveeld op het schermpje keek en hem simpelweg wegdrukte. Daarna zette hij hem uit. Dan konden ze ook niet meer gebeld worden.
Eenmaal aangekomen bij die binnenplaats van het bos, keek Korosu zoekend om zich heen. Op het eerste gezicht was er niemand te zien. Maar uiteindelijk ving Korosu toch een blik op van een figuur in de verte, alsof er inderdaad iemand op een steen of iets wat daar op leek zat. Dat kon best Alex zijn. "Daar is je vriendinnetje." Mompelde hij verveeld, hij sloeg zijn armen over elkaar en wachtte totdat er weer eens een sentimenteel moment zou komen.

((Kga. Chalaaszz. Morgenavond terug ofzow (; ))

Alisa keek op. Bijna geïrriteerd. ''Ja, kunnen we nu gaan?'' vroeg ze alsof het doodnormaal was. Ze mompelde nog iets over een slechte crimineel en liep toen naar Korosu toe. Ze hield haar hand op. ''Mijn mobiel graag..'' zei ze nu. Ze keek hem serieus aan. Ergens ging ze er blijkbaar vanuit dat hij deze gewoon aan haar zou geven.
Alex keek op toen ze wat hoorde in de verte. Ze leek eerst nog wat angstig te zijn maar al gauw herkende ze Alisa en April. Ze wist niet zo goed of ze naar hen toe moest rennen of weer wegrennen. Het laatste leek niet echt bepaald slim aangezien ze dan weer zou gaan verdwalen. Ze stond op en liep wat twijfelend hen richting in. Ze bleef dicht bij April staan en keek nog wat angstig naar Korosu.

Korosu xuchtte net zo geirriteerd. "Als je daar blij van word.." Mompelde hij, net zo geirriteerd. Hij drukte de mobiel in haar handen, maar bleef staan. "Bel maar als je wilt. Kan me geen ruk schelen." Hijbtrok het masker over zijn hoofd, en maakte aanstalten om weg te lopen. "Ga maar." Mompelde hij nog verveeld.

Alisa keek hoe Korosu haar mobiel in haar handen drukte. ''Ik ga niet bellen.'' zei ze zacht. Wat had het voor zin. Hij had toch niets gedaan. En hij bleef ook een mens. Maar wel een slecht mens, toch? Hij was ten slotte nog steeds een gezochte crimineel. Maar waarom pakte ze hem dan niet op? Gewoon ter plekke. Ze zuchte kort. Ze zag dat Korosu weg wilde lopen volgde eigenlijk zijn voorbeeld. Maar toch draaide ze zich nog kort om. ''Bedankt.'' was alles wat ze zei en daarna liep ze naar April en Alex toe.