Expect the unexpected.

Brittany en Alex keken elkaar aan. Alex zat letterlijk te trillen. Er werd wel twee keer geklopt. Maar er werd één keer aangebeld. Ze slikte, moeizaam. Alex wilde haar mond open doen om iets te zeggen maar Brittany schudde gelijk haar hoofd. Ze legde haar eigen vinger op haar lippen en gebaarde dat ze zich stil moesten houden. Alex durfde niet meer te bewegen. Beide wachtte ze gespannen af. Ook Brittany voelde zich nu ongemakkelijk en zelfs wat angstig worden. Het was dood stil. Alleen het tikken van de klok was hoorbaar. Toen werd er geroepen. Een angstige stem galmde door de hal. Alex schrok en greep Brittany ruw bij haar arm, uit reflex. ''AU!'' riep Brittany uit. Alex had blijkbaar haar nagels in Britt's huid weten te boren. Alex bleef gespanne naar de deur van de hal kijken. Was er iemand in de hal? Weer geroep. ''Volgens mij staat er iemand voor de deur.'' fluisterde Brittany geruisloos. De stem klonk niet bekend, maar wel in paniek. Brittany stond op en liep de keuken in. Ze tuurde door de luxaflex heen. Ze kon bijna niets zien, het was al best donker buiten. Ze boog zich wat voorover en zag toen een jongen staan. Hij was erg bleek en had donker haar. Hij keek om zich heen. Brittany liep vlug naar Alex toe. ''Er staat een jongen voor de deur.'' zei ze zachtjes. Alex veerde ook overeind. ''Haal hem binnen dan!! Dalijk zit die moordenaar ook achter hem aan.'' zei Alex nu. Ze was al naar de deur gelopen en trok deze vlug open. Ze hield met veel kabaal alle sloten van het slot en draaide de sleutel om. Met een lichte adrenaline in haar lichaam opende ze de deur voor een kiertje terwijl ze naar buiten tuurde.
Jhun zuchtte. ''Ik kon ze moeilijk meenemen, James. Dan liet ik de rest alleen achter en ik kan niet heel het huis in mn busje proppen. En bovendien was er dan geen ruimte meer voor jullie. En we zitten al krap.'' Jhun reed op een rap tempo. Waarschijnlijk reed hij veel te hard, maar nood brak wet. ''We zijn er bijna. Het is gelukkig goed afgelopen. Die gast is er vandoor en ik je zult zien dat thuis ook alles nog in orde is.'' Dat hoopte hij dan..

Als een wilde vluchtte Korosu naar binnen. "Niet schrikken. Ik móet binnen zijn. die gast.." Hij leek niet uit zijn woorden te komen. "Snel! Sluit die deur.." Piepte hij. Korosu was een ster in acteren. En een valse identiteit hebben. Hij veegde het 'angstzweet' van zijn voorhoofd en keek beduust in het rond. Vandaag, deze avond, Was Korosu, Tenshi. Een 18 jarige uitwisselings student die de weg kwijt was, en in het bos achterna werd gezeten na een avond stappen. Tenshi moest rijden, maar had nog geen rijbewijs. Botsing gehad, en gezocht naar de stad om hulp te halen, want hij had geen telefoon. Hij was zijn groepje kwijtgeraakt, en overigens ook de weg. Zijn valse ID had hij al bij.. En zijn acteerkunsten stonden klaar om gezien te worden. De oude zwarte rugzak, je kon het bijna herkenbaar noemen, Hing over een schouder. HIj liet zich tegen de binnenkant van de deur naar beneden glijden, hij leek in paniek. Hij wreef in zijn ogen. Hij mompelde wat in een buitenlandse taal, iets wat op Japans leek. Hij leek blij te zijn dat hij binnen was..

Alex was een beetje geschrokken van de plotselinge binnenkomst van de jongen. Ze was wat achteruit gedeinsd en bleef haast verlamd stilstaan toen de jongen zich liet zakken tegen de deur aan. Ze durfde bijna niets te zeggen. Brittany stond vlak achter Alex en bekeek de jongen. Hij zag er uitgeput uit. Alsof hij had gerend voor zijn leven. En misschien was dat wel zo. Brittany rende de keuken even in en kwam niet veel later terug met een glaasje water. Althans, je kon het amper een glaasje noemen. Brittany had zich zo gehaast dat de helft op de grond was beland. Ze liep even naar de jongen toen en bood het van een afstandje aan. ''Hier.'' zei ze zacht. Haar stem was een beetje hees. Daarna ging ze weer bij Alex staan en beide bleven de jongen een beetje aangapen.

Met trillende handen nam Korosu het glas aan. Hij zei niets. Het zou opvallen, als hij nu opeens in het rond zou springen. Want Korosu had een erg goede conditie. Hij keek langzaam op toen hij het glas water aan zijn lippen had gezet. Zijn angst was zo goed geacteerd, dat het in zijn ogen te zien was. Hij sprong als een wilde op toen er op de deur werd geklopt. Drie keer. En er werd twee keer gebeld. "Niet.. niet opendoen!" Riep hij, hij liep van de deur weg. Stel nou dat het die moordenaar was. Wat de twee niet wisten, was dat hij pal voor hun stond. Hij keek haast angstig naar de deur toen hij open ging.

Alex kreeg bijna medelijde met de jongen toen ze hem zo zag. Hij zag er zo angstig uit. Niet wetende dat ze bijna zo'n soort gelijke blik vertoonde een paar minuten geleden. Er werd op de beur gebonkt en gebeld. Alex scrhok zich weer lam. Maar toen ze de drie bellen hoorde sloeg ze hoorbaar een diepe zucht van opluchting. Ze wilde naar de deur lopen maar de jongen begon te praten. Ze keek hem even aan. ''Nee.. het is oké. Het zijn onze vrienden.'' zei ze en ze wees naar de deur waarna ze deze opentrok.

James vloog Alex zowat aan. Hij merktte de jongen niet ens op. "Alex! Oh god.." Hij omhelsde haar stevig, zonder door te hebben dat ze bijna stikte. "Alex, voortaan luister ik naar je.. Ik beloof het.." Hij liet haar rustig los. "Het spijt me." Zei hij, hij keek Alex even niet aan.
April was totaal van de aarde. Ze was in diepe slaap, in Colin zijn armen. Het zag er gewoon adorable uit. Haar ene hand was geklemd om het shirt van hem, haar andere hand hing slapjes langs haar lichaam. Haar hoofd gerust tegen zijn borst. Owen bekeek haar even. Ze had duidelijk een nieuw bed gevonden xD

Alex was blij dat James haar omhelsde. Ze was oké. En nog belangerijker, zij waren oké. Iedereen was ongedeert gebleven. Ze verborg haar gezicht in zijn nek en hield hem net zo stevig vast. Even voelde ze zich alsof ze moest huilen maar ze hield zich groot. Ze was zo geschrokken en stond nog lichtelijk stijf van de zenuwen. Ze kuste James' wang kort en verborg haar gezicht toen weer in zijn nek. ''Ik was zo bang dat...'' ze maakte haar zin niet af. Ze wou er niet eens aan denken. Het idee alleen al dat ze waren vermoord door die gek in het bos.
Colin wilde het busje uit stappen maar merkte dat April omviel toen hij verschoof. Hij zuchte even, maar met een glimlachje op zijn gezicht. Hij stapte voorzichtig de auto uit en boog zich toen weer naar April. Voor een kort moment bekeek hij haar en uiteindelijk tilde hij haar op. Ze was lichter dan hij had verwacht.

James merktte de jongen op. "Wie is dat?" Vroeg hij bijna streng. Korosu bekeek James haast onschuldig. "Hmm.. Alex. Wat had Jhun nou gezegd? voor NIEMAND de deur open doen.." Zei hij net zo streng. Korosu keek haast schuldig naar beneden. Owen klopte op James zijn rug. "Chill.. die gast is waarschijnlijk de weg kwijt geraakt." Mompelde Owen. Hij was hier iets simpeler over. Hij bekeek Korosu. "Hoe heet je..?" Korosu gaf bijna gelijk antwoord. "Tenshi." Zei hij, hij hoefde er niet over na te denken, aangezien hij die dekmantel al lang genoeg had gebruikt. Hij had het glas nog in zijn handen geklmend.

Alex liet James weer los en keek een beetje schuldig naar Korosu. Ze wreef even over haar nek. James leek bijna boos te worden. Ze wende gauw haar blik af van James. ''Ik.. sorry... Maar hij belde aan en hij was zo angstig..'' zei ze nu zacht. Het kon toch geen kwaad. Ze zou écht niet open hebben gedaan voor een moordenaar. Zo achtelijk was ze nou ook weer niet. Of misschien toch wel?

James inspecteerde Korosu nog eens. "Wat bracht je hier..?" Vroeg hij nu wat rustiger. Korosu schraapte zijn keel. "Ik was de bob. En ik had geen rijbewijs.." Zei hij, hij keek naar het glas in zijn handen. "Ik ging hulp halen in het dorp omdat we tegen een boom aangeknald waren. Iedereen was ongedeerd, maar als ik een telefoon had, dan had ik iemand gebeld. Maar ik ga niet bellen in het buitenland.." Loog hij, maar het was moeilijk om door zijn acteerkunsten te kijken. "Klinkt reëel. Moet ik anders iemand voor je bellen..?" Vroeg James nu. Korosu knikte. "Zou wel handig zijn.. Ik heb misschien een nummer van een vriend." Zei Korosu, Hij pakte een briefje tevoorschijn, er stond inderdaad een nummer op. Van een telfoon die natuurlijk allang uit gebruik was. "Maar ze zijn stomdronken.. Hoop op zegen dat er iemand opneemt.." Zei Korosu, hij overhandigde het papiertje aan James.

Alex en Brittany keken elkaar even aan. Ze hadden toch niets fouts gedaan. Of wel? Korosu leek vrij ontschuldig. En daarbij, straalde hij daarnet zowat doodsangsten uit. ''Ik denk toch dat we de politie moeten bellen.'' zei Alex toen. Ze keek de groep even aan. Brittany knikte. ''Misschien heeft ie sporen achter gelaten..'' begon ze nu.

Korosu raakte niet eens een beetje in paniek bij hrt woord 'politie'. integendeel, hij stemde in. "Ik heb een signalement.." Zei hij, hij zuchtte even. "Alleen.. Niet veel bruikbaars.. Alleen een spierwit masker.." Zei Korosu, als hij ging protesteren in het feit dat ze de politie ginfen bellen, zou het verdacht worden. "Eerst april verzorgen.." Zei Owen. "Dat doet Colin wel. Jhun, bel jij de politie of doe ik het..?" James had zijn mobiel al gereed.

Jhun keek James aan. ''Bel jij maar..'' zei hij uiteindelijk. Hij liet zich op de bank zakken met zijn handen in zijn haar en zuchtte even. Ze zaten nu best wel diep in de shit. Maar ze zaten binnen, gelukkig. En iedereen was ongedeerd. Nu waren ze veilig, voor lopig dan. Ten minste, dat dachte ze. De moordenaar stond ander recht voor hun neus. Letterlijk. Collin had April op de bank gelegd. Ze sliep nog steeds. Ook had hij een deken over haar heen gelegd. Voor de zekerheid voelde hij even aan haar voorhoofd. Ze zag nogal wit. Maar haar hoofd was gelukkig niet heet. Ze was oké. Toch bleef hij naast haar zitten. Wie weet zou ze ineens wakker worden.

((laat james Alisa bellen ^^ ))

James wist wel iemand. Maar misschien was ze niet in dienst. Hijtoetste het nummer in, en wachtte op een reactie. Alisa, de nu inmiddels niet meer in opleidig zat. Allang niet meer.
April voelde flauwtjes een hand op haar voorhoofd, half slqpend greep se er naar. Ze sxhoot omhoog toen ze voelde dat he warm was. Beduust keke ze om zich heen, ze zag Colin zitten, en eenflauw glimlachje verscheen op haar gezicht. Hoelang sliep ze al..? Ze waren binnen. Ze zag dat er een deken over haar heen was gelegd. Ze keek Colin met grote vragende ogen aan.

Het geluid van een rinkelende telefoon galmde door de ruimte. Hij ging twee keer over. De derde keer werd er pas opgenomen. ''Hoofdredactie Politiebureau Zuid, kan ik u helpen?'' klonk er vriendelijk, bijna overblij aan de ene kant van de lijn. Er werd een pauze ingelast. De stoel werd naar achter geschoven en een sigaret werd uitgedrukt. De vrouw achter de telefoon knikte kort. ''Ik heb uw naam, achternaam, locatie en beschrijving van de dader nodig.'' klonk het nu. Dit keer een stuk serieuzer. Alsof er ineens iemand anders achter de telefoon zat. Alisa begon breed te grijnzen. Een bijna duivelse grijns. Langzaam leunde ze wat dieper haar stoel in. ''Maakt u zich geen zorgen, laat dit maar aan ons over. Dit 'probleempje' is zo verholpen, daar kunt u van ons op aan.'' zei ze gerustellend. Maar een lichte sadistische toon was nog net te horen in haar stem. Alsof ze zinde naar iets. Naar revange..
Colin keek op. Hij glimlachte flauwtjes. ''Hey sleepyhead. Je bent wakker..'' zei hij nu. ''Lekker geslapen?'' Hij wierp kort een blik naar Jhun en James. De spanning stond nog steeds op hun gezicht. En diezelfde spanning was ergens nog wel goed te voelen ook.

April keek Colin eerst wazig aan, maar al gauw sierde een brede glimlach op haar gezicht. Maar die verdween al snel. Ze greep nar haar keel, en wreef er even overhen. "Het doet pijn.." ze werd gelijk herinnerd aan daarnet. Het was doodeng geweest.Is iedereen ogedeerd..?" vroeg ze nu, z bekeek Colin. Ergens wilde ze hem bedanken dat hij zo goed voor haar uad gezorgd. Maar ze durfde nirt, alhoewel het van haar gezixht af te lezen was. James hing met een haast olgeluchtte adem op. "Ze komen er aan.." Zei hij, hij liet zich zakken op de bank. Het zou goed komen nu, dat hoopte hij tenminste.

''Wie? Wie komt eraan?'' vroeg Alex nu. Ze had het gesprek gevolgd dat James voerde aan de telefoon. Het klonk heel zakelijk en vrij serieus. Bloedserieus. Ook Jhun keek James even vragend aan. Hij had het over een persoon. Niet over de politie in het algemeen.
Colin wilde opstaan. ''Wil je anders wat water?'' vroeg hij nu aan April die zo te zien nog last had.

April schudde haar hoofd. "Nee dank je.." Ze wilde hem nog steeds bedanken. Hoe. Ze bedankte eigenlijk nooit iemand. Ze zuchtte kort en lirt haar hoofd eeer zakken. Dan maar nirt. Al zat het haar wel dwars.
James keek op naar Jhun, een heel klein grijnsje verscheen op zijn gezicht "Allison Kentwell.." Noemde hij op. Haar naam was vrij bekend. Tuurlijk, ze was een van de meest gewilde agenten. En een van de beste.

Alisa bekeek de omgeving. Ze was alleen. Ookal was het donker, bang was ze absoluut niet. Zelfs al zou er inderdaad zo'n gek met een masker rondlopen. Ze was écht wel wat gewend. Vroeger was ze zelfs een keer ontvoerd geweest. Ze had het toen nauwelijks overleefd. Haar, toen nog, 'vriendje' had haar weten te redden. Een heel, heel erg klein grijnsje was te zien toen ze daar aan terug dacht. Ze was gewoon blind. Liefde was enkel en alleen afleiding. Ja, dat had ze nu wel geleerd. Er kwam toch niets goeds van. Alisa gooide haar peuk op de grond en liep in grote passen richting het huis. Als het echt zou zijn wie ze dacht dat er hier rond zou lopen, was Korosu nog lang niet van haar af.
Colin bekeek April weer. ''Weet je het zeker? Rust anders nog maar even uit. Alles is goed, die gek loopt waarschijnlijk nog ergens in het bos rond en de politie is al gebeld. Waarschijnlijk gaan ze je zo overhoren.'' zei hij nu.

((ik vind even dat Alisa op de deur heeft gebeld xd))

((DAT BETEKEND DUS DAT OLIVER EEN KIJKJE GAAT NEMEN IN DE KLINIEK! :'DDD))

April keek naar de vrouw die binnen kwam lopen. James groette haar. ze zag hoe de vrouw rondliep, ze boog naar Colin toe. "Wie is dat..?" Fluisterde ze zachtjes, ze zag er niet echt uit als een agente. Maar schijn kon bedriegen, want die dikke winterjas die ze aanhad, was niet zo dik als het leek; het was een kogelvrij vest wat er onder schuilde. Je wist namelijk nooit als Agent wat je kon overkomen. Owen was aan het voeteneinde gaan zitten waar April lag. Ze keek Colin nog even aan. "Maar.. Wat moet ik zeggen dan..?" Zei ze zachtjes. Ze was totaal niet goed in het beantwoorden van vragen.

((AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAHWWWWSSS :3))

Alisa stapte binnen. Ze groette James vriendelijk. Toen ze in de woonkamer terrecht kwam, gaapte een hele groep mensen haar aan. Alisa bekeek ze kort en nam iedereen even in zich op. Daarna richtte ze zich tot James. ''Ik hoop niet dat jullie lang hebben moeten wachten?'' zei ze met een klein grijnsje. Maar natuurlijk wist ze wel dat ze snel ter plaatsen was gekomen. Ze streek kort wat haar uit haar gezicht en haalde toen een klein notitieboekje uit haar jaszak. Ze klikte een paar keer met haar pen en leek even na te denken. ''Goed..'' begon ze. Ze keek weer even op naar de groep en keek toen weer James aan. ''Vertel me precies wat er gebeurd is. Graag in zoveel mogelijk details. Heeft de verdachte soms iemand bedreigd of pijn gedaan? Of was hij opeens weer verdwenen? Waren er ooggetuigen en zo ja wie?'' begon ze nu op te sommen. Alex keek Alisa even aan. ''...April, Owen en ik. We- eh.. zagen hem in het bos.. deze avond nog..'' zei ze nu zacht. Alisa keek niet op van haar notitieboekje terwijl ze Alex' verhaal aanhoorde en het een en ander op begon te schrijven. Ze knikte kort. ''En heeft hij nog iets gezegd of gedaan?''
Colin wendde zich weer naar April. ''Rustig maar. Je hoeft alleen maar haar vragen te beantwoorden. Meer niet. Gewoon eerlijk zijn en vertel zo veel als je je nog kunt herinneren.''

April sloot kort haar ogen. Ze zag die ijsblauwe ogen nog voor haar. Ze sprong paniekerig op, en keek naar die jongen. ZIjn ogen waren ijsblauw. "Hij had net zulke ogen als hem!" Riep April uit, maar ze had er geen idee van dat het hem wás. Korosu keek op. Hij bekeek April, ze leek opeens weer in een shocktoestand te komen. "En.. en.. Mijn keel.." Owen stond op. "April, rustig.." Zei hij, het was vervelend voor de rest als ze elke keer zo tripte. Maar hij kon het haar niet kwalijk nemen.

Alisa luisterde dit keer naar April's verhaal zonder van haar schrijfwerk op te kijken. Maar toen ze over de blauwe ogen begon, keek ze meteen op. Met een strak gezicht keek ze van April naar Korosu. Bij Korosu bleef haar blik eventjes hangen. Gewoon voor de zekerheid. Op dit moment vertrouwde Alisa niemand. Ze had zelfs haar twijfels over James. Alisa ging weer verder met schrijven en negeerde het feit dat April bijna hysterisch werd. Haar gezicht hield ze aardig in de plooi. Want iets los laten zou ze niet. Nooit niet. Aan niemand. Ze keek na een tijdje April weer aan. ''Je keel zei je?'' vroeg ze nu. Ze liet haar notitieboekje zakken en liep rustig op haar af. ''Mind if I look?''

April trok haar vest een klein stuk naar beneden. "Euhm.. N-nee, denk ik.." Ze werd al zenuwachtig van het feit dat ALisa misschien aan haar ging zitten. Owen merktte het op. "April, chill.." Mompelde hij, April knikte. Want Owen zou banger moeten zijn dan April, aangezien hij zowiso niet wilde worden aangeraakt.

Alisa kwam dichterbij staan en hief April's kin een stukje op terwijl ze haar schram uitvoerig bekeek. Kort streek ze er even over heen. Het voelde aan alsof ze met een mes gesneden was. De wond was nog aan het helen, kon ze voelen. Ze liet April's kin weer los en keek toen nog even naar Korosu. Er waren vele senario's te bedenken waarbij die twee onder een hoedje konden spelen. Maar voor Alisa haar conclusies trok, wilde ze eerst een aantal mensen spreken. ''Goed. Ik zou graag met iedereen even een praatje willen maken. Onder vier ogen wel te verstaan...'' begon ze. Ze borg haar boekje weer op en sloeg haar armen over elkaar. ''Is er iets van een ruimte vrij hier, die ik tijdelijk kan gebruiken?'' vroeg ze nu aan James. ''Je kan het kantoortje wel gebruiken.'' zei Jhun nu. Hij wees naar de deur bij de hoek. Alisa knikte. ''Mooi.'' zei ze. Dit kon nog wel eens interessant gaan worden.